W sobotę, 28 września 2024 r., moja była au pair Astar, 25 lat, obecnie mieszkająca w Katmandu w Nepalu z rodzicami, napisała do mnie, co następuje:

Dobry wieczór Sabine.

Naprawdę mam złe wieści. Dziś znowu natura odegrała nieoczekiwaną rolę. Prawie straciliśmy dziś życie z powodu ogromnej powodzi. Dzięki Bogu i policji uratowali nas w porę. Ale widzieliśmy wielu ludzi, którzy stracili życie. Fizycznie jesteśmy w porządku, ale nasz dom został pokryty wodą, więc wszystkie rzeczy w domu są teraz bezużyteczne. Nie mamy nawet dokumentów osobistych.

To jesteśmy my. Byliśmy blisko śmierci.

A żona naszego starszego pastora straciła życie z powodu osunięcia się ziemi. Więc jesteśmy teraz psychicznie niestabilni emocjonalnie. Proszę, módlcie się za nas. Nie jestem pewien, czy mogę teraz kontynuować mój kurs B2. Nie wiem, co będzie dalej.

Dzisiaj, trzy dni później, zdecydowałem się wesprzeć ją w ten sposób.

O sytuacji w domu: wszystkie urządzenia elektroniczne są zepsute, kanapa, łóżka, szafa, ubrania. Oczywiście dom jest wilgotny i zabłocony. Nie mogą tam mieszkać przez nieokreślony czas. Astar i jej rodzina szukają pokoju do wynajęcia. Nie jest to łatwe. Obecnie przebywa w domu swojego pastora (którego żona zmarła). Jest w traumie i słaba.

Wiem, że Austriacy, Niemcy i wielu innych Europejczyków również miało ostatnio do czynienia z powodzią. U nas też była katastrofalna w skutkach i wiele osób cierpi z jej powodu.

Oczywiście rozumiem, jeśli wolisz przekazać darowiznę gdzie indziej.

Niemniej jednak pomoc dla niej jest moją szczególną troską. Pozwól, że wyjaśnię:

Astar była częścią naszej rodziny w Styrii przez rok. Była nie tylko mile widzianą i cenioną osobą w kręgu rodzinnym. Zdobyła wielu przyjaciół dzięki swojej uprzejmej, bezinteresownej, uczciwej i pomocnej naturze, szybko zintegrowała się z lokalną społecznością dzięki dobrej znajomości języka i dużemu zainteresowaniu ludźmi, przyrodą i kulturą. Chciała tu zostać i rozpocząć szkolenie jako opiekunka. Jednak ze względu na surowe przepisy, po roku pracy jako au pair wróciła do swojego kraju, Nepalu.

Jeśli chcesz przekazać darowiznę, nieważne jak dużą lub małą, da jej to siłę psychiczną, aby kontynuować i nie poddawać się. Powinna kontynuować kurs językowy, aby w marcu 2025 roku mogła rozpocząć szkolenie jako pielęgniarka w Niemczech. I to jest teraz takie ważne. Pokażmy jej, że jesteśmy przy niej, że ją wspieramy. Dziękujemy za darowiznę!

Jeśli nie chcesz przekazać darowizny, możesz również zdecydować się na wsparcie psychiczne: napisz jej słowa otuchy, pokaż jej, że nie jest sama.

Dziękujemy za poświęcony czas.

Pozdrawiam serdecznie,

Sabine