Δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω, ίσως με το "στα μέσα μαζικής ενημέρωσης". Ντρέπομαι τρομερά για τον εαυτό μου, γιατί αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο από το να ζητήσω έλεος, βοήθεια. Έχω έναν σκύλο που υπέστη τραυματισμό στον πρόσθιο χιαστί σύνδεσμο στο δεξί γόνατο πριν από λίγο περισσότερο από μια εβδομάδα. Χρειάζεται εγχείρηση και υποτίθεται ότι κοστίζει περίπου 2000 ευρώ, αλλά δεν το έχω δει εδώ και μερικά χρόνια. Βλέπετε, είμαι συνταξιούχος με αναπηρία, ζω με τη μητέρα μου, που είναι επίσης συνταξιούχος με αναπηρία, και με τον πατέρα μου, που πάσχει από προχωρημένη μορφή άνοιας (μπορώ να στείλω αποδείξεις για όλες τις αναπηρίες και τις παθήσεις αργότερα, ό.π.). δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα για γηροκομείο, προσπαθούμε να τον φροντίζουμε μόνοι μας όσο καλύτερα μπορούμε, αλλά σπάνια αισθάνομαι ότι τα καταφέρνω. Βλέποντάς την να πονάει, με κατακλύζει πάντα μια ένοχη συνείδηση, ένα αίσθημα αδυναμίας, ενοχής, ... βλέπετε, γι' αυτό γράφω. Θα ήθελα να τονίσω ότι δεν θέλω να προκαλέσω ένοχη συνείδηση με τη σύγχυση της ζωής μου, παρά μόνο να ζητήσω βοήθεια. Αν δεν πετύχει, καταλαβαίνω, ο άνθρωπος δεν μπορεί να σώσει όλο τον κόσμο, αλλά τα λόγια δεν είναι άλογα.