Anos de problemas de saúde, doenzas graves e estrés, e aínda así traballamos arreo para ter a mellor vida posible. Desafortunadamente, na economía actual non fomos capaces de alcanzar o noso obxectivo de ter o noso propio anaco de felicidade e alegría privado. Un fogar!

O meu marido (44) mudouse de países para estar comigo (31) onde non fala o idioma nin entende a cultura, o que me converteu na persoa máis feliz do planeta e logo sufriu un derramo cerebral 2 meses despois do día da nosa voda, perdeu o traballo e non cobrou. Os días terroríficos que se aveciñaron estiveron cheos de medo xenuíno, tristeza, pero tamén esperanza, todo mentres estabamos atrapados nun bucle dunha crise existencial. Chegou a Covid, sen traballo, mantida cun só soldo, incluíndo o mantemento dos meus pais, moitas débedas, sen saída. Foi unha loita desde entón.

Ata o día de hoxe non somos capaces de manternos firmes sobre os nosos propios pés. Din que non es débil se pides axuda, así que pensamos en probalo.

Recorremos uns aos outros en busca de amor e apoio, pero gustaríanos construír algo que poidamos cultivar xuntos e vivir o noso soño.

Grazas por adiantado!