Taniec marzeń

Kiedy po raz pierwszy przyjechałem do Berlina, stanąłem przed murem berlińskim i zrobiłem zdjęcie - za mną był mural z napisem Dancing to Freedom. Nie miałem pojęcia, dokąd zaprowadzi mnie życie. Wiedziałam tylko, że muszę podążać za swoimi stopami i zaufać intuicji.

Taniec stał się moją kotwicą. Pomógł mi przetrwać, obudzić się, ponownie połączyć. Przeprowadził mnie przez życiowy chaos i piękno. Gdy moja ścieżka się rozwijała - kierowana duchową tęsknotą i głębokim pragnieniem wolności - podróżowałam po świecie, szukając i ucząc się. Spotkałam mądrych nauczycieli i odważnych towarzyszy. Jedną z nich była Anna Halprin, której święty pokład taneczny w Kalifornii poruszył we mnie coś dzikiego i zdeterminowanego. To spotkanie zasiało ziarno, które szeptało: Może pewnego dnia... zbuduję swój własny parkiet.

Przez długi czas to marzenie wydawało mi się zbyt duże, zbyt nierealne. Ale teraz, po latach nauczania, tworzenia i uzdrawiania u boku innych, czuję, że grunt pod tą wizją staje się realny.

W tym projekcie - tym parkiecie - nie chodzi tylko o zbudowanie konstrukcji. Chodzi o stworzenie przestrzeni dla właściwych relacji: z nami samymi, ze sobą nawzajem i z Ziemią. W świecie, który często wydaje się podzielony i odłączony, wierzę z całego serca, że to, jak odnosimy się do siebie nawzajem, ma znaczenie. Taniec - ze swoją zdolnością do łagodzenia mechanizmów obronnych, rozbudzania empatii i przywracania witalności - jest jednym z najpotężniejszych czynników ułatwiających nawiązywanie więzi.

Wyobrażam sobie tę podłogę położoną w dzikim pięknie Korfu, otwartą na niebo, otoczoną drzewami oliwnymi i morską bryzą. Miejsce, w którym spotykamy się, by się poruszać, czuć i tworzyć. Gdzie taniec, sztuka wizualna i badania oparte na ruchu spotykają się w żyznym "pomiędzy" - pomiędzy ciszą a dźwiękiem, pomiędzy smutkiem a radością, pomiędzy tym, co osobiste, a tym, co zbiorowe.

Będzie to miejsce warsztatów, rytuałów, treningów ucieleśnienia, twórczej ekspresji oraz intymnej pracy indywidualnej i w parach. Przestrzeń, w której ciało staje się zarówno płótnem, jak i przewodnikiem. Gdzie możemy pamiętać, że należymy do siebie, do siebie nawzajem i do czegoś większego niż my wszyscy.

Proszę o wsparcie w realizacji tego marzenia. Wasze darowizny pomogą zbudować podłogę i otaczającą ją przestrzeń, która pomieści te przyszłe oferty. Ale poza materiałami, wasze wsparcie - poprzez dzielenie się, dawanie lub po prostu bycie świadkiem - pomaga budować społeczność, której ten projekt pragnie służyć.

Razem zatańczmy to marzenie.