Η ιστορία της μαμάς μας - Μια γυναίκα που αγαπούσε βαθιά και την οποία τώρα κρατάμε με όλη μας την αγάπη

Η μαμά μας ήταν πάντα η καρδιά της οικογένειάς μας. Ήταν εκείνη που μας χάριζε χαμόγελα, αγκαλιές, συμβουλές και εκείνα τα ζεστά κυριακάτικα γεύματα που όλοι περιμέναμε με ανυπομονησία. Σήμερα, είναι στα 61 της χρόνια και ζει με τη νόσο Αλτσχάιμερ μέτριου σταδίου.

Κάθε μέρα είναι διαφορετική γι' αυτήν - μερικές φορές θυμάται, μερικές φορές περιπλανιέται σε σκέψεις και αναμνήσεις που δεν έχουν πλέον σαφή σχήματα. Ξεχνάει ονόματα, μέρη, ακόμη και γνωστά πρόσωπα... αλλά ένα πράγμα που δεν ξεθωριάζει ποτέ είναι η αγάπη της. Ακόμα και όταν δεν ξέρει το όνομά μου, τα μάτια της λένε: "Σ' αγαπώ". Και εμείς την αγαπάμε, περισσότερο απ' όσο μπορούν να πουν οι λέξεις.

Είμαι η κόρη της και άφησα τη δουλειά μου για να τη φροντίζω στο σπίτι. Ήθελα να έχει ηρεμία, ασφάλεια και την άνεση του οικείου περιβάλλοντος - γιατί ξέρω πόσο σημαντικό είναι αυτό για κάποιον που ζει με Αλτσχάιμερ. Ο πατέρας μου, αν και συνταξιούχος, εξακολουθεί να εργάζεται με μερική απασχόληση για να βοηθήσει να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες. Μοιραζόμαστε τη φροντίδα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος της πέφτει πάνω μου. Είναι συναισθηματικά, σωματικά και οικονομικά απαιτητικό.

Καθημερινά αντιμετωπίζουμε έξοδα για φάρμακα, είδη υγιεινής, βοηθήματα κινητικότητας και καθημερινά πράγματα -όπως το φαγητό, το ηλεκτρικό ρεύμα και η μεταφορά στις επισκέψεις σε γιατρούς. Ποτέ δεν φανταζόμασταν ότι θα ζητούσαμε βοήθεια, αλλά τώρα τη χρειαζόμαστε πραγματικά.

Αν αποφασίσετε να στηρίξετε τον έρανό μας, βοηθάτε όχι μόνο οικονομικά αλλά και συναισθηματικά - δίνοντας στη μαμά μας την ευκαιρία να μείνει στο σπίτι της για όσο το δυνατόν περισσότερο, περιτριγυρισμένη από αγάπη και όχι από ψυχρούς τοίχους ιδρύματος.

Από τα βάθη της καρδιάς μας, σας ευχαριστούμε που διαβάσατε την ιστορία μας και μας βοηθήσατε να κρατήσουμε τη μαμά μας στο σπίτι της, όπου ανήκει.

Με αγάπη και ευγνωμοσύνη,

Μια κόρη που δεν θα ξεχάσει ποτέ