Os meus pais (de 60 e 62 anos) sempre foron persoas traballadoras e pais incribles de 4 fillos. A vida non foi doada para eles, pero sempre atopaban a maneira. Un día, a miña nai decidiu montar o seu propio pequeno negocio; non gañaba moito, pero o suficiente para poder manter á familia tan ben como o meu pai. Despois de case 20 anos repartindo doces, etc. pola zona oeste de Eslovaquia, tivo a oportunidade de mercar finalmente unha furgoneta mellor que non a deixaría nalgún lugar da estrada. Comprouna ao seu provedor habitual (deulle un mellor prezo porque sabe o boa persoa que é), pero non tiña suficiente para pagar en efectivo, así que a paga por partes todos os meses. O meu pai enfermou e tivo que xubilarse antes, polo que perderon unha maior parte dos seus ingresos. Ela intentaba traballar máis duro e máis tempo cada día, axudando tamén ás miñas irmás cos seus fillos pequenos. Pero un día, estaba moi cansada e quedou durmida mentres conducía, tivo un accidente (tense magulladuras e o nariz roto); por sorte, estivo máis ou menos ben despois dese accidente. Pero o coche quedou esnaquizado. Como ela traballaba conducindo, tivo que mercar outro coche para o que non tiña cartos e tamén seguir pagando o coche accidentado, que foi imposible de reparar. Agora non podo axudalos tanto como necesitan e teño o corazón roto. Ninguén na nosa familia ten cartos de sobra para axudalos coas débedas, pero quizais se a xente se xunta, poidamos axudalos a vivir de novo. Despois dese accidente, ambos perderon o sorriso e as ganas de vivir... Son só dúas persoas que respiran e parecen que renunciaron á felicidade e á vida... Non vos estou pedindo axuda, hai xente que o necesita máis que os meus pais. Pero quizais algúns de vós poidades sentir a miña desesperación, xa que quizais estiveron nunha situación similar algunha vez.

Moitas grazas por cada céntimo, seguro que axudará.