Drodzy przyjaciele i życzliwi ludzie,

Nazywam się Zvonimir. Pochodzę z Chorwacji i zwracam się z prośbą o pomoc w chwili, gdy nie mam innego wyboru.

W 1991 roku w moim kraju wybuchła brutalna wojna. Brałem w niej udział jako cywil w ramach obowiązkowej służby, pomagając naszym siłom obronnym w każdy możliwy sposób. W marcu 1992 roku zostałem poważnie ranny w kolano. Nabawiłem się zapalenia kości i szpiku oraz sepsy i przez wiele miesięcy moje życie wisiało na włosku. Przez prawie cztery miesiące byłem w lekkiej śpiączce z ciągłą wysoką gorączką. Dzięki wykwalifikowanym lekarzom i Bożemu miłosierdziu przeżyłem.

Ale droga do wyzdrowienia była długa i bolesna. Przez lata przeszedłem kilka poważnych operacji, a w końcu wszczepiono mi protezę kolana. Ponieważ nie mogłem już pracować, przyznano mi rentę inwalidzką - bardzo niską i niewystarczającą do życia.

Później musiałem przejść kolejną operację wymiany stawu kolanowego, gdy pierwszy implant się zużył. Ta była znacznie bardziej skomplikowana, z jeszcze większą ilością metalu i trudniejszą rekonwalescencją. Chodzenie jest teraz bardzo trudne. W nadchodzącym roku lub dwóch spodziewana jest kolejna operacja, a mój ogólny stan zdrowia znacznie się pogorszył.

Nigdy nie sądziłem, że znajdę się w sytuacji, w której będę musiał prosić o pomoc w taki sposób. Nie jest łatwo pisać te słowa, ale prawda jest taka: moje dochody są zdecydowanie za niskie, a podstawowe wydatki na życie (jedzenie, czynsz, rachunki) przekraczają moje możliwości. Państwo nie oferuje odpowiedniego wsparcia cywilnym ofiarom wojny, a ja czuję się tak, jakby o mnie zapomniano.

Nie proszę o wiele. Nawet niewielka miesięczna darowizna, jeśli to możliwe, zrobiłaby prawdziwą różnicę w moim życiu. Każda darowizna pomoże mi pokryć koszty leków, żywności i elektryczności. Dziękuję z całego serca za przeczytanie mojej historii.

Niech Bóg cię błogosławi.

Z wdzięcznością,

Zvonimir