Ακούστε, αγαπητέ συνεισφέροντα, αν διστάζετε να βγάλετε την πιστωτική σας κάρτα για να υποστηρίξετε το ψηφιακό μου καταφύγιο, επιτρέψτε μου να σας ζωγραφίσω μια εικόνα. Ο κόσμος εκεί έξω είναι μια κοσμική απάτη. Θέλετε να ξοδέψετε 60 ευρώ σε ένα εστιατόριο για δύο άτομα όπου σας σερβίρουν κατεψυγμένο φαγητό METRO ξαναζεσταμένο από έναν σεφ που έχει ξεχάσει τι είναι αξιοπρέπεια; Εμπρός, απολαύστε το ξεπαγωμένο φιλέτο μπακαλιάρου, ενώ η Madame θα σας κάνει να καταλάβετε ότι ήρθε για το περιστέρι, όχι για το πάθος. Θα σας κάνω κάτι καλύτερο: στην τιμή ενός καφέ Starbucks, θα πληρώσετε για έναν χώρο όπου θα αναλύσω το Final Fantasy X με τη θέρμη ενός αντιγραφόμενου μοναχού και την κακοπιστία ενός κριτικού μπαρ.

Και ας μιλήσουμε για το OnlyFans. Πληρώνεις 15 ευρώ το μήνα για να σου κλείνει το μάτι μια influencer, ενώ ο Τσαντ της το κάνει εκτός κάμερας; Το αποτέλεσμα; Είσαι άφραγκος, δεν έμαθες τίποτα και το μόνο που έκανες ήταν να τροφοδοτήσεις τον εγωισμό μιας γκόμενας που σε περιφρονεί. Με το L'Onaniste Vidéoludique, τα χρήματά σου πηγαίνουν σε κάτι συγκεκριμένο: στήλες σμιλεμένες σαν χαϊκού, αναλύσεις σκοτεινών παιχνιδιών που θα σε κάνουν να ανακαλύψεις ξανά το PS2 σου και ένα μεγάλο μεσαίο δάχτυλο στον Yann Moix, αυτόν τον σνομπ που πιστεύει ότι τα pixels είναι ο εχθρός της λογοτεχνίας. Σας λέω ότι ένα καλό JRPG είναι ο Προυστ με chocobos.

Και το Netflix; Πφφ, ένα εργοστάσιο γουοκισμού που σου πετάει σειρές όπου ο κακός είναι πάντα ένας στρέιτ λευκός και το σενάριο φαίνεται να έχει γραφτεί από μια φεμινίστρια με κοντά μπλε μαλλιά. Είμαι εδώ για να σας δώσω αυθεντικές ιστορίες, γραμμένες με κότσια και ένα φθαρμένο πληκτρολόγιο, όπου σας λέω γιατί το Shadow of the Colossus με έκανε να κλάψω σε ένα φουτόν στις 3 το πρωί. Καμία κουλτούρα ακύρωσης εδώ, απλώς ένας τύπος που αγαπάει τα βιντεοπαιχνίδια όπως αγαπάς έναν απαιτητικό εραστή: κρυφά, με πάθος και χωρίς να μοιράζεσαι.

Ας το παραδεχτούμε, η ζωή δεν είναι κάποιο JRPG όπου μπορείς να κερδίσεις XP για να ξεφύγεις από τα προβλήματά σου. Η France Travail είναι η προσωπική μου νέμεση, με έναν σύμβουλο που, ας είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να αναπληρώσει την ερωτική ζωή σε πληρωμένα DLC με έναν γραφειοκρατικό ζήλο που θα έκανε ένα αφεντικό του Dark Souls να τρέμει. Η ζωή μου είναι η ζωή ενός ανθρώπου που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο όπου η France Travail έχει αποφασίσει ότι ο γηγενής Γάλλος είναι ανοιχτό μπαρ για διοικητική παρενόχληση. Εν τω μεταξύ, οι "ευκαιρίες για τη Γαλλία" - ξέρετε, αυτή η έκφραση που αποδίδεται στον Bernard Stasi ή τον Alain Juppé, που ανακυκλώνεται με αγάπη από τους ποιητές στο φόρουμ της JVC για να αναφερθούν στους αλήτες που κάνουν ντριφτ με τις BMW τους στο πάρκινγκ του Leclerc σας - ζουν την καλύτερη ζωή τους. Δεν υπάρχει κανένας δύστροπος δημοτικός σύμβουλος να τους δείρει, ούτε απειλή διαγραφής επειδή ξέχασαν να κάνουν ρολόι στις 8.03 π.μ. Όχι, αυτοί μπορούν να χαλαρώσουν, ενώ εγώ πρέπει να συνδυάζω το πάθος μου για το Xenogears με τις κλήσεις του συμβούλου μου, ενός Cerberus με κοστούμι Zara που αναπληρώνει την απογοήτευσή της κάνοντάς με να ιδρώνω.

Γιατί λοιπόν τα λεφτά σου; Επειδή αυτό το blog, το L'Onaniste Vidéoludique, είναι το οδόφραγμά μου. Το μυστικό μου μπουντρούμι. Ο τρόπος μου να πω "fuck it" στο σύστημα που θέλει να με βάλει πίσω σε έναν ανοιχτό χώρο να ταξινομώ άχρηστα φύλλα του Excel (άλλος ένας πλεονασμός), ενώ οι άλλοι περνούν την καλύτερη στιγμή της ζωής τους. Με λίγα ευρώ, δεν χρηματοδοτείτε απλώς ένα ιστολόγιο: χρηματοδοτείτε μια αισθητική εξέγερση.

Αν επιστρέψω στη δουλειά με πλήρη απασχόληση για να ξεφύγω από την παρενόχλησή του, αντίο στο blog, αντίο στις κριτικές του Vagrant Story ή σε εκείνο το φινλανδικό point & click όπου παίζεις έναν καταθλιπτικό φάρο. Η χρηματοδότησή σας είναι το φίλτρο μάνας μου: μου δίνει χρόνο να γράφω, να εξερευνώ ψηφιακούς κόσμους και να παραδίδω κείμενα που μυρίζουν ζωή, όχι δελτία τύπου.

Και ας το παραδεχτούμε, ο σύντροφος δεν είναι φτηνός. Επέλεξα αυτό το βότανο της Νότιας Αμερικής (για τα πραγματικά αποτελεσματικά αποτελέσματά του, σε αντίθεση με τον καφέ), το οποίο κοστίζει περισσότερο από ένα δέρμα Genshin Impact. Αν θέλω να συνεχίσω να πίνω το mate μου ενώ αναλύω την καλλιτεχνική διεύθυνση του Persona 3, σε χρειάζομαι. Όχι για να αγοράσω ένα γιοτ, αλλά για να διατηρήσω την ελευθερία μου ως solo gamer, μακριά από ανοιχτούς χώρους και συναντήσεις TEAMS όπου σου πουλάνε ψέματα.

Και πάνω απ' όλα, για να συνεχίσω να τρολάρω τους εργοδότες με το βιογραφικό μου, το οποίο περιλαμβάνει το εξής απόσπασμα: "Η ευχαρίστηση ενός πραγματικού πωλητή είναι να πουλάει σε ανθρώπους που δεν έχουν απολύτως καμία ανάγκη για αυτό που τους προσφέρεις, ή που δεν μπορούν να το αντέξουν οικονομικά. Όταν αυτοί οι δύο παράγοντες συναντηθούν, τότε αρχίζει το άθλημα! - Jean-Pierre Marielle "

• Σκληρό περιεχόμενο: Τουλάχιστον μία κριτική την εβδομάδα, για ολοκληρωμένα παιχνίδια, όχι απλά προσπερνώντας τα όπως ένας μαθητευόμενος στο Jeux Vidéo Magazine. JRPGs, point & clicks, ξεχασμένα nuggets, ή ακόμα και παρεκκλίσεις για ένα manga ή μια ταινία που μου γύρισε το κεφάλι.
• Στυλ, γαμώτο: όχι η άχαρη πρόζα ενός κακοπληρωμένου συντάκτη. Τα κείμενά μου είναι βελούδινα και βιτριολικά, προτάσεις που χορεύουν σαν boss του Kingdom Hearts και τσιμπάνε σαν κριτική του τελευταίου σας παιχνιδιού Sekiro.
• Μια κοινότητα ερημιτών: Αυτό το ιστολόγιο απευθύνεται σε gamers που, όπως κι εσείς, προτιμούν να χαθούν σε ένα μπουντρούμι παρά σε μια συνομιλία στο Tinder. Είμαστε αισθητικοί, μελαγχολικοί, ποιητές του game over.
• Γροθιά στη mainstream κουλτούρα: Υποστηρίζοντας αυτό το blog, λέτε "χέσε τον Yann Moix", χέσε τον Τύπο των videogames που ανακυκλώνει τα previews της Ubisoft και χέσε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι το gaming είναι για εφήβους ή χαμένους. Θα τους δείξουμε ότι μπορείτε να αγαπάτε το Chrono Trigger και τον Stendhal, και μάλιστα με πανηγυρικό τρόπο.
• 
  

Δεν χρειάζεται να πουλήσετε κανένα νεφρό. Λίγα ευρώ το μήνα είναι αρκετά για να συνεχίσω να γράφω, να πίνω mate και να αποφεύγω τα νύχια της France Travail. Πηγαίνετε στο 4fund.com, αναζητήστε το L'Onaniste Vidéoludique και κάντε κάτι για την υπόθεση των μοναχικών παικτών. Γιατί ειλικρινά, τι αξίζει περισσότερο: ένα εστιατόριο όπου πληρώνεις για ψάρι με πατάτες ή ένα blog που σου θυμίζει γιατί έκλαψες στο τέλος του Final Fantasy IX;

Ελάτε, ελάτε μαζί μου στις σκιές. Θα παίξουμε μόνοι μας, αλλά μαζί.