Αγαπητοί φίλοι και ευγενικοί άνθρωποι,

Το όνομά μου είναι Zvonimir. Είμαι από την Κροατία και ζητώ βοήθεια σε μια στιγμή που δεν έχω άλλη επιλογή.

Το 1991 ξέσπασε ένας βίαιος πόλεμος στη χώρα μου. Συμμετείχα ως πολίτης στο πλαίσιο της υποχρεωτικής θητείας, βοηθώντας την αμυντική μας προσπάθεια με όποιον τρόπο μπορούσα. Τον Μάρτιο του 1992, τραυματίστηκα σοβαρά στο γόνατο. Ανέπτυξα οστεομυελίτιδα και σηψαιμία και για μήνες η ζωή μου κρεμόταν από μια κλωστή. Ήμουν σε ήπιο κώμα με συνεχή υψηλό πυρετό για σχεδόν τέσσερις μήνες. Χάρη στους εξειδικευμένους γιατρούς και το έλεος του Θεού, επέζησα.

Αλλά ο δρόμος προς την ανάρρωση ήταν μακρύς και επώδυνος. Με την πάροδο των ετών, υποβλήθηκα σε αρκετές σοβαρές χειρουργικές επεμβάσεις και τελικά μου εμφυτεύτηκε πρόθεση γόνατος. Επειδή δεν μπορούσα πλέον να εργαστώ, μου χορηγήθηκε σύνταξη αναπηρίας - η οποία είναι εξαιρετικά χαμηλή και δεν επαρκεί για να ζήσω.

Αργότερα, χρειάστηκε να υποβληθώ σε άλλη μια επέμβαση αντικατάστασης γόνατος, όταν το πρώτο εμφύτευμα εξαντλήθηκε. Αυτή ήταν πολύ πιο περίπλοκη, με ακόμη περισσότερο μέταλλο και δυσκολότερη ανάρρωση. Το περπάτημα είναι πλέον πολύ δύσκολο. Αναμένεται άλλη μια επέμβαση μέσα στα επόμενα ένα ή δύο χρόνια και η γενική μου υγεία έχει επιδεινωθεί σοβαρά.

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα κατέληγα σε μια κατάσταση όπου θα έπρεπε να ζητήσω τέτοια βοήθεια. Δεν είναι εύκολο να γράψω αυτά τα λόγια, αλλά η αλήθεια είναι: το εισόδημά μου είναι πολύ μικρό και τα βασικά έξοδα διαβίωσης (φαγητό, ενοίκιο, λογαριασμοί) είναι περισσότερα από όσα μπορώ να διαχειριστώ. Το κράτος δεν προσφέρει επαρκή υποστήριξη στα μη στρατιωτικά θύματα του πολέμου και νιώθω σαν να με έχουν ξεχάσει.

Δεν ζητώ πολλά. Ακόμη και μια μικρή μηνιαία δωρεά, αν είναι δυνατόν, θα έκανε πραγματική διαφορά στη ζωή μου. Οτιδήποτε δώσετε θα με βοηθήσει να καλύψω τα φάρμακα, το φαγητό και το ηλεκτρικό ρεύμα. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου που διαβάσατε έστω και την ιστορία μου.

Είθε ο Θεός να σας ευλογεί.

Με ευγνωμοσύνη,

Zvonimir