To był spokojny poranek, kiedy ziemią wstrząsnęło trzęsienie ziemi. Rodzina, składająca się z Alessandro, Marty i małej Sofii, w wieku 1 roku i 3 miesięcy, nie mogła sobie wyobrazić, że będzie to koniec ich dotychczasowego życia. Budynek, w którym mieszkali, stary budynek w centrum miasta, zatrząsł się gwałtownie. Ściany zaczęły się walić, okna eksplodowały w tysiącach drzazg, a podłoga rozpadła się pod ich stopami. Przerażona Marta chwyciła Sofię i próbowała biec do wyjścia, ale nie było na to czasu. Kiedy ocknęli się w gruzach, domu już nie było. Zniknął ich dobytek, wspomnienia życia pełnego śmiechu i marzeń, ani ciepło bezpiecznych ścian. Okolica została zniszczona. Alessandro i Marta, ze złamanym sercem, patrzyli na swoje drżące dziecko, owinięte w mały płaszcz. Nie wiedzieli, co robić, dokąd iść. Pomoc dotarła do nich zbyt późno, a najbliższe schronisko było zbyt daleko. Ostatkiem sił dotarli do parku, gdzie schronili się inni, bezdomni i pozbawieni nadziei. Noce były mroźne, a Marta owinęła swoją córeczkę w ramiona, próbując uchronić ją przed głodem, zimnem i samotnością. Każdego dnia Alessandro i Marta chodzili po ulicach, prosząc o pomoc tych, którzy mogli zaoferować dłoń, ale odpowiedzi było niewiele. Wydawało się, że miasto zapomniało o najbardziej bezbronnych, tych, którzy stracili wszystko w jednej chwili. Mijały tygodnie, a ich sytuacja nie ulegała poprawie. Córeczka Marty, która w wieku zaledwie 1 roku i 3 miesięcy nie rozumiała, co się dzieje, nadal płakała z bólu i głodu. Każdy uśmiech, który udało im się wycisnąć z Sofii, wydawał się cudem. Ale mimo wszystko w sercach Marty i Alessandro wciąż tliła się iskierka nadziei. Miłość, jaką darzyli siebie nawzajem i swoją małą Sofię, trzymała ich razem. Myśl o rozpoczęciu wszystkiego od nowa, o znalezieniu nowego domu, nawet jeśli nie wiedzieli jak, dawała im siłę do dalszej walki. Dla Sofii, dla jej przyszłości I tak, każdego dnia, podnoszą się, mając nadzieję, że kolejne jutro przyniesie ze sobą nową szansę.