Καλησπέρα σας,

Είμαστε η Aldona και ο Valdas.

Ομολογούμε ότι συγκεντρώνουμε χρήματα για να εξοφλήσουμε τα χρέη μας, τα οποία δεν είναι δικό μας λάθος... Ο σύζυγός μου είχε μια επιχείρηση την οποία τώρα έχει χάσει λόγω αθέτησης των υποχρεώσεων των πιστωτών του... Η επιχείρηση είναι μικρή και ο σύζυγός μου την απολάμβανε πολύ....Και το πιο σημαντικό είναι ότι ήδη τα πήγαινε καλά και σιγά σιγά ανεβαίναμε... Οι ανάγκες μας είναι πολύ μικρές... Πάντα τα καταφέρναμε με αυτά που είχαμε, για παράδειγμα, στα 47 μας χρόνια δεν έχουμε πάει ποτέ διακοπές. Δεν έχουμε ούτε σπίτια, ούτε αγροικίες, ούτε γη. Έχουμε ένα μικρό διαμέρισμα όπου μένουμε και οι τρεις μας. Θέλαμε απλώς να βελτιώσουμε λίγο το νοικοκυριό μας και να δημιουργήσουμε πλούτο για τον μοναχογιό μας. Ποτέ δεν είχαμε καμία βοήθεια από έξω και ποτέ δεν είχαμε. Τα κάναμε όλα μόνοι μας. Εγώ δεν έχω γονείς και οι γονείς του συζύγου μου δεν μας αναγνωρίζουν και δεν επικοινωνούν μαζί μας... Αλλά ποτέ δεν τσακωθήκαμε γι' αυτό. Ήμασταν ευτυχισμένοι που ήμασταν μαζί, ήμασταν υγιείς.

Τα χρέη στην εταιρεία προέκυψαν επειδή βοηθούσε τους φίλους της που επίσης προσπαθούσαν να εδραιωθούν στον ίδιο τομέα με την εταιρεία του συζύγου της. Δεν αποπλήρωσαν τα χρέη....Δεν υπάρχει κάτι άλλο να πω γιατί πνιγόμαστε στα χρέη. Είμαστε τόσο πολύ χρεωμένοι που τώρα μπορεί να χάσουμε το μοναδικό μας περιουσιακό στοιχείο - το διαμέρισμά μας...Ο σύζυγός μου είναι πολύ συντετριμμένος....Πιθανώς όλοι γνωρίζουν πόσο οδυνηρό είναι όταν σε απογοητεύουν άνθρωποι από τους οποίους δεν το περίμενες καν. Δεν υπήρχε κανένα σημάδι ότι ήταν τόσο ύπουλοι και ανεύθυνοι. Και ασχολούμαι μαζί τους εδώ και περίπου 10-12 χρόνια. Και βοηθούσαν ο ένας τον άλλον σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις, με άλλα λόγια ήταν "δοκιμασμένοι στο χρόνο"....Αλλά άφησαν τον Βαλντά μου να σαπίσει μόνος του. Λύγισε... Πήρε όλες τις ευθύνες, παρόλο που δεν έφταιγε αυτός... Κατηγόρησε τον εαυτό του που χτίζαμε τόσα χρόνια και τα κατέστρεψε όλα... Και νιώθει ενοχές που ο γιος μου και εγώ υποφέρουμε πολύ εξαιτίας των λαθών του. Προσπάθησε να αυτοκτονήσει...Χάρη στις μεγάλες μου προσπάθειες, τον έσωσα, τουλάχιστον σωματικά....Τι άλλο...Πόσο δύσκολο είναι να κοιτάς ένα αγαπημένο σου πρόσωπο που περνάει τόσο δύσκολες στιγμές και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον βοηθήσεις.

Είναι πολύ, πολύ δύσκολο να ζητήσεις βοήθεια... Επειδή αισθάνεσαι...Δεν ξέρω καν πώς να γράψω...Αισθάνεσαι πραγματικά ένοχος που βρίσκεσαι σε αυτή την κατάσταση εξαιτίας της εμπιστοσύνης σου στους άλλους, εξαιτίας της εμπιστοσύνης σου στους άλλους....

Αλλά από την άλλη πλευρά, δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανέναν; Δεν πρέπει να βοηθήσεις κάποιον κοντινό σου άνθρωπο, είτε πρόκειται για συγγενή, είτε για φίλο, είτε απλά για κάποιον που δεν γνωρίζεις καν...; Τότε τι ζωή...τότε μόνο να ζεις στο δάσος σαν μαυρογιαλούρος....

Ο σύζυγός μου και εγώ απλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς είναι δυνατόν να φέρεστε στους άλλους τόσο άσχημα. Τι πρέπει να περνάει από το μυαλό ενός τέτοιου ανθρώπου όταν επιλέγει έναν τέτοιο τρόπο ζωής - να βλάπτει τους άλλους...