Η τελευταία φορά που τραγούδησα τον ύμνο της χώρας μου ήταν κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 11ης Ιουλίου 2021. Πολλοί από εμάς στην Κούβα τραγουδήσαμε τον ύμνο εκείνη την ημέρα, γεμάτοι με ένα ανείπωτο συναίσθημα. Μετά ήρθε η σιωπή. Κάτι είχε σπάσει και από τότε ο ύμνος δεν τραγουδήθηκε με τον ίδιο τρόπο.

Το όνομά μου είναι Frank D. Blanco. Είμαι ανεξάρτητος Κουβανός κινηματογραφιστής και συγγραφέας, και από τον θάνατο του παππού μου τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους, αναπτύσσω ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία της ζωής του, την ονειροπόληση της γενιάς στην οποία ανήκε (εκείνη που είχε ως καθήκον την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής επανάστασης), και πώς η εποχή μου αναλαμβάνει την κληρονομιά αυτής της σπασμένης ονειροπόλησης.

Ο παππούς μου ήταν η κύρια φωνή στο μικρόφωνο όταν έγινε η επίσημη ηχογράφηση του ύμνου της χώρας μου. Πάντα έλεγε πώς του ζητούσαν να σταθεί στο κέντρο, λίγο πιο μπροστά από όλους, και να τραγουδήσει σαν να βρισκόταν σε μάχη. Παρόλο που είχε πάει στον πόλεμο στην Αγκόλα το 1977, δεν είχε βρεθεί ποτέ άμεσα σε μάχη. Για την ηχογράφηση του εθνικού ύμνου της Κούβας έβαλε όλη του τη φαντασία και τη θέληση. Τον συνόδευε η δύναμη μιας αγάπης που, κατά πάσα πιθανότητα, ούτε εγώ ούτε κανείς από τη γενιά μου θα μπορέσει ποτέ να ξαναζήσει.

Διαβάζοντας τις επιστολές του παππού μου και κοιτάζοντας τις οικογενειακές φωτογραφίες, ανακάλυψα ότι πίσω από τη ζωή του υπήρχε πραγματικά ένα είδος θαύματος: κάτι που τον γέμιζε με πίστη και πάθος, το οποίο του εκδηλώθηκε σε ένα όνειρο, ενώ βρισκόταν στον πόλεμο στην Αγκόλα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων της ζωής του, ο παππούς μου αναφερόταν συνεχώς σε αυτό. Το αποκαλούσε Φύλακα Άγγελο του. Παράλληλα, σε αυτό το στάδιο της ζωής του, αφιέρωσε τις προσπάθειές του στο να κόβει πολλά χάρτινα αστέρια, τα οποία συγκέντρωσε μέχρι που γέμισε μια σακούλα αρκετών κιλών. Σύμφωνα με τον ίδιο, το έκανε αυτό για να καταπολεμήσει τη νόσο του Πάρκινσον. Μπροστά στην εμμονή του να κόβει αστέρια, για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα την επιθυμία να γυρίσω κάτι. Τώρα, μετά τον θάνατό του, αποφάσισα να γυρίσω μια ταινία χρησιμοποιώντας αυτές τις πρώτες εικόνες που τράβηξα με βιντεοκάμερα.

Φέτος, το κινηματογραφικό μου σχέδιο επιλέχθηκε για να λάβει το Master of Film Creation στο Elías Querejeta Zine Eskola (EQZE), στη Donostia/San Sebastián. Πρόκειται για μια από τις πιο φημισμένες σχολές κινηματογράφου στον κόσμο.

Τόσο για την εξαιρετική διδασκαλία της όσο και για το πρόγραμμά της που εστιάζει στον πειραματισμό, την αρχειοθέτηση και τους εναλλακτικούς τρόπους αφήγησης μιας ιστορίας, η EQZE μου φαινόταν πάντα η ιδανική σχολή για να εκπαιδευτώ ως σκηνοθέτης ντοκιμαντέρ και να αναπτύξω την αφηγηματική δομή που θα χρησιμοποιήσω για να αφηγηθώ την ιστορία της ταινίας μου.

Στην Κούβα, δεν έχω πλέον τη δυνατότητα να σπουδάσω αυτού του είδους τις σπουδές. Είμαι πτυχιούχος τηλεοπτικής παραγωγής και ΝΝΑ από τη Διεθνή Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης (EICTV), και αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, ότι δεν μπορώ πλέον να σπουδάσω ντοκιμαντέρ στη μοναδική σχολή κινηματογράφου της χώρας μου. Κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στην Παραγωγή έμαθα τα απαραίτητα εργαλεία για να γυρίσω μια ταινία, αλλά ποτέ δεν με έκαναν να αναρωτηθώ ποιο είναι το νόημα της παραγωγής ταινιών ή της λήψης ενός συγκεκριμένου πλάνου. Για μένα είναι μια μεγάλη ευκαιρία να μπορέσω να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα με την υποστήριξη που θα βρω στο Master in Filmmaking στο EQZE. Φέτος υπήρχαν περισσότεροι από 200 υποψήφιοι και δεν είναι αυθαίρετη η επιλογή μου.

Προς το παρόν, έχω ήδη καλύψει το 20% των διδάκτρων με δικές μου εισφορές όσον αφορά την κράτηση της θέσης μου, το οποίο αντιστοιχεί σε 940,00 ευρώ. Δεδομένων των συνθηκών που επικρατούν στην Κούβα, ήταν πολύ περίπλοκο να συγκεντρωθούν αυτά τα χρήματα, και γι' αυτό ξεκινάω αυτό το crowfunding με σκοπό να συγκεντρώσω τα 3000,00 ευρώ που χρειάζομαι για να καλύψω την πρώτη πληρωμή του τέλους εγγραφής, τα αεροπορικά εισιτήρια και τη συντήρηση των πρώτων μηνών της σχολικής φοίτησης, μέχρι να πάρω άδεια εργασίας. Όποιος επιθυμεί να συνεισφέρει στο crowfunding θα εμφανίζεται στους τίτλους της τελικής έκδοσης της ταινίας, της οποίας ο προσωρινός τίτλος είναι "El Blanco de la Estrella" (Ο στόχος του αστεριού) . Τα χρήματα που θα συγκεντρωθούν από αυτό το crowfunding θα χρησιμοποιηθούν με τον ακόλουθο τρόπο:

- Δίδακτρα

- 1880,00 ευρώ

- Αεροπορικά εισιτήρια

- 600,00 ευρώ

- Γεύματα και διαμονή

- 520,00 ευρώ

Μέχρι στιγμής, η ταινία είχε την υποστήριξη και τις συμβουλές της Paz Encina, μέσω του διαδικτυακού εργαστηρίου Compañero del Viento του Silencio Lab, όπου μετά από 18 εβδομάδες, ανέπτυξα τη δομή και το σενάριο της ταινίας, καθώς και με γέμισε με αναφορές και ιδέες που με βοήθησαν να κατανοήσω την προσέγγιση με την οποία θέλω να συνεχίσω.

Η Bibata Uribe, η οποία εργάζεται για την προώθηση του λατινοαμερικάνικου κινηματογράφου στην Ευρώπη από το 2009, συμμετείχε επίσης σε αυτό το έργο μετά από μια πολύ ιδιαίτερη συνάντηση στο EICTV. Εκεί, μοιραστήκαμε μια έντονη επαγγελματική εμπειρία, όπου, ανάμεσα σε συζητήσεις, προβολές και προβληματισμούς για τον κινηματογράφο, ανακαλύψαμε μια κοινή ευαισθησία. Μας ενώνει η επιθυμία να δώσουμε χώρο στις μνήμες που αντιστέκονται στη σιωπή. Με το υπόβαθρό της στην επιμέλεια και τη διάδοση, η Bibata φέρνει μια πολύτιμη προοπτική που εμπλουτίζει και συνοδεύει αυτό το έργο στην πορεία του προς την ολοκλήρωσή του.

Είναι αστείο, πριν από λίγους μήνες αυτό το έργο ήταν απλώς άλλη μια ιδέα ξεχασμένη σε ένα συρτάρι μαζί με τις οικογενειακές φωτογραφίες. Οι σπουδές μου στο EICTV δεν μου είχαν δώσει τον χρόνο που χρειαζόμουν για να το εξερευνήσω. Τώρα, κάθε φορά που επιστρέφω στη συγγραφή και την έρευνα, νιώθω την οπτική μου για τον κόσμο και τον κινηματογράφο να αναδιαμορφώνεται, νιώθω ότι αρχίζω να καταλαβαίνω το νόημα της αγάπης στις εικόνες της χώρας μου τόσο έντονα όσο ο παππούς μου ένιωσε την έμπνευση που τον βοήθησε να τραγουδήσει τον ύμνο. Ένας φίλος μου είπε κάποτε ότι ο παππούς μου με συνόδευε σε αυτή τη διαδικασία. Αρχίζω να το σκέφτομαι κι εγώ: αυτή η ταινία είναι ο τρόπος μου να επιστρέψω σε εκείνον, να καταλάβω ποια είναι αυτή η Μεγάλη Αγάπη που βρίσκεται πίσω από τα πάντα, ακόμη κι αν φαίνεται ότι η χώρα πεθαίνει.