Cześć. Chciałbym zapisać się na kurs, aby poznać moc manifestacji.

Prawo przyciągania

Rozpoznawanie moich blokad. Samoleczenie. Chęć przeprowadzki bliżej moich dzieci, które mieszkają na wsi. Tam jest tak cicho i spokojnie w porównaniu z tym, co jest tutaj. Mam dwie córki i syna, których kocham ponad wszystko na świecie! Nalegają, żebym wyprowadziła się z miejsca, w którym teraz mieszkam, bo tu nie jest bezpiecznie i nie mogę się tu opiekować wnukami. I doskonale to rozumiem i w pełni szanuję! Więc opiekuję się nimi w ich domu. Bawmy się dobrze 😊.

Chcę być szczęśliwa i silna, móc pomagać moim bliskim w różnych sprawach, a także osobom zmagającym się z myślami, lękiem, gniewem, uzależnieniami, ale niemogącym wyjść z domu ani porozmawiać z personelem medycznym lub innymi instytucjami, z którymi chcieliby się skontaktować, ale nie mogą. Mogę być tą, która pomoże w tak trudnej i pełnej napięcia sytuacji. I to bez pobierania opłat. Pomagałam już ludziom w różnych sprawach. Kupowałam też jedzenie, nie prosząc o nic w zamian. Pamiętam, że dawało mi to dobre, ciepłe uczucie i wdzięczność. Z innymi, na których ludzie patrzyli z góry, witałam się i mogłam nawiązać rozmowę. Jeśli miałam przy sobie pieniądze, zawsze dawałam grosz. Czegoś, czego nigdy nie zapomnę, to usłyszeć, że kiedy ktoś mówił o mnie, nie pamiętając ani nie znając mojego imienia, tłumaczył to w ten sposób: Ta, która zawsze tak miło się uśmiecha i zawsze mówi „cześć”. Och, jej, tak – ludzie mogli wtedy powiedzieć. To było tak wzruszające i muszę przyznać, że to było cudowne uczucie, że ktoś mnie rozpoznał. Pamiętam, jak dorastałam z tym uczuciem. To było już wcześniej, sama zbankrutowałam. Zawsze wcześniej opiekowałam się psami innych. Przez ostatnie dwa lata coraz częściej myślałam o tym, jak cudownie byłoby mieć psa. Takiego, który chce, żebym była matką, a ja mam towarzystwo i dobrze wie, jak to wpływa na moje zdrowie i psychikę. To takie lekarstwo dla duszy i mojego dobrego samopoczucia, kiedy opiekuję się psem. A potem wychodzę z nim każdego dnia. Nie lubię spacerów sama. To takie samotne. Chcę odwiedzać rodzinę bez obaw i chcę być na spotkaniach takich jak chrzciny, konfirmacje, śluby, urodziny, święta Bożego Narodzenia i dołączać do wycieczek, na które mnie zapraszają. Chcę też móc pozwolić sobie na wizyty u lekarza, specjalistów, okulisty, ewentualnie okulary, dentysty. Chcę móc kupować całą zdrową żywność, taką jak ryby, białe mięso, owoce, warzywa itp., itp., zbyt drogie dla nas, którzy mieszkamy sami w Norwegii! Płacę prawie tyle samo czynszu za moje małe mieszkanie, co rodzina, która ma własne mieszkanie i spłaca kredyt i czynsz! Norwegia jest bogata, ale mieszkańcy niestety biedni! Liczne i długie kolejki przed punktami dystrybucji żywności w większych miastach. Wielokrotnie kończyło mi się jedzenie, środki higieniczne i leki, bo niestety brakowało pieniędzy. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz jadłam świąteczne jedzenie lub cokolwiek innego na Wielkanoc czy inne święta! Zdecydowałam się zostać w domu na Boże Narodzenie nawet 5 razy, bo zawsze brakowało mi prezentów dla kogoś. I zawsze było to bolesne. Nikt w mojej rodzinie o tym nie wie. Powiedziałam, że mnie wyproszono. Nigdy nie mogłam pójść na takie dystrybucje żywności, bo czuję się jak żebrak i jestem nic nie warta jako osoba, a także dlatego, że kiedy dorastałam, nikt nie nauczył mnie, że mogę o coś prosić. Nauczyłam się, że nigdy nie należy prosić innych o jedzenie, napój czy jabłko, bo to jest żebranie. I to wciąż tkwi we mnie tak głęboko, że nie mogę sobie z tym poradzić. Jako dziecko byłem bardzo samotny. Nie miałem się z kim bawić, dopóki się nie przeprowadziliśmy, a ja nie miałem 10 lat. Mama i tata mnie kochali, ale byli młodzi i niewykształceni. Pracowali ciężko, co oczywiście w końcu się opłaciło. Byli w dobrej sytuacji finansowej, co bardzo pomogło mnie, moim braciom, naszym dzieciom, a teraz i prawnukom. Dostałem to, czego chciałem, i o wiele więcej. I jestem za to bardzo wdzięczny! Ale to nie nauczyło mnie rozumieć emocji, tego, czym naprawdę jest życie i co można zrobić, aby mieć wiarę w siebie i być szczęśliwym. Nie pamiętam prawie nic z mojego życia sprzed 10 roku życia.

Ani koledzy z klasy, nauczyciele, ani dzieci w przedszkolach, ani personel. Od 4 klasy pamiętam więcej. Byłam wykluczana, gnębiona i wyśmiewana. Ponieważ byłam wycofana i bardzo nieśmiała. Jeśli inni mnie nie karali, to robiłam to sama, nieświadomie! Dzisiaj W wieku 57 lat poznałam siebie i wiele o sobie i otoczeniu wokół mnie pomyślałam i poskładałam część mojej układanki. Zaczęłam też pisać prywatną autobiografię, którą, kiedy ją czytam, mam wrażenie, że w ogóle jej nie napisałam. Myślałam trochę o tym, co jeśli uda mi się napisać książkę, wydać ją? Zarabiać pieniądze. Kiedy moje dzieci były małe, chciałam napisać książkę z bajkami. Uwielbiałam czytać bajki i śpiewać z moimi dziećmi. I chciałabym robić to samo z moimi wnukami. Dwie dziewczynki, 1,5 roku i 2,5 roku. Muszę powiedzieć, że powoli zaczęłam mieć nadzieję na lepsze życie po tym, jak zostałam babcią. Ale... teraz było tu tego sporo. Nie wiem, co tu zostawić, a co wyrzucić? Okej. Jeśli teraz wszystko tu usunę, wiem, że już tu nie wrócę.

To pozwala mi rozpocząć nowe życie w dobrym zdrowiu, być obecną dla moich dzieci i wnuków, moich rodziców, moich braci, siostrzenic, siostrzeńców i móc skontaktować się z najlepszym przyjacielem na świecie, którego kiedyś miałam, którego zawiodłam i za którym bardzo tęsknię. Wszyscy widzieli mnie może 2__3 razy w roku. Czasami minął ponad rok. Moi rodzice stracili mnie na wiele lat. Wiem, że płakali, ja też. Zawsze zmagałam się z okropnym wyrzutem sumienia w stosunku do wszystkich innych. Zamknęłam się w sobie i wyrzuciłam wszystkich innych z mojego życia, od około 12 lat! To takie smutne, że MUSISZ mieć pieniądze, żeby móc wyzdrowieć. Musisz mieć pieniądze, żeby uzyskać pomoc w diagnozie tego, co ci dolega. To takie smutne, że pieniądze znaczą wszystko, a absolutnie nie powinno tak być! Jeśli ktoś chce mi pomóc, będę bardzo wdzięczna! Chociaż teraz czuję się zawstydzona i upokorzona, proszę po raz pierwszy w życiu: Czy mi pomożesz? Z poważaniem, Heidi