Γεια σας. Θα ήθελα να εγγραφώ σε ένα μάθημα για να μάθω τη δύναμη της Εκδήλωσης.

Ο Νόμος της Έλξης

Εντοπίζω τα μπλοκαρίσματά μου. Αυτοθεραπεία. Θέλω να πλησιάσω τα παιδιά μου, που ζουν στην επαρχία. Είναι τόσο ήσυχα και γαλήνια εκεί σε σύγκριση με εδώ. Έχω 2 κόρες και έναν γιο, τους οποίους αγαπώ περισσότερο από οτιδήποτε στη γη! Επιμένουν ότι πρέπει να φύγω από το μέρος που ζω τώρα, επειδή δεν είναι ασφαλή εδώ και δεν μπορώ να φροντίσω τα εγγόνια μου εδώ. Και το καταλαβαίνω πολύ καλά και το σέβομαι απόλυτα! Έτσι τα φροντίζω στο σπίτι τους. Ας διασκεδάσουμε 😊.

Θέλω να είμαι χαρούμενη και δυνατή και να μπορώ να βοηθάω τα αγαπημένα μου πρόσωπα με διάφορα πράγματα, καθώς και άτομα που παλεύουν με σκέψεις, άγχος, θυμό, εθισμούς, αλλά δεν μπορούν να βγουν από την πόρτα ή να μιλήσουν με προσωπικό υγείας ή άλλες υπηρεσίες με τις οποίες θα ήθελαν να επικοινωνήσουν, αλλά δεν μπορούν. Μπορώ να είμαι αυτή που βοηθάει σε μια τόσο δύσκολη και ευάλωτη κατάσταση. Και χωρίς να χρειάζεται να χρεώνω. Έχω βοηθήσει ανθρώπους στο παρελθόν με διάφορα πράγματα. Έχω επίσης αγοράσει φαγητό για κάποιον, χωρίς να ζητήσω τίποτα σε αντάλλαγμα. Θυμάμαι ότι μου έδινε ένα καλό και ζεστό συναίσθημα και ευγνωμοσύνη. Άλλους που οι άνθρωποι τους κοίταζαν περιφρονητικά, τους χαιρετούσα και μπορούσα να ξεκινήσω μια συζήτηση. Αν είχα χρήματα μαζί μου, πάντα έδινα ένα σεντ. Κάτι που δεν έχω ξεχάσει ποτέ ήταν όταν άκουγα ότι όταν κάποιος μιλούσε για μένα και δεν θυμόταν ή δεν ήξερε το όνομά μου, το εξηγούσε ως εξής: Αυτή που πάντα χαμογελάει τόσο όμορφα και πάντα με χαιρετάει. Αχ, ναι, θα μπορούσαν να πουν τότε οι άνθρωποι. Ήταν τόσο συγκινητικό να το ακούω και πρέπει να πω ότι ήταν ένα υπέροχο συναίσθημα ότι υπήρχε κάποιος που με αναγνώρισε. Θυμάμαι να μεγαλώνω με αυτό. Αυτό ήταν πριν, εγώ ο ίδιος βυθιστώ. Πάντα φρόντιζα σκύλους για άλλους στο παρελθόν. Τα τελευταία 2 χρόνια σκέφτομαι όλο και περισσότερο πόσο ωραία θα ήταν να είναι με έναν σκύλο. Έναν που με θέλει ως μητέρα και εγώ, έχει παρέα και ξέρει καλά τι κάνει στην υγεία και την ψυχή μου. Είναι σαν φάρμακο για την ψυχή και την ευεξία μου όταν φροντίζω έναν σκύλο. Και μετά βγαίνω έξω κάθε μέρα. Δεν μου αρέσει να κάνω βόλτες μόνη μου. Είναι τόσο μοναχικό. Θέλω να επισκέπτομαι την οικογένεια χωρίς να χρειάζεται να αγχώνομαι και θέλω να είμαι σε συγκεντρώσεις όπως βαπτίσεις, επιβεβαιώσεις, γάμους, γενέθλια, χριστουγεννιάτικες γιορτές και να συμμετέχω σε ταξίδια που μου ζητούν. Και θέλω να μπορώ να αντέχω τα ραντεβού με γιατρούς, ειδικούς, οφθαλμίατρο, πιθανώς γυαλιά, οδοντίατρο. Θέλω να μπορώ να αγοράζω όλα τα υγιεινά τρόφιμα, όπως ψάρια, λευκό κρέας, φρούτα, λαχανικά κ.λπ. κ.λπ., πολύ ακριβά για εμάς, που ζούμε μόνοι στη Νορβηγία! Πληρώνω σχεδόν το ίδιο ενοίκιο για το μικρό μου διαμέρισμα, σε σύγκριση με μια οικογένεια που έχει το διαμέρισμά της και πληρώνει και δάνειο και ενοίκιο! Η Νορβηγία είναι πλούσια, αλλά οι κάτοικοι είναι δυστυχώς φτωχοί! Πολλές και μεγάλες ουρές μπροστά από διανομές τροφίμων στις μεγαλύτερες πόλεις. Μου έχουν τελειώσει πολλά τρόφιμα, προϊόντα υγιεινής και φάρμακα, επειδή δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετά χρήματα. Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έφαγα χριστουγεννιάτικο φαγητό ή οτιδήποτε άλλο το Πάσχα ή σε άλλες γιορτές! Επέλεξα να μείνω σπίτι τα Χριστούγεννα έως και 5 φορές, επειδή πάντα μου έλειπαν χριστουγεννιάτικα δώρα για κάποιον. Και ήταν πάντα οδυνηρό. Κανείς στην οικογένειά μου δεν το ξέρει αυτό. Είπα ότι μου ζητούσαν να φύγω. Δεν μπόρεσα ποτέ να πάω σε τέτοιες διανομές τροφίμων, επειδή νιώθω σαν ζητιάνος και δεν αξίζω τίποτα ως άνθρωπος και επίσης επειδή όταν μεγάλωνα, δεν είχα ποτέ κανέναν που να με έμαθε ότι μπορώ να ζητάω πράγματα. Έμαθα ότι ποτέ δεν πρέπει να ζητάς από άλλους να σου πάρουν λίγο φαγητό, ποτό ή ένα μήλο, γιατί αυτό ήταν επαιτεία. Και είναι ακόμα τόσο βαθιά μέσα μου, οπότε δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Ήμουν πολύ μόνη ως παιδί. Δεν είχα κανέναν να παίξω μέχρι που μετακομίσαμε και ήμουν 10 χρονών. Η μαμά και ο μπαμπάς με αγαπούσαν, αλλά ήταν νέοι και αδαείς. Ήταν εργατικοί, κάτι που φυσικά απέδωσε καρπούς στο τέλος. Ήταν οικονομικά εύρωστοι και αυτό βοήθησε πολύ εμένα και τα αδέρφια μου και τα παιδιά μας ξανά και τώρα δισέγγονα. Πήρα αυτό που ήθελα και πολλά άλλα. Και είμαι τόσο ευγνώμων γι' αυτό! Αλλά δεν με έμαθε να καταλαβαίνω τα συναισθήματα ή τι πραγματικά είναι η ζωή και τι μπορείς να κάνεις για να έχεις πίστη στον εαυτό σου και να είσαι ευτυχισμένος με τον εαυτό σου. Δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από τη ζωή μου πριν γίνω 10 χρονών.

Ούτε συμμαθητές, ούτε δασκάλους, ούτε τα παιδιά στα νηπιαγωγεία, ούτε το προσωπικό. Από την Δ' Δημοτικού και μετά, θυμάμαι περισσότερα. Με απέκλειαν, με εκφόβιζαν και με κορόιδευαν. Επειδή ήμουν αποσυρμένη και πολύ ντροπαλή. Αν οι άλλοι δεν με έχουν τιμωρήσει, τότε το έχω κάνει μόνη μου, ασυνείδητα! Σήμερα, στα 57 μου, έχω γνωρίσει τον εαυτό μου και έχω σκεφτεί πολύ τον εαυτό μου και το περιβάλλον γύρω μου και έχω συνθέσει ένα μέρος του παζλ μου. Έχω επίσης ξεκινήσει μια προσωπική αυτοβιογραφία, την οποία όταν τη διαβάζω, είναι σαν να μην την έχω γράψει εγώ. Έχω σκεφτεί λίγο, τι θα γινόταν αν κατάφερνα να γράψω ένα βιβλίο, να το εκδώσω; Να βγάλω χρήματα. Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά, ήθελα να γράψω ένα βιβλίο με παραμύθια. Μου άρεσε να διαβάζω παραμύθια και να τραγουδάω με τα παιδιά μου. Και θα ήθελα πολύ να το κάνω αυτό και με τα εγγόνια μου. 2 κορίτσια, 1 1/2 ετών και 2 1/2 ετών. Πρέπει να πω ότι σιγά σιγά άρχισα να ελπίζω σε μια καλύτερη ζωή αφού έγινα γιαγιά. Αλλά... τώρα υπήρχαν πολλά εδώ. Δεν ξέρω τι να κρατήσω εδώ και τι να πάρω; Εντάξει. Αν τα σβήσω όλα εδώ τώρα, ξέρω ότι δεν θα ξαναγυρίσω ποτέ εδώ.

Αυτό μου επιτρέπει να ξεκινήσω μια νέα ζωή με καλή υγεία, να είμαι παρούσα για τα παιδιά και τα εγγόνια μου, τους γονείς μου, τα αδέρφια μου, τις ανιψιές μου, τα ανίψια μου και να μπορώ να επικοινωνήσω με τον καλύτερο φίλο στον κόσμο, που κάποτε είχα, τον οποίο απογοήτευσα και μου λείπει πολύ. Όλοι με έχουν δει ίσως 2__3 φορές το χρόνο. Μερικές φορές έχει περάσει και πάνω από ένας χρόνος. Οι γονείς μου με έχουν χάσει για πολλά χρόνια. Ξέρω ότι έχουν κλάψει και εγώ το ίδιο. Πάντα πάλευα με μια τρομερά κακή συνείδηση απέναντι σε όλους τους άλλους. Έχω κλειστεί στον εαυτό μου και σε όλους τους άλλους έξω, από τη ζωή μου, από περίπου 12 χρόνια πριν! Είναι τόσο λυπηρό που ΠΡΕΠΕΙ να έχεις χρήματα για να μπορέσεις να γίνεις καλά. Πρέπει να έχεις χρήματα για να λάβεις βοήθεια για να βρεις διαγνώσεις για το τι σου συμβαίνει. Είναι τόσο λυπηρό που τα χρήματα σημαίνουν τα πάντα, ενώ δεν θα έπρεπε να είναι έτσι!. Αν κάποιος θέλει να με βοηθήσει, θα είμαι πολύ ευγνώμων! Παρόλο που τώρα νιώθω αμηχανία και ταπείνωση από τον εαυτό μου, ρωτάω για πρώτη φορά στη ζωή μου: Θα με/θα με βοηθήσεις; Με εκτίμηση, Χάιντι