A última vez que cantei o himno do meu país foi durante a manifestación do 11 de xullo de 2021. Todo o mundo en Cuba cantou o himno ese día, cheo dunha emoción inexpresable. Despois viñeron as desaparicións e o silencio por toda a illa. Desde entón, o himno cubano non se cantou do mesmo xeito.

Chámome Frank D. Blanco . Son un cineasta e escritor cubano independente. Desde a morte do meu avó en febreiro deste ano, estiven desenvolvendo un documental sobre a historia da súa vida, o soño da xeración á que pertencía (a encargada de construír a revolución socialista) e como o meu tempo lida co legado dese soño esnaquizado.

Meu avó era a voz principal no micrófono cando se fixo a gravación oficial do himno do meu país. Sempre contaba como lle pedían que se puxese no centro, un pouco máis adiante que os demais, e que cantase coma se estivese en combate. Aínda que fora á guerra de Angola en 1977, nunca vira combate directo. Para a gravación do Himno Nacional de Cuba, investiu toda a súa imaxinación e forza de vontade. Acompañouno a forza dun amor que, moi probablemente, nin eu nin ninguén da miña xeración experimentaremos nunca.

Lendo as cartas que escribía o meu avó e revisando as fotografías familiares, descubrín que detrás da súa vida había realmente unha especie de milagre: algo que o enchía de fe e paixón, e que se manifestaba nun soño mentres estaba na guerra de Angola. Durante os últimos anos da súa vida, o meu avó referíase constantemente a isto. Chamábao o seu Anxo da Garda. Ao mesmo tempo, durante esta etapa da súa vida, dedicou os seus esforzos a recortar moitas estrelas de papel, que foi acumulando ata encher unha bolsa de varios quilogramos. Segundo el, facíao para combater a enfermidade de Parkinson. Ao ver a súa imaxe recortando estrelas, por primeira vez na miña vida, sentín o desexo de filmar. Agora, despois da súa morte, decidín facer unha película usando esas primeiras imaxes que capturei cunha cámara.

Este ano, o meu proxecto cinematográfico foi seleccionado para o Máster en Realización de Cine da Escola de Cine Elías Querejeta (EQZE) de San Sebastián. Trátase dunha das escolas de cine máis recoñecidas do mundo.

Tanto pola súa excelente mentoría como polo seu programa, que se centra na experimentación, o arquivo e as formas alternativas de contar unha historia, EQZE sempre me pareceu a escola ideal para formarme como documentalista e desenvolver a estrutura que empregarei para contar a historia da miña película.

En Cuba xa non teño a oportunidade de cursar eses estudos. Teño un título en Produción de Televisión e Educación Infantil e Xuvenil pola Escola Internacional de Cine e Televisión (EICTV) , e isto significa, entre outras cousas, que xa non podo estudar Cine Documental na única escola de cine do meu país. Para min, ser seleccionado para o programa de Máster Creativo da EQZE este ano é unha gran oportunidade. Sempre hai moitos candidatos, e ser seleccionado non é doado.

Xa paguei o 20 % da matrícula coas miñas propias achegas, reservando a miña praza, que equivale a 940 000 €. Dadas as condicións en Cuba, foi moi difícil recadar este diñeiro; polo tanto, lanzo esta campaña de financiamento colectivo co obxectivo de recadar os 7 500 € que necesito para cubrir o resto da matrícula, o billete de avión e a manutención durante os primeiros meses de estudos, ata que obteña un permiso de traballo. Calquera persoa que desexe contribuír á campaña de financiamento colectivo aparecerá na versión final da película, cuxo título provisional é "El Blanco de la Estrella". O diñeiro recadado nesta campaña de financiamento colectivo destinarase ao seguinte:

· Custo da matrícula

– 3760,00 euros

· Billete de avión

– 640,00 euros

· Pago de tres meses de aluguer + fianza

– 400,00 x 3 meses + 700,00 = 1900,00 euros

· Mantemento

– 400,00 x 3 meses = 1200,00 euros

Ata o de agora, a película contou co apoio e asesoramento de Paz Encina , a través do obradoiro en liña Compañero del Viento , de Silencio Lab , onde tras 18 semanas, desenvolvín a estrutura e o guión da película, ademais de encherme de referencias e ideas que me axudaron a comprender o enfoque co que quero continuar.

Bibata Uribe , que leva promovendo o cinema latinoamericano en Europa desde 2009, tamén se une a este proxecto a través dun encontro moi especial no EICTV. Alí compartimos unha intensa experiencia profesional, onde, entre charlas, proxeccións e reflexións sobre o cine, descubrimos unha sensibilidade común. Únenos o desexo de dar espazo ás memorias que resisten o silencio. Coa súa experiencia en comisariado e difusión, Bibata achega unha valiosa perspectiva que enriquece e apoia este proxecto no seu camiño cara a bo porto.

É curioso, hai uns meses este proxecto non era máis que outra idea esquecida nun caixón con fotografías familiares. Os meus estudos no EICTV non me deixaran tempo para exploralo. Agora, cada vez que volvo á escritura e á investigación, sinto que a miña perspectiva sobre o mundo e o cine se reformula. Síntome como se comezase a comprender o significado do amor nas imaxes do meu país coa mesma forza coa que o meu avó sentiu a inspiración que o axudou a cantar o himno. Un amigo díxome unha vez que o meu avó me acompañaba neste proceso. Eu tamén estou a comezar a pensalo: esta película é a miña maneira de volver con el, de comprender cal é ese Gran Amor que se agocha detrás de todo, aínda que pareza que o país está a morrer.