Ήταν ένα ήσυχο πρωινό όταν ο σεισμός συγκλόνισε τη γη. Η οικογένεια, αποτελούμενη από τον Alessandro, τη Marta και τη μικρή Sofia, 1 έτους και 3 μηνών, δεν μπορούσε να φανταστεί ότι αυτό θα ήταν το τέλος της ζωής τους όπως την ήξεραν. Το κτίριο όπου ζούσαν, ένα παλιό κτίριο στο κέντρο της πόλης, κουνήθηκε βίαια. Οι τοίχοι άρχισαν να καταρρέουν, τα παράθυρα έσκασαν σε χιλιάδες θραύσματα και το πάτωμα κατέρρευσε κάτω από τα πόδια τους. Η Μάρτα, τρομοκρατημένη, άρπαξε τη Σοφία και προσπάθησε να τρέξει προς την έξοδο, αλλά δεν υπήρχε χρόνος. Ένας εκκωφαντικός θόρυβος κατέκλυσε τον αέρα και όλα σκοτείνιασαν. όταν ξύπνησαν μέσα στα χαλάσματα, το σπίτι είχε εξαφανιστεί. Χάθηκαν τα υπάρχοντά τους, οι αναμνήσεις μιας ζωής γεμάτης γέλια και όνειρα, ούτε η ζεστασιά των ασφαλών τοίχων τους. Η γειτονιά είχε καταστραφεί. Δεν είχε μείνει τίποτα, μόνο σκόνη και μπάζα παντού. ο Alessandro και η Marta, συντετριμμένοι, κοίταζαν το παιδί τους που έτρεμε, τυλιγμένο στο πανωφόρι του. Δεν ήξεραν τι να κάνουν, πού να πάνε. Η βοήθεια είχε φτάσει πολύ αργά γι' αυτούς και το πλησιέστερο καταφύγιο ήταν πολύ μακριά. Ο φόβος ότι δεν θα μπορούσαν να βρουν ένα ασφαλές μέρος για τη Σοφία τους βασάνιζε. Με τις τελευταίες τους δυνάμεις, πήραν το δρόμο για το πάρκο, όπου είχαν καταφύγει κι άλλοι σαν κι αυτούς, άστεγοι και απελπισμένοι. Οι νύχτες ήταν παγωμένες και η Marta τύλιγε το κοριτσάκι της στην αγκαλιά της, προσπαθώντας να το προστατέψει από την πείνα, το κρύο και τη μοναξιά. κάθε μέρα, ο Alessandro και η Marta περπατούσαν στους δρόμους, ζητώντας βοήθεια από όσους μπορούσαν να προσφέρουν ένα χέρι, αλλά λίγες ήταν οι απαντήσεις. Η πόλη φαινόταν να έχει ξεχάσει τους πιο ευάλωτους, εκείνους που είχαν χάσει τα πάντα μέσα σε μια στιγμή. Οι εβδομάδες περνούσαν και η κατάστασή τους δεν βελτιωνόταν. Το κοριτσάκι της Μάρτα, που σε ηλικία μόλις 1 έτους και 3 μηνών δεν καταλάβαινε τι συνέβαινε, συνέχισε να κλαίει από τον πόνο και την πείνα. Κάθε χαμόγελο που κατάφερναν να αποσπάσουν από τη Σοφία έμοιαζε με θαύμα. Όμως, παρ' όλα αυτά, υπήρχε ακόμα μια μικρή αχτίδα ελπίδας στην καρδιά της Μάρτα και του Αλεσάντρο. Η αγάπη που είχαν ο ένας για τον άλλον και για τη μικρή Σοφία τους, τους κρατούσε ενωμένους. Η ιδέα ότι θα ξεκινούσαν από την αρχή, ότι θα έβρισκαν ένα νέο σπίτι, ακόμα κι αν δεν ήξεραν πώς, τους έδινε τη δύναμη να συνεχίσουν να παλεύουν. Για τη Σοφία, για το μέλλον της Και έτσι, κάθε μέρα, σηκώνονται, ελπίζοντας ότι ένα άλλο αύριο μπορεί να φέρει μαζί του μια νέα ευκαιρία.