Annemizin Hikayesi - Çok Seven ve Şimdi Tüm Sevgimizle Kucakladığımız Bir Kadın

Annemiz her zaman ailemizin kalbi olmuştur. Bize gülümseyen, sarılan, tavsiyelerde bulunan ve hepimizin dört gözle beklediği o sıcak Pazar öğle yemeklerini veren oydu. Bugün 61 yaşında ve orta evre Alzheimer hastalığıyla yaşıyor.

Her gün onun için farklı - bazen hatırlıyor, bazen de artık net şekilleri olmayan düşünceler ve anılar arasında sürükleniyor. İsimleri, yerleri, hatta tanıdık yüzleri bile unutuyor... ama asla kaybolmayan tek şey sevgisi. Adımı bilmediğinde bile gözleri şöyle der: "Seni seviyorum." Ve biz de onu kelimelerin anlatamayacağı kadar çok seviyoruz.

Ben onun kızıyım ve evde ona bakmak için işimi bıraktım. Huzur, güvenlik ve tanıdık bir çevrenin rahatlığını yaşamasını istedim - çünkü Alzheimer ile yaşayan biri için bunun ne kadar önemli olduğunu biliyorum. Babam emekli olmasına rağmen, temel ihtiyaçlarımızı karşılamaya yardımcı olmak için hala yarı zamanlı çalışıyor. Bakımı paylaşıyoruz ama çoğu bana düşüyor. Duygusal, fiziksel ve finansal olarak zorlayıcı.

Her gün ilaç, hijyen malzemeleri, hareket yardımcıları ve gıda, elektrik ve doktor ziyaretlerine ulaşım gibi günlük şeylerin masraflarıyla karşı karşıya kalıyoruz. Yardım isteyeceğimizi hiç düşünmemiştik ama şimdi buna gerçekten ihtiyacımız var.

Bağış kampanyamızı desteklemeye karar verirseniz, sadece maddi olarak değil, duygusal olarak da yardımcı olursunuz - annemize mümkün olduğunca uzun süre evde kalma şansı verirsiniz, soğuk kurumsal duvarlar yerine sevgi ile çevrelenir.

Hikayemizi okuduğunuz ve annemizi ait olduğu yerde, evinde tutmamıza yardımcı olduğunuz için tüm kalbimizle teşekkür ederiz.

Sevgi ve minnetle,

Asla unutmayacak bir kız çocuğu