Miesiąc temu straciłem moją ukochaną Mamę, która miała 83 lata. Kochała ten zabytkowy prawie 100-letni dom moich pradziadków. Śnieg czy deszcz, szła około 10 kilometrów niosąc ciężkie torby z wioski moich dziadków (przyjeżdżając wcześniej z przesiadką na 2 autobusy ze swojego miasta), aby dotrzeć do tego domu, ponieważ z tego miejsca nie odjeżdżał żaden autobus... Byłem na nią zły, że to robi, ponieważ bałem się, że pewnego dnia stracę ją w ten sposób... ale ona nigdy się nie zatrzymała, dopóki nie mogła już tego fizycznie zrobić....Czuła się szczęśliwa i jak w domu w tym miejscu... miejscu, w którym dorastała z babcią i wujkami po tym, jak wróciła z Syberii w wieku 13 lat sama po deportacji jej rodziny z domu na Litwie... dom był naprawdę szczęśliwym miejscem, mój wujek gotujący świeży chleb, śpiewający i grający na armonice i szczęśliwie witający nieznajomych... Czuję obowiązek wobec mojej ukochanej mamy i przodków, aby przywrócić i zachować to miejsce. Jako pierwszy krok, wczoraj posprzątaliśmy dom, który miał ogromną ilość bałaganu po tym, jak ktoś wielokrotnie szukał tam skarbów... i nie mogłem przestać podziwiać jego piękna... Byłoby ogromnym zaszczytem móc odrestaurować ten klejnot i zachować go dla przyszłych pokoleń. Byłbym wdzięczny z głębi serca za każdą darowiznę, która pomoże zapobiec utracie tego cennego dziedzictwa moich pradziadków. Dziękuję bardzo! ♥️