Γεια σας, είμαι ένας 37χρονος πατέρας ενός αγοριού 1 έτους και την ύστατη ώρα της ανάγκης μου πρέπει να γράψω εδώ. Συγκεκριμένα, πήγα να μείνω στο σπίτι της γιαγιάς μου όταν ήμουν περίπου 20 χρονών, για να την προσέχω και για να έχω τη μητέρα μου και τον πατέρα μου ήσυχους ότι δεν θα χρειάζεται να οδηγούν 15 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι της κάθε φορά που τηλεφωνεί η γιαγιά μου. Έτσι, σε συνεργασία με τους γονείς μου, χτίσαμε έναν δεύτερο όροφο, κάτι που φυσικά απαιτούσε δανεισμό, γιατί η οικοδομή είναι πολύ ακριβή. Τα πηγαίναμε καλά με τη γιαγιά μου και τη βοηθούσα σε όλα. Ζούσαμε κάτω από την ίδια στέγη για 14 χρόνια, εκείνη στο ισόγειο και εγώ στον δεύτερο όροφο, μέχρι που πέθανε πριν από 4 χρόνια. Μετά από αυτό γνώρισα τη σημερινή μου σύντροφο και μητέρα του παιδιού μου. Η γιαγιά μου μου κληροδότησε αυτό το κακοσυντηρημένο σπίτι και ήλπιζε ότι θα το ανακαίνιζα. Έτσι άρχισα να το κάνω μαζί με τον σύντροφό μου, ο οποίος επίσης πάσχει από αγχώδη διαταραχή όπως και εγώ. Ο σύντροφος, λοιπόν, πήγε να δουλέψει όπως όρισε ο Θεός. Ευτυχώς για μένα, δεν χρειάζεται να ασχολούμαι πολύ με τους ανθρώπους και μπορώ να πηγαίνω στη δουλειά. Εγώ, λοιπόν, με το ανόητο μυαλό μου, ήθελα να ξεκινήσω την ανακαίνιση του κάτω ορόφου, παρόλο που η οροφή ήταν προφανώς ήδη διαλυμένη. Σκέφτηκα ότι όταν θα τελείωνε, θα μπορούσα να μετακομίσω στον πρώτο όροφο με τον σύντροφό μου και να αρχίσω να βάζω στην άκρη χρήματα από το ενοίκιο που θα έδινα στον δεύτερο όροφο για να αντικαταστήσω τη στέγη. Αλλά δεν έφτασε σε αυτό το σημείο. Άρχισαν να συμβαίνουν περίεργα πράγματα με το νερό, στον κάτω και στον πάνω όροφο. Οι σωλήνες πίεσης έσπαγαν, και η βαλβίδα ανάμιξης ήταν ελαττωματική κ.λπ. Βασικά, ο επάνω όροφος είχε σοβαρές ζημιές από το νερό, οι οποίες έπρεπε να αντιμετωπιστούν από την αρχή. Γι' αυτό, και πάλι, έπρεπε να βγει το χρέος. Η τράπεζα δεν θα δάνειζε και δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική λύση από το να ληφθεί ένα γρήγορο δάνειο. Από το ένα μέρος και από το άλλο. Αποκαταστήσαμε όμορφα τις ζημιές και όλα ήταν ωραία και τακτοποιημένα, και δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα να πληρώσουμε τα χρέη. Το 2023, αποκτήσαμε το πιο γλυκό αγοράκι και όλα έδειχναν να πηγαίνουν προς τα πάνω. Ωστόσο, στις αρχές του 2024 με την απόψυξη, η φοβερή αυτή στέγη άρχισε να καταρρέει. Και μάλιστα με σφοδρότητα, έτσι ώστε ολόκληρος ο επάνω όροφος να επιπλέει ξανά και καθώς κανείς δεν ζούσε επάνω, το ανακάλυψα μόνο όταν το νερό άρχισε να κατεβαίνει κάτω. Η στέγη έπρεπε να αντικατασταθεί γρήγορα για να μην γίνει το σπίτι εντελώς ακατοίκητο. Και πάλι, δεν μπορούσα να πάρω δάνειο από την τράπεζα, οπότε έπρεπε να πάρω άλλο δάνειο με δυσάρεστο επιτόκιο. Ταυτόχρονα, μονώθηκε το θεμέλιο, καθώς ήλπιζα ότι τα κρύα πατώματα θα ήταν ζεστά για το παιδί, αλλά δεν είχα το επιθυμητό αποτέλεσμα, καθώς η πρόσοψη του σπιτιού είναι σαν κόσκινο, αφήνοντας τον άνεμο και την υγρασία από όλες τις πλευρές. Επιπλέον, αυτό το "κόσκινο" έχει πλέον προκαλέσει και τη δημιουργία μούχλας στο δάπεδο από κάτω, την οποία προσπαθούμε να απομακρύνουμε με συνεχή θέρμανση και απωθητικά. Παλεύω λοιπόν με αυτά τα δάνεια και το ποσό είναι ήδη τόσο μεγάλο που πληρώνω όλο μου το μισθό σε αυτό και δεν μπορώ να το βάλω στην άκρη για να ανακαινίσω την πρόσοψη. Επικοινώνησα και με έναν σύμβουλο χρέους, ο οποίος με συμβούλεψε να καταθέσω αίτηση αφερεγγυότητας στο δικαστήριο, ώστε να μην χρειάζεται να πληρώνω τους τόκους του στεγαστικού μου δανείου και αργά ή γρήγορα να καταλήξω στα νύχια των δικαστικών επιμελητών, οι οποίοι θα πουλήσουν το σπίτι. Προς το παρόν, έχω ήδη πάει μια φορά στο δικαστήριο και μου έδωσαν την ελπίδα ότι θα μπορούσαν να μειώσουν τους τόκους και να κατανείμουν το χρέος μου σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Ήρθα εδώ ως ύστατη λύση, γιατί όλο αυτό το χάος έχει προσθέσει στα ψυχικά μου προβλήματα και νιώθω αβοήθητος και άχρηστος μπροστά στο παιδί μου και τη γυναίκα μου. θα ήθελα να φτιάξουν την πρόσοψη, ώστε να μην υπάρχει υγρασία και αέρας στο δωμάτιο και το παιδί να μην είναι άρρωστο και να ζαλίζεται συνέχεια ως αποτέλεσμα. Κάθε δεκάρα είναι ευπρόσδεκτη ώστε να μπορέσω να ξεκινήσω από το μηδέν. Ευχαριστώ όλους όσους μπαίνουν στον κόπο να διαβάσουν. Σας ευχαριστώ!