Nie bardzo wiem jak zacząć, może "w mediach tak naprawdę". Strasznie się wstydzę, bo w tej chwili nie znajduję innego sposobu niż prosić o litość, o pomoc. Mam psa, który nieco ponad tydzień temu doznał urazu więzadła krzyżowego przedniego w prawym kolanie. Potrzebuje operacji, która ma kosztować około 2000 euro, ale nie widziałem jej od kilku lat. Jestem niepełnosprawnym rencistą, mieszkam z matką, która również jest niepełnosprawną rencistką, i z ojcem, który ma zaawansowaną formę demencji (mogę przesłać dowód wszystkich niepełnosprawności i schorzeń później, op.p.). Nie stać nas na dom spokojnej starości, staramy się opiekować nim najlepiej, jak potrafimy, ale rzadko czuję, że mi się to udaje. Patrząc jak cierpi, zawsze mam wyrzuty sumienia, poczucie bezradności, winy, ... widzisz, dlatego piszę. Podkreślam, że nie chcę wzbudzać poczucia winy swoim życiowym zagubieniem, tylko prosić o pomoc. Jeśli to nie zadziała, to rozumiem, człowiek nie zbawi całego świata, ale słowa to nie konie.