Historia naszej mamy - kobiety, która głęboko kochała i którą teraz darzymy całą naszą miłością

Nasza mama zawsze była sercem naszej rodziny. To ona obdarzała nas uśmiechami, uściskami, radami i ciepłymi niedzielnymi obiadami, na które wszyscy czekaliśmy z niecierpliwością. Dziś ma 61 lat i żyje z chorobą Alzheimera w średnim stadium.

Każdy dzień jest dla niej inny - czasami pamięta, czasami dryfuje w myślach i wspomnieniach, które nie mają już wyraźnych kształtów. Zapomina imiona, miejsca, a nawet znajome twarze... ale jedną rzeczą, która nigdy nie zanika, jest jej miłość. Nawet gdy nie zna mojego imienia, jej oczy mówią: "Kocham cię". A my kochamy ją bardziej niż słowa mogą to wyrazić.

Jestem jej córką i rzuciłam pracę, by zająć się nią w domu. Chciałam, aby miała spokój, bezpieczeństwo i komfort znajomego otoczenia - ponieważ wiem, jak ważne jest to dla osoby żyjącej z chorobą Alzheimera. Mój tata, choć jest na emeryturze, nadal pracuje w niepełnym wymiarze godzin, aby pomóc nam zaspokoić podstawowe potrzeby. Dzielimy się opieką, ale większość z niej spada na mnie. Jest to wymagające emocjonalnie, fizycznie i finansowo.

Każdego dnia ponosimy koszty leków, środków higienicznych, pomocy w poruszaniu się i codziennych rzeczy, takich jak żywność, prąd i transport na wizyty lekarskie. Nigdy nie wyobrażaliśmy sobie, że będziemy prosić o pomoc, ale teraz naprawdę jej potrzebujemy.

Jeśli zdecydujesz się wesprzeć naszą zbiórkę, pomożesz nie tylko finansowo, ale także emocjonalnie - dając naszej mamie szansę na pozostanie w domu tak długo, jak to możliwe, w otoczeniu miłości, a nie zimnych instytucjonalnych murów.

Z głębi serca dziękujemy za przeczytanie naszej historii i pomoc w utrzymaniu mamy w domu - tam, gdzie jej miejsce.

Z miłością i wdzięcznością,

Córka, która nigdy nie zapomni