Πιθανώς γνωρίζετε κάποιον που πάσχει από κατάθλιψη ή διπολική διαταραχή. Ποια βοήθεια μπορείτε να προσφέρετε; Ο Don Jaffe, της Εθνικής Συμμαχίας για τους Ψυχικά Ασθενείς, δίνει την εξής σοφή συμβουλή: "Μην συγχέετε την ασθένεια με τον άρρωστο- αντίθετα, μισήστε την ασθένεια, αλλά αγαπήστε τον άρρωστο".

Μια γυναίκα με το όνομα C.C.V. έκανε ακριβώς αυτό: έδειξε αγάπη και υπομονή στη μητέρα της που πριν από 7 χρόνια διαγνώστηκε με τη νόσο Αλτσχάιμερ.

Έπασχε από διπολική διαταραχή και παρόλα αυτά φρόντιζε την άρρωστη μητέρα της στο σπίτι. Κατά καιρούς, πραγματικά δεν μπορούσε να με αντέξει να είμαι κοντά της". Αντί να εγκαταλείψω τη φίλη μου, έκανα έρευνα για να μάθω όσα περισσότερα μπορούσα για τη διπολική διαταραχή. "Τώρα συνειδητοποιώ πόσο πολύ η συμπεριφορά της φίλης μου έχει επηρεαστεί από την ασθένειά της", λέει η ίδια, πιστεύοντας ότι η σκληρή δουλειά για την κατανόηση του πάσχοντος μπορεί να είναι πολύ αποδοτική. "Σε βοηθά να αγαπήσεις και να εκτιμήσεις περισσότερο τον υπέροχο άνθρωπο πίσω από την ασθένεια".

Προσπαθώ να την προστατέψω χρησιμοποιώντας μόνο τα αρχικά, δεν είναι εύκολο γι' αυτήν αυτό που περνάει και έχει περάσει.

Όταν ο πάσχων είναι μέλος της οικογένειας, η ολόθερμη υποστήριξη είναι θεμελιώδης.

Υποστήριξη από τη χριστιανική κοινότητα

Η Βίβλος προτρέπει τους χριστιανούς να "μιλούν παρηγορητικά λόγια στις καταθλιπτικές ψυχές και να είναι μακροθυμία προς όλους" (Α΄ Θεσσαλονικείς 5:14). Πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό; Πρώτα απ' όλα, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τη διάκριση μεταξύ ψυχικής και πνευματικής ασθένειας. Για παράδειγμα, ο βιβλικός συγγραφέας Ιάκωβος έδειξε ότι η προσευχή μπορεί να κάνει καλό στους πνευματικά πάσχοντες (Ιάκωβος 5:14, 15). Ωστόσο, ο Ιησούς διευκρίνισε ότι όσοι πάσχουν από σωματική ασθένεια χρειάζονται γιατρό (Ματθαίος 9:12). Φυσικά, είναι σκόπιμο και χρήσιμο να προσευχόμαστε στον Ιεχωβά για κάθε πρόβλημα, συμπεριλαμβανομένης της υγείας μας (Ψαλμός 55:22- Φιλιππησίους 4:6, 7). Αλλά η Αγία Γραφή δεν λέει ότι η αυξημένη χριστιανική δραστηριότητα θα λύσει τα σημερινά προβλήματα υγείας.

Ως εκ τούτου, οι διορατικοί χριστιανοί δεν θα υπονοούν ότι οι πάσχοντες από κατάθλιψη είναι υπεύθυνοι για τον πόνο τους. Τέτοιες παρατηρήσεις δεν θα βοηθούσαν περισσότερο από εκείνες που έκαναν οι ψευτοπαρηγορητές του Ιώβ (Ιώβ 8:1-6). Η πραγματικότητα είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις η κατάσταση του καταθλιπτικού ατόμου δεν θα βελτιωθεί αν δεν λάβει ιατρική θεραπεία, ιδιαίτερα αν το άτομο είναι σοβαρά καταθλιπτικό.

Ωστόσο, υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορούν να κάνουν οι χριστιανοί συνάδελφοι για να προσφέρουν υποστήριξη. Φυσικά, απαιτείται υπομονή. Για παράδειγμα, ορισμένες πτυχές της χριστιανικής εργασίας μπορεί να είναι πολύ αποθαρρυντικές για τα άτομα με διαταραχή της διάθεσης. Ο C.C.V., πάσχων από διπολική διαταραχή, λέει: "Είναι πραγματικός αγώνας, μου είναι δύσκολο να μοιραστώ τα καλά και ενθαρρυντικά νέα της Βίβλου με τους άλλους, όταν μέσα μου δεν αισθάνομαι ούτε καλά ούτε ευτυχισμένος".

Για να βοηθήσετε πραγματικά τους ασθενείς, προσπαθήστε να δείξετε ενσυναίσθηση (Α΄ Κορινθίους 10:24, Φιλιππησίους 2:4). Προσπαθήστε να δείτε τα πράγματα μέσα από τα μάτια του ασθενούς, όχι από τα δικά σας. Μην περιμένετε πάρα πολλά από αυτόν, γιατί θα νιώσει επιβαρυμένος.

Μακάρι να μπορούσα να συνεχίσω να βοηθάω και να στηρίζω τη φίλη μου από τις καταχρήσεις των κρατικών φορέων και των γειτόνων που μόνο στιγματίζουν και κρίνουν, περιθωριοποιώντας την και παραβιάζοντας τα δικαιώματά της!

Εύχομαι να έχει πρόσβαση στην υποστήριξη που χρειάζεται για να σταθεί ξανά στα πόδια της, να σηκωθεί από το έδαφος και να προστατευτεί από τις καταχρήσεις του σήμερα και του μέλλοντος.

Σας ευχαριστώ για κάθε μικρή χειρονομία υποστήριξης!

Αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω δεν είναι ένα ιατρικό δοκίμιο, μια σελίδα λογοτεχνίας ή μια θεραπευτική τεχνική. Είναι το ωμό χρονικό λίγων ημερών, όταν μια νεαρή γυναίκα από το Βουκουρέστι έχασε την επαφή με την πραγματικότητα, μετατρεπόμενη από ένα λειτουργικό ανθρώπινο ον σε ασθενή που κλείστηκε βίαια σε ψυχιατρική πτέρυγα. Είναι ένα προσωπικό κατηγορητήριο γραμμένο με τη σχολαστικότητα και την απελπισία ενός ανθρώπου που θέλει να καταλάβει τι του συμβαίνει. Δημοσιεύουμε αυτή τη μαρτυρία με την ελπίδα ότι θα φτάσει στους σωστούς ανθρώπους. Και αυτοί οι άνθρωποι είναι οι δεκάδες χιλιάδες Ρουμάνοι που απειλούνται από σοβαρή κατάθλιψη και ψυχωτικά επεισόδια, οι οικογένειές τους, οι γιατροί και οι νοσηλευτές στα ψυχιατρικά νοσοκομεία.

Στη Ρουμανία, ένα ψυχικό πρόβλημα μπορεί να σημαίνει την αρχή του τέλους: ένα άτομο με μια ασθένεια σε αυτό το φάσμα παρεξηγείται από τους φίλους και την οικογένεια και δεν αφήνεται στη φροντίδα κανενός. Γίνεται βάρος για την κοινωνία, αόρατος καθώς περπατά στο δρόμο με κενό βλέμμα, ασήμαντος για τις αρχές, ενοχλητικός για τους δικούς του και μη πολίτης.

Όταν έχεις μια ψυχική ασθένεια, μπορεί να μετατραπείς, μέσα σε λίγες εβδομάδες, από έναν ελεύθερο, φυσιολογικό άνθρωπο με φιλοδοξίες και σχέδια για το μέλλον, σε έναν τρελό που νοσηλεύεται ακούσια, χωρίς να καταλαβαίνει τι του συμβαίνει, ναρκωμένος και καθηλωμένος στο κρεβάτι, κάτι που δεν συνέβη με εμένα που ήμουν καθημερινός επισκέπτης. Αλλά δεν μπορώ να σχολιάσω σε άλλες περιπτώσεις αν ο άρρωστος δεν έχει κανέναν, θεωρείται επικίνδυνος για την κοινωνία. Μετά ξαναβγαίνεις στον κόσμο και πάλι , ζωηρός, αν όχι ακόμα ψυχωτικός. Λόγω του υπερπληθυσμού, λόγω των αδυναμιών του συστήματος, οι άνθρωποι με ψυχικές ασθένειες στέλνονται πίσω στην κοινωνία χωρίς πολλές εξηγήσεις ή βεβαιότητα. Θεραπευμένοι ή όχι, απολύονται κατευθείαν στην αγκαλιά των οικογενειών τους, οι οποίες, τις περισσότερες φορές, αρνούνται ή αδυνατούν να τους καταλάβουν. Υπάρχει ελάχιστη συμβουλευτική ή προγράμματα υποστήριξης. Φεύγετε από το νοσοκομείο με μια συνταγή και αυτό είναι όλο.

Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν πραγματικά πώς να αποκολληθούν από την πραγματικότητα και να καταλήξουν σε ψυχιατρική πτέρυγα.

Η ιστορία της αρχίζει πριν από 9 χρόνια, όταν πέθανε ο πατέρας της, τότε έπαθε σοβαρή κατάθλιψη. Ένα χρόνο αργότερα γνωριστήκαμε. C.C.V ένας όμορφος άντρας και φιλόζωος, έχουμε δύο κουτάβια μπισόν και μια νέα προσθήκη ένα γατάκι που βρέθηκε στο δρόμο. Ήταν στον τομέα της εργασίας όταν γνωριστήκαμε ένας χαρούμενος και δραστήριος άνθρωπος μια πολύ ήσυχη και ζεστή φύση.

Λίγο αργότερα η μητέρα της διαγνώστηκε με Αλτσχάιμερ και από αυτό ξεκίνησε η σωματική, πνευματική και υλική παρακμή της. Στη συνέχεια χτύπησε η πανδημία, η οποία μας επηρέασε όλους. Παλεύοντας με τη νόσο του Αλτσχάιμερ, η φροντίδα της ηλικιωμένης στο σπίτι που ήταν ο μόνος γονιός που έμεινε ζωντανός, η ίδια ήταν το μοναδικό παιδί, ήταν κάτι δύσκολο να το διαχειριστεί ακόμα και ένας υγιής άνθρωπος. Το θλιβερό με αυτή την ασθένεια είναι ότι γνωρίζεις ποιος ήταν ο διπλανός σου που επλήγη από τη νόσο Αλτσχάιμερ, αλλά εκείνος δεν γνωρίζει πια. Και ακόμα πιο λυπηρό όταν δεν σε αναγνωρίζει πια ως κόρη, γιατί υπήρχαν μέρες που ερχόταν κλαίγοντας σε μένα και μου έλεγε ότι η μητέρα της δεν την αναγνώριζε πια και τη ρωτούσε..μα ποια είναι αυτή που αποκαλείς κόρη μου C.C.V!!!! Τον τελευταίο καιρό είχε πέσει στο κρεβάτι, χρειαζόταν ορούς και πάμπερς!

Η μόνη μεγάλη παρηγοριά για εκείνη είναι τα κουτάβια που έχουμε και το νεότερο μέλος μια γάτα που βρέθηκε στο δρόμο όταν ήταν μικρή. Η γάτα είναι επίσης μια μεγάλη βοήθεια για τη μαμά της, καθώς η θεραπεία την κρατάει κάπως ενεργή προς το παρόν όντας συνεχώς κοντά της. Και ένα μικρό Prichindel, ένα μωρό σπουργίτι που δεν μπορούσε να πετάξει πολύ υιοθετημένο για λίγο καιρό, μπορείτε να δείτε βίντεο του παρακάτω. Αυτός ο εφιάλτης για εκείνη κράτησε 7 χρόνια και κάτι μέχρι τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους, όταν η μαμά της μας άφησε ξαφνικά.

Αυτό που αφήνει μια πικρή γεύση, είναι αυτό που συνέβη μετά το θάνατο της μαμάς της, που έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη και πυροδότησε την ασθένεια που είχε. Η παντελής έλλειψη ενσυναίσθησης, κατανόησης, βοήθειας, υποστήριξης και η εντελώς απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντι στην C.C.V. από τις αρχές, τον σύλλογο ιδιοκτητών και τους γείτονες!

Η παρέμβαση της αστυνομίας και η διαδικασία που εφαρμόστηκε σε βάρος της μόνο και μόνο επειδή έχει μια διάγνωση ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο σε αφήνει άφωνο!

Τη στιγμή του θανάτου της μητέρας της, εισήχθη βίαια στο ψυχιατρείο, την πήραν με χειροπέδες θεωρώντας ότι αποτελεί δημόσιο κίνδυνο, η μητέρα της πετάχτηκε σε μια μαύρη σακούλα και μεταφέρθηκε στο ΙΜΛ, το σπίτι κατασχέθηκε! Ο άνθρωπος με τον οποίο πάλευε τα τελευταία 7 χρόνια. Οι αρχές αιτιολογώντας ότι αυτή είναι η διαδικασία, για το 1% των περιπτώσεων έτσι το κάνουμε!!!!

Μετά από 5 ημέρες πήρε εξιτήριο ώστε να μπορέσουμε να παραστούμε στην κηδεία της μητέρας της, ήταν το μοναδικό μέλος της οικογένειας.

Η απομόνωση παραμένει για λίγες ακόμα εβδομάδες, καμία πρόσβαση σε χαρτιά, ρούχα προσωπικά πράγματα, επιπλέον αν δεν ήταν μαζί μου που έμενε μετά την απόλυση, δεν ενδιέφερε και δεν ενδιαφέρει κανέναν! Στη συνέχεια, η κατάσχεση άρθηκε αλλά δεν είχε καταφέρει να ξεπεράσει εντελώς την κατάθλιψη, ακολούθησαν άλλες δύο επεμβάσεις της αστυνομίας με βάση καταγγελίες γειτόνων και του συλλόγου ιδιοκτητών σπιτιού. Η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων που περνούν αυτή την ασθένεια εφαρμόζεται ενιαία σε όλους τους πάσχοντες, οι αρχές δεν λαμβάνουν υπόψη τους τίποτε άλλο εκτός από τη διάγνωση!

Η πρώτη επέμβαση των αστυνομικών αρχών ήταν ουσιαστικά το ξήλωμα της από το σπίτι δεν ήταν επιθετική σε κανέναν και η δεύτερη που έγινε μετά το δρόμο βγάζοντας βόλτα το σκύλο με βάση τη διάγνωση και τα παράπονα των γειτόνων μόνο, χωρίς να είναι επικίνδυνη για κανέναν ή για τον εαυτό της! Στην πρώτη επέμβαση πήρε εξιτήριο από το διοικητικό συμβούλιο του νοσοκομείου με την αιτιολογία ότι ήταν Σε μικτό επεισόδιο και στη δεύτερη εισήχθη ακούσια στο ψυχιατρικό νοσοκομείο σύμφωνα με τον ισχύοντα νόμο. Η παντελής έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των αρχών, των γειτόνων και των διαφορετικών καταστάσεων των ανθρώπων μπορεί να αφήσει σοβαρά σημάδια και επακόλουθα στους ανθρώπους που πλήττονται από αυτή την ασθένεια.

Πώς μπορείτε να βοηθήσετε

Κάθε δωρεά, μικρή ή μεγάλη, με φέρνει πιο κοντά στον στόχο αυτής της εκστρατείας. Αν θέλετε να έρθετε σε επαφή μαζί μου, έχετε ερωτήσεις ή για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου στο

[email protected]

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα ζητούσα τέτοια βοήθεια, αλλά αυτό το ποσό και η κατάσταση ξεπερνούν κατά πολύ αυτό που εγώ ή η οικογένειά μου μπορούμε να διαχειριστούμε μόνοι μας αυτή τη στιγμή.

Με τη βοήθειά σας υπάρχει μια πραγματική ευκαιρία.

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ, που διαβάσατε την ιστορία μας και για οποιαδήποτε υποστήριξη μπορείτε να προσφέρετε.

Με μεγάλη ευγνωμοσύνη,

Cristian Laurențiu Stoica