Έχασα την αγαπημένη μου μαμά που ήταν 83 ετών πριν από ένα μήνα.. Αγαπούσε αυτό το ιστορικό σπίτι σχεδόν 100 ετών των προπαππούδων μου. Χιόνι ή βροχή περπατούσε περίπου 10 χιλιόμετρα κουβαλώντας βαριές τσάντες από το χωριό των παππούδων μου (φτάνοντας αλλάζοντας 2 λεωφορεία από την πόλη της πριν από αυτό) για να φτάσει σε αυτό το σπίτι γιατί δεν υπήρχε λεωφορείο που να πηγαίνει εκεί από εκείνο το σημείο... Ήμουν θυμωμένη μαζί της που το έκανε αυτό, γιατί φοβόμουν ότι θα την χάσω μια μέρα με αυτόν τον τρόπο...αλλά δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι που δεν μπορούσε να το κάνει σωματικά πια...αισθανόταν ευτυχισμένη και σαν στο σπίτι της σε αυτό το μέρος...το μέρος όπου μεγάλωσε με τη γιαγιά και τους θείους της αφού επέστρεψε από τη Σιβηρία στα 13 της χρόνια μόνη της μετά την απέλαση της οικογένειάς της από το σπίτι τους στη Λιθουανία...το σπίτι ήταν ένα πραγματικά ευτυχισμένο μέρος, ο θείος μου μαγείρευε φρέσκο ψωμί, τραγουδούσε και έπαιζε αρμονική και καλωσόριζε τους ξένους...αισθάνομαι το καθήκον απέναντι στην αγαπημένη μου μαμά και τους προγόνους μου να αποκαταστήσω και να διατηρήσω αυτό το μέρος. Ως πρώτο βήμα, χθες καθαρίσαμε το σπίτι, το οποίο είχε ένα τεράστιο ποσό ακαταστασίας μετά από κάποιον που έψαχνε επανειλημμένα εκεί για θησαυρούς..και δεν μπορούσα να σταματήσω να θαυμάζω την ομορφιά του..Θα ήταν τεράστια τιμή να μπορέσω να αποκαταστήσω αυτό το στολίδι και να το διατηρήσω για τις μελλοντικές γενιές. Θα εκτιμούσα από τα βάθη της καρδιάς μου κάθε δωρεά που θα βοηθούσε να αποτραπεί η απώλεια αυτής της πολύτιμης κληρονομιάς των προπαππούδων μου. Σας ευχαριστώ πολύ!♥️