Το νερό δεν πήρε μόνο σπίτια, ανθρώπους και ζώα. Πήρε επίσης θέσεις εργασίας, όνειρα και ελπίδες για το μέλλον. Χωρίς ανθρώπους σαν τον κ. Piotr, δεν θα υπάρχει ψωμί. Η ιστορία του είναι μια κραυγή για βοήθεια από έναν άνθρωπο που δεν θέλει να τα παρατήσει - που αγωνίζεται για αυτό που έχτιζε όλη του τη ζωή.

"Θα σας πω το όνειρό μου", λέει ο κ. Piotr - ένας άνθρωπος του οποίου ο φούρνος ήταν η καρδιά του Stronie Śląskie για 30 χρόνια.

"Το όνομά μου είναι Piotr, αλλά ο κόσμος με φωνάζει κ. Pączek. Διατηρώ ένα αρτοποιείο όπου κάθε μέρα ψήνουμε ψωμί για ολόκληρη την πόλη και τα γύρω χωριά. Οι λουκουμάδες μας και τα κέικ βατόμουρου είναι γνωστά σε όλη την περιοχή, ίσως και σε ολόκληρο τον γαλαξία. Ψήνουμε γαμήλιες τούρτες, τις οποίες παραδίδουμε στις πιο όμορφες μέρες της ζωής σας. Ο καθένας από εμάς σε αυτό το αρτοποιείο έχει ένα καθήκον - οι πωλήτριες σας σερβίρουν φρέσκα αρτοσκευάσματα με χαμόγελο, οι ζαχαροπλάστες δημιουργούν γλυκά και η καθαρίστρια μας φροντίζει ώστε όλα να λάμπουν, δημιουργώντας μια καθημερινότητα γεμάτη ζεστασιά, δουλειά και ελπίδα.

"Αλλά ξαφνικά ανοίγω τα μάτια μου και δεν υπάρχει τίποτα. Το νερό τα πήρε όλα".

Αυτό δεν είναι όνειρο. Είναι εφιάλτης. Ο φούρνος που ο Πιοτρ έχτισε επί 30 χρόνια, δεν υπάρχει πια. "Στις 15 Σεπτεμβρίου, μαύρα σύννεφα κρέμονταν πάνω από την πόλη μας. Το κύμα της πλημμύρας χτύπησε και πήρε τα πάντα. Ο στρατός προμηθεύει τώρα ψωμί, δεν έχουμε πόσιμο νερό, δεν έχουμε ηλεκτρικό ρεύμα. Οι άνθρωποι έχασαν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, την ελπίδα τους...".

Ο Piotr έχασε τον φούρνο του - ένα μέρος που όχι μόνο του έδινε ζωή, αλλά παρείχε ψωμί σε εκατοντάδες οικογένειες. Έχασε τα επιτεύγματα 30 χρόνων σκληρής δουλειάς. "Η πανδημία με έριξε στο έδαφος για πρώτη φορά. Όταν άρχισα να σηκώνομαι, ήρθε άλλη μια καταστροφή - ο καρκίνος. Χάρη στην υποστήριξη των υπαλλήλων μου, της Krysia και της Agnieszka, άρχισα να βλέπω φως στην άκρη του τούνελ. Τράβηξα αυτό το αναπηρικό καροτσάκι με όλες μου τις δυνάμεις... Και τότε ήρθε το νερό. "

"Βρίσκομαι μέσα στη λάσπη, στη λάσπη, στα συντρίμμια, ανάμεσα σε ανθρώπινες τραγωδίες, και η δική μου τραγωδία λαμβάνει χώρα δίπλα μου. Θα σηκωθώ; Χάρη σε σας, ναι. Δεν θα μπορέσω να το κάνω μόνος μου, χωρίς εσένα το μόνο που θα μου μείνει είναι το όνειρο του φούρνου μου".

Ο Πέτρος δεν ζητά μόνο για τον εαυτό του. Ζητάει για όλους όσους περιμένουν να επιστρέψει η κανονικότητα. "Οι άνθρωποι λένε ότι χωρίς ντόνατς από το Pączek, δεν υπάρχει Stronie. Είχαμε την ευκαιρία να τον γνωρίσουμε - είναι ένας υπέροχος, ζεστός και καλός άνθρωπος που τώρα βρίσκεται σε ανάγκη.

Ας μην αφήσουμε την ιστορία του να τελειώσει στη λάσπη, στα ερείπια αυτού που πέρασε τη ζωή του χτίζοντας. Ας τον βοηθήσουμε να σηκωθεί, και μαζί του, ας σηκώσουμε ολόκληρη την κοινότητα. Με τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν, θα ξαναχτίσουμε τον φούρνο - θα αποκαταστήσουμε την ελπίδα, την εργασία και το ψωμί. Ο Πέτρος αξίζει περισσότερα από μια υπενθύμιση του τι συνέβη. Μαζί μπορούμε να του δώσουμε πίσω τη ζωή που του πήρε το νερό.

Σας παρακαλώ, μην αδιαφορείτε.