Ostatni raz śpiewałem hymn mojego kraju podczas demonstracji 11 lipca 2021 roku. Wielu z nas na Kubie śpiewało hymn tego dnia, przepełnieni niewyrażalnym uczuciem. Potem nastała cisza. Coś zostało złamane i od tego czasu hymn nie był śpiewany w ten sam sposób.

Nazywam się Frank D. Blanco. Jestem kubańskim niezależnym filmowcem i pisarzem, a od śmierci mojego dziadka w lutym tego roku pracuję nad filmem dokumentalnym o historii jego życia, zadumie pokolenia, do którego należał (tego, które miało za zadanie zbudować rewolucję socjalistyczną) i o tym, jak moje czasy przejmują dziedzictwo tej przerwanej zadumy.

Mój dziadek był głównym głosem przy mikrofonie podczas oficjalnego nagrania hymnu mojego kraju. Zawsze opowiadał, jak poproszono go, aby stanął w centrum, nieco bardziej przed wszystkimi, i śpiewał tak, jakby był w walce. Chociaż pojechał na wojnę w Angoli w 1977 roku, nigdy nie brał bezpośredniego udziału w walkach. W nagranie kubańskiego hymnu narodowego włożył całą swoją wyobraźnię i siłę woli. Towarzyszyła mu siła miłości, której najprawdopodobniej ani ja, ani nikt z mojego pokolenia już nigdy nie będzie w stanie doświadczyć.

Czytając listy dziadka i przeglądając rodzinne fotografie, odkryłem, że za jego życiem naprawdę krył się swego rodzaju cud: coś, co napełniało go wiarą i pasją, co objawiło mu się we śnie, gdy był na wojnie w Angoli. Przez ostatnie lata swojego życia dziadek ciągle się do tego odwoływał. Nazywał go swoim Aniołem Stróżem. Jednocześnie, na tym etapie swego życia, poświęcał swoje wysiłki na wycinanie wielu papierowych gwiazd, które gromadził aż zapełnił nimi kilkukilogramową torbę. Według niego robił to, aby walczyć z chorobą Parkinsona. W obliczu jego obsesji na punkcie wycinania gwiazd, po raz pierwszy w życiu poczułem chęć nakręcenia czegoś. Teraz, po jego śmierci, postanowiłem nakręcić film, wykorzystując te pierwsze obrazy, które nakręciłem kamerą wideo.

W tym roku mój projekt filmowy został wybrany do udziału w programie Master of Film Creation w Elías Querejeta Zine Eskola (EQZE) w Donostii/San Sebastián. Jest to jedna z najbardziej renomowanych szkół filmowych na świecie.

Zarówno ze względu na doskonałą opiekę dydaktyczną, jak i program, który koncentruje się na eksperymentach, archiwizacji i alternatywnych sposobach opowiadania historii, EQZE zawsze wydawała mi się idealną szkołą do szkolenia dokumentalistów i rozwijania struktury narracyjnej, której użyję do opowiedzenia historii mojego filmu.

Na Kubie nie mam już możliwości studiowania tego typu kierunków. Jestem absolwentem produkcji telewizyjnej i NNA w Międzynarodowej Szkole Filmu i Telewizji (EICTV), a to oznacza między innymi, że nie mogę już studiować filmu dokumentalnego w jedynej szkole filmowej w moim kraju. Podczas studiów na kierunku produkcji nauczyłem się niezbędnych narzędzi do tworzenia filmów, ale nigdy nie zastanawiałem się, jaki jest sens robienia filmów lub kręcenia konkretnych ujęć. Dla mnie to świetna okazja, aby móc odpowiedzieć na te pytania dzięki wsparciu, które znajdę w Master in Filmmaking w EQZE. W tym roku było ponad 200 kandydatów i wybór nie jest arbitralny.

Obecnie pokryłem już 20% czesnego z własnego wkładu w zakresie rezerwacji mojego miejsca, co stanowi równowartość 940,00 euro. Biorąc pod uwagę warunki panujące na Kubie, zebranie tych pieniędzy było bardzo skomplikowane, dlatego uruchamiam ten crowfunding w celu zebrania 3000,00 euro, których potrzebuję na pokrycie pierwszej opłaty rejestracyjnej, przelotu i utrzymania przez pierwsze miesiące nauki, dopóki nie otrzymam pozwolenia na pracę. Każdy, kto zechce wesprzeć crowfunding, pojawi się w napisach końcowych ostatecznej wersji filmu, którego tymczasowy tytuł brzmi "El Blanco de la Estrella" (Cel Gwiazdy). Pieniądze zebrane z tego crowfundingu zostaną wykorzystane w następujący sposób:

- Czesne

- 1880,00 euro

- Przelot

- 600,00 euro

- Posiłki

- 520,00 euro

Do tej pory film korzystał ze wsparcia i porad Paz Enciny, za pośrednictwem warsztatów online Compañero del Viento Silencio Lab, gdzie po 18 tygodniach opracowałem strukturę i scenariusz filmu, a także wypełniłem mnie referencjami i pomysłami, które pomogły mi zrozumieć podejście, które chcę kontynuować.

Bibata Uribe, która pracuje nad promocją kina latynoamerykańskiego w Europie od 2009 roku, również dołączyła do tego projektu po wyjątkowym spotkaniu w EICTV. Dzieliliśmy tam intensywne doświadczenie zawodowe, podczas którego, między rozmowami, projekcjami i refleksjami na temat filmu, odkryliśmy wspólną wrażliwość. Łączy nas pragnienie, by dać przestrzeń wspomnieniom, które opierają się ciszy. Dzięki swojemu doświadczeniu w kuratorstwie i rozpowszechnianiu Bibata wnosi cenną perspektywę, która wzbogaca i towarzyszy temu projektowi na drodze do jego ukończenia.

To zabawne, że kilka miesięcy temu ten projekt był tylko kolejnym pomysłem zapomnianym w szufladzie wraz z rodzinnymi fotografiami. Moje studia na EICTV nie dały mi czasu, którego potrzebowałem, by go zgłębić. Teraz, za każdym razem, gdy wracam do pisania i badań, czuję, że moja perspektywa świata i kina zmienia się, czuję, że zaczynam rozumieć znaczenie miłości w obrazach mojego kraju tak mocno, jak mój dziadek czuł inspirację, która pomogła mu zaśpiewać hymn. Przyjaciel powiedział mi kiedyś, że dziadek towarzyszy mi w tym procesie. Zaczynam też o tym myśleć: ten film jest moim sposobem na powrót do niego, na zrozumienie, czym jest ta Wielka Miłość, która stoi za wszystkim, nawet jeśli wydaje się, że kraj umiera.