Είμαι 42 χρονών και από 27 χρόνια παλεύω με γενικευμένη αγχώδη διαταραχή,διαταραχή πανικού,διαταραχή μετατραυματικού στρες,κάποια πράγματα που δεν θα έπρεπε καν να τα βιώσει ή να τα δει κανείς όσο μεγαλώνω τόσο χειροτερεύει το μετατραυματικό στρες είναι μια μακρά πορεία,αλλά δεν το βάζω κάτω και δεν λυπάμαι τον εαυτό μου , έχω μια όμορφη κόρη 22 χρονών . Έχω το γιατρό μου και τη θεραπεία μου αλλά το μόνο πράγμα που δεν μου είναι διαθέσιμο είναι τα δόντια μου στην άνω υπερώα μου δεν έχω , πριν 10 χρόνια ζήτησα από τον οδοντίατρο μου να μου τα βγάλει δεν άντεχα την επισκευή , τότε δεν έβγαινα από το σπίτι για δύο χρόνια ήμουν στο κρεβάτι παλεύοντας κάθε μέρα δεν μπορούσα να αναπνεύσω νόμιζα ότι πνίγομαι ασταμάτητα , θα πάθω έμφραγμα κτλ. Αυτές είναι τυπικές εκδηλώσεις της αγχώδους διαταραχής. Πήρα οδοντοστοιχία για τον άνω ουρανίσκο μου, την οποία έχω ακόμα, δεν μου ταιριάζει, δεν τρώω με αυτή οπότε την έχω σε ένα συρτάρι. τα κάτω δόντια μου είναι επίσης άσχημα, αγόρασα κάποιο πλαστικό από το διαδίκτυο για να τα κολλήσω. Η κατάστασή μου έχει βελτιωθεί με τα χρόνια που έμαθα να ζω με την διαταραχή δεν θα πω ψέματα μου είναι δύσκολο να πω αλλά υπήρχαν μήνες που δεν με ένοιαζε αν έπλενα ή αν βούρτσιζα τα δόντια μου. Τώρα που είμαι καλύτερα έχω πρόβλημα με τις δουλειές πουθενά δεν σε παίρνουν χωρίς δόντια ακόμα και αν έχω ανώτερα προσόντα το μόνο μέρος που με παίρνουν είναι καθαριστήριο ή πλυντήριο αυτοκινήτων,είναι απογοητευτικό είμαι ακόμα νέος άνθρωπος αλλά τα δόντια είναι το επισκεπτήριο ενός ανθρώπου.δεν έχω την οικονομική δυνατότητα να πάω σε κλινική και να κάνω τα δόντια μου με δόσεις. Μπορώ να επισυνάψω φωτογραφίες και να αναφέρω ότι οι παραπάνω διαταραχές είναι πραγματικά αυτό που έχω. Θα ήμουν απίστευτα ευγνώμων για οποιαδήποτε υποστήριξη θέλω να συμμετάσχω στην κοινωνία τόσο πολύ,αλλά αυτό με κρατάει πίσω