Ενδιαφέρομαι πολύ για την ψυχολογία, οπότε μπορώ να περιγράψω πολλά από αυτά που μου συνέβησαν, αλλά είναι απλώς λέξεις. Δεν μπορώ να το κατανοήσω συναισθηματικά ή να νιώσω συμπόνια για τον εαυτό μου.

Αισθάνομαι απάνθρωπος, σαν κάτι που μπορεί να πατηθεί, να κοιτάξει κανείς, να ξεχαστεί. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ τα όριά μου. Δεν ξέρω πώς να εκφράσω την έκταση του βάρους όλων όσων περνάω νιώθω ότι είναι πάρα πολλά για να τα διαχειριστώ. Χρειάζομαι πραγματικά βοήθεια και είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω το θάρρος να τη ζητήσω.

Το κορίτσι στη φωτογραφία είμαι εγώ στην παιδική μου ηλικία. Δεν μπορώ να πω ότι αυτή είμαι εγώ όταν ήμουν παιδί γιατί ποτέ δεν ένιωσα παιδί. Δεν μου φερόταν σαν παιδί.

Μου συμπεριφέρθηκαν σαν να ήμουν κατά κάποιο τρόπο σπασμένη, σαν να έπρεπε να φροντίζω τον εαυτό μου, να τον μεγαλώνω από την πρώτη κιόλας μέρα σε αυτή τη γη.

Έτσι και έκανα. Όλοι αδιαφορούσαν για τις ανάγκες μου και μάλιστα με έκαναν να νιώθω κακιά που τις είχα. Σταμάτησα να έχω ανάγκες. Τις έσβησα.

Έκανα θέατρο για όλους, έκανα ότι ήξερα τόσα πολλά, ότι μπορούσα να χειριστώ τα πάντα.

Ποτέ δεν τα κατάφερα πραγματικά, αλλά για πολύ καιρό νόμιζα ότι τα κατάφερα. Ήμουν ένα σάιμποργκ, όχι ένα παιδί. Αποσιώπησα την αυθεντικότητά μου. Έσβησα το κοριτσάκι μέσα μου.

Αγνόησα τις ανάγκες της, όπως έκαναν όλοι οι άλλοι.

Είμαι 22 ετών και το σώμα μου επιτέλους ξυπνάει από αυτή την παγωμένη κατάσταση.

Ο πόνος της, ο πόνος που ήταν θαμμένος για τόσα χρόνια, τώρα ουρλιάζει μέσα μου. Μέσα από το σώμα μου.

Συνήθιζα να πιστεύω ότι ήμουν συναισθηματικά ώριμη από νεαρή ηλικία.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι απλά αποστασιοποιήθηκα.

Ήμουν σαν ρομπότ ή σαν ζόμπι.

Σκότωσα εκείνο το κοριτσάκι.

Ο πόνος που έρχεται κατά κύματα τώρα είναι μερικές φορές απόκοσμος.

Ήμουν παγωμένη για πολύ καιρό.

Και τώρα είναι ανυπόφορος και όμως κατά κάποιο τρόπο τόσο οικείος.

Είναι μια υπενθύμιση ότι τα πράγματα δεν ήταν ποτέ εντάξει.

Ότι πάντα πονούσε τόσο πολύ.

Και τώρα που έχω συνειδητοποιήσει πλήρως τι μου έκαναν και τι συνέχισα να κάνω στον εαυτό μου, δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Δεν μπορώ να συνεχίσω να πληγώνω τον εαυτό μου.

Τον πιο κοντινό μου άνθρωπο. Τον σύντροφό μου.

Στην πραγματικότητα, δεν με έχει δει ποτέ.

Επειδή δεν βλέπει και τον εαυτό του.

Έχει παγώσει κι αυτός.

Αλλά δεν βιώνει ακόμα αυτό που βιώνω εγώ.

Αλλά ξέρω ότι έρχεται και γι' αυτόν.

Είχε παρόμοια παιδικά χρόνια και πάντα έβλεπα πολλά από τον εαυτό μου σε αυτόν.

Μόνο τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ τι πραγματικά σήμαινε αυτό.

Αλλά αυτό το κομμάτι του εαυτού μου που ήταν κλειστό για τόσο καιρό...

βιώνει την έλλειψη φροντίδας και την κλειστή καρδιά του σαν έναν φρέσκο θάνατο κάθε φορά που το θυμάται. Τσακωνόμαστε πολύ επειδή παλινδρομώ από όλο αυτόν τον πόνο.

Και όταν δεν πονάω εξωτερικά, παγώνω και

δεν συμμετέχω πραγματικά στη ζωή, απλά προσποιούμαι.

Και το σώμα μου εξαντλείται όλο και περισσότερο.

Ακριβώς όπως εκείνο το μικρό κορίτσι.

Και τη μισώ. Μισώ τη ζωντάνια μου.

Δεν μπορώ να τη βοηθήσω. Δεν μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου.

Το άτομο που έχει μεγαλύτερη σημασία για μένα απορρίπτει εμένα, τα συναισθήματά μου, τις ανάγκες μου, τους αγώνες μου.

Δεν ξέρω πώς να φερθώ στον εαυτό μου διαφορετικά.

Έτσι, απομακρύνομαι κι εγώ από τον εαυτό μου. Και ο κύκλος αρχίζει πάλι.

Μέχρι που τελικά θα καώ από όλο αυτό το άγχος.

Δεν μπορώ να το κάνω πια.

Δεν θέλω να συνεχίσω να πληγώνω τον εαυτό μου ή τον σύντροφό μου.

Ακόμα κι αν εκείνος κάνει ότι δεν τον νοιάζει, ξέρω ότι τον νοιάζει.

Τα έχω περάσει αυτά. Έκανα το ίδιο πράγμα κλεισμένη, αποσυνδεδεμένη.

Πρέπει να κάνω ένα διάλειμμα από τον σύντροφό μου για κάποιο χρονικό διάστημα ή ίσως και περισσότερο.

Ωστόσο, είμαι απόλυτα εξαρτημένη γιατί δεν έχω πουθενά αλλού να πάω.

Ακόμα και αν είχα την οικονομική δυνατότητα να μείνω σε ένα ξενοδοχείο, φοβάμαι τρομερά να κοιμηθώ μόνη μου, ειδικά τώρα, σε αυτή τη στιγμή της ζωής μου που είμαι απίστευτα ευάλωτη. Αισθάνομαι τον κίνδυνο παντού. Χρειάζομαι χρήματα για θεραπεία, φάρμακα, φαγητό για τον εαυτό μου και για να πληρώσω τον σύντροφό μου για το δωμάτιο, σαν να ήμασταν απλώς συγκάτοικοι. Δεν μπορώ να πάω στη δουλειά. Όχι τώρα. Αλλά θέλω να είμαι ανεξάρτητη από οποιονδήποτε για τουλάχιστον δύο μήνες και να επικεντρωθώ στον εαυτό μου. Αν είμαι εξαρτημένη, το πιο πιθανό είναι να ξαναγίνω μικρό παιδί. Σας παρακαλώ βοηθήστε με να ανεξαρτητοποιηθώ για λίγο, ώστε να μπορέσω πραγματικά να σταθώ μόνη μου. Διαφορετικά, δεν θα τα καταφέρω. Δεν μπορώ να τα καταφέρω εντελώς μόνη μου και νιώθω πιο μόνη όταν είμαι με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Με τα χρήματα, θέλω να είμαι σε θέση να είμαι εκεί για τον εαυτό μου, να ξαναβρώ τον εαυτό μου και να μην αισθάνομαι τόσο απόλυτα μόνη. Δεν θέλω να μισώ τον εαυτό μου για περισσότερο καιρό.

Χρειάζομαι κάποιον οποιονδήποτε να νοιάζεται, έστω και λίγο. Ότι δεν είμαι μόνη μου σε αυτόν τον κόσμο. Είναι τρομακτικό. Δεν μπορώ να είμαι για τον εαυτό μου. Δεν μπορώ να είμαι εκεί για τον εαυτό μου όταν σε κάθε μου βήμα οι πιο κοντινοί μου άνθρωποι μου υπενθυμίζουν ότι δεν είμαι σημαντική.

Εκείνες τις στιγμές, μισώ τον εαυτό μου σαν να μην υπάρχει έλεος και ταυτόχρονα τρέμω από τον φόβο μου για τον εαυτό μου και την ενέργεια του μίσους που ρέει από μένα προς τον εαυτό μου.

Δεν μπορώ να αγκαλιάσω αυτό το κοριτσάκι μέσα μου. Ας την αφήσω να πεθάνει, δεν έχει σημασία. Εκείνη φταίει για τον λόγο που κανείς δεν την ήθελε κανείς δεν την αντιμετώπισε σαν ζωντανή ύπαρξη.

Με τα χρήματα μπορώ να προσπαθήσω να δώσω στον εαυτό μου το χώρο να είμαι με τον εαυτό μου.

Να φροντίσω αυτό το κοριτσάκι μέσα μου.

Να της δείξω ίσως για πρώτη φορά

ότι έχει σημασία.

Δεν είναι μόνο τα χρήματα. Θα μου δώσεις το δικαίωμα να ζήσω. Το δικαίωμα να είμαι σημαντικός, να βλέπω τον άνθρωπο μέσα μου και να κοιτάζω τον εαυτό μου με καλοσύνη.

'Κάποιος επενδύει στην ευημερία μου'. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο πραγματικά ευτυχισμένη με κάνει να νιώθω αυτή η σκέψη. Με κάνει να νιώθω πραγματικά αυτό που χρειαζόμουν όταν ήμουν παιδί. Ότι είμαι σημαντική και ότι με φροντίζουν.

Αυτό σημαίνει τα πάντα για μένα και πραγματικά εννοώ τα πάντα, γιατί φοβάμαι τόσο πολύ ότι μπορεί να με εγκαταλείψουν ξανά.