Jeg tenkte lenge på om jeg skulle be om støtte her siden det er åpenbart at mange av innsamlingene her handler om større tragedier og problemer enn meg. Jeg bestemte meg imidlertid for å gjøre det da jeg sluttet å se lyset i enden av tunnelen.

Jeg kom i stor gjeld på grunn av kjæresten min (vi er ikke sammen lenger) og min egen dumhet.

Jeg møtte henne på nettet, vi traff det raskt og vi var et par. Jeg var superglad fordi hun var min første kjæreste og du vet hvordan det er... en forelsket person og derfor veldig tillitsfull, blindet... det virket for meg som om jeg var den lykkeligste personen i verden. Jeg hadde endelig min egen familie... min største, livslange drøm på mange, mange år. Etter noen år med samvær, overbeviste hun meg om å ta opp et billån for en bil for henne. Hun har ingen kredittverdighet fordi hun ikke jobbet på det tidspunktet, men hun lovet at hun ville betale ned 500+ (offentlig finansiering for de som har barn) avdrag (hun hadde et barn fra et tidligere forhold) og også så snart hun hadde en bil, ville hun raskt finne en jobb. Jeg var enig. Da bilen kom, kom hun på ideen om å åpne en liten butikk med husholdningskjemikalier. Hun prøvde å overtale meg lenge og jeg var motvillig fordi jeg ikke kan noe om å drive butikk og slikt. Hun sa at hun skulle ta seg av alt rundt butikk og regnskap fordi hun hadde kunnskap og erfaring med dette. Jeg trodde henne igjen og vi hadde en butikk. Jeg var glad for at vi hadde noe eget, vår egen virksomhet... selvfølgelig tok jeg opp et nytt lån for å åpne det. Gleden varte ikke lenge. Jeg opplevde det første sjokket da banken informerte meg om at de på grunn av manglende betaling av bilavdrag sa opp kontrakten min og overtok bilen. Jenta ba meg om unnskyldning, gråt at ja, det var hennes feil fordi hun faktisk ikke hadde betalt, men hun ville ikke fortelle meg at hun måtte bruke pengene på noe annet og at hun var lei for å skjule informasjon fra meg fra banken. Jeg elsket henne og trodde at alt var uflaks, men at vi ville klare oss. Jeg trodde at lånet ville ordne seg selv fordi bilen ble kjøpt for et større beløp enn lånet og at det ville betale seg av seg selv. Det viste seg at jeg tok veldig feil fordi den ble verdsatt av en takstmann ansatt i banken til under 1/3 av markedsverdien. Det viser seg at takstmannen fant mange ytre mangler på bilen (og veldig generelle innvendige) så han senket verdien. I tillegg tok han ikke hensyn til hele utstyret til bilen, noe som også senket verdien. Mye mer interessant er det når man sammenligner takstmannens rapport med protokollen som ble utarbeidet da bankmedarbeideren hentet bilen hos meg. Mange skader på bilen er vist i rapporten, men de var ikke der da protokollen ble signert og er ikke der. Prikken over i-en er kilometerstanden som er lagt inn i protokollen og i rapporten. Den er veldig forskjellig, noe som betyr at noen kjørte den fra jeg overlot bilen til banken til takstmannen kom til den. Mine klager til banken var forgjeves, og jeg fant ingen advokat som kunne hjelpe meg. Alle sa opp da de hørte navnet på banken. Jeg var knust. Enda verre ting skjedde senere... butikken gikk ikke så bra. Nok et slag fra jenta... hun tok varene, signerte kontrakter men betalte ikke. Nok en gang gjemte hun alt for meg, og jeg innså det for sent. Til tross for umiddelbar nedleggelse av butikken, var det gjeld på den. Jeg var ikke i stand til å tilbakebetale dem, og i mange tilfeller visste jeg ikke engang om gjelden til dette eller det selskapet. Jeg fikk vite om slike ting allerede på namsmannsstadiet. Advokatene løftet hendene og sa "det var en formodning om fullmakt, så alt er på deg". Det kom til det punktet at med pengene som namsmannen etterlot meg, hadde jeg valget mellom å enten betale ned andre forpliktelser som jeg hadde betalt normalt frem til da, eller å ha noe å spise og leve av. Dette førte åpenbart til slutt til eskaleringen av namsmennenes videre tvangsfullbyrdelser. I dag er jeg 41 år og jeg har absolutt ingenting... jeg ser ikke fremtiden min... selv om jeg jobber med samme rente på gjeld og tvangsgebyrer og alt det der... det overstiger min økonomiske evne og jeg vet at jeg ikke klarer å betale det ned av meg selv resten av livet. En livsdrøm har gått til spille. Jeg har levd i denne gjelden i 8 år, og jeg vet aldri om det plutselig dukker opp noe annet, noe annen gjeld som eksen min genererte og skjulte for meg. Denne frykten forsterkes av det faktum at selv år etter at butikken stengte noe faktisk kommer ut... kort sagt, eksen min gikk i fengsel fordi folk ikke mottok ting de betalte for på auksjonsportaler... og salget skjedde som om jeg solgte dem. Så, under rettsmøtene, fant jeg ut at når hun var sammen med meg, knullet hun meg fortsatt. Jeg skal betale for drømmen min om å være i et forhold, om å bli elsket resten av livet... Jeg vet ikke hvilke bilder jeg skal legge til her, eller om noe mangler. Gi meg beskjed hvis noen vil vite mer.

Długo myślałem nad tym czy poprosić tutaj o wsparcie skoro widać że wiele zrzutek tutaj dotyczy większych tragedii i problemów niż ja. Postanowiłem jednak to zrobić w momencie w którym przestałem widzieć światło w tunelu.

Popadłem w ogromne długi za sprawą mojej dziewczyny (już nie jesteśmy razem) i własnej głupoty.

Poznałem ją przez Internett, szybko zaiskrzyło między nami og byliśmy parą. Byłem mega szczęśliwy bo była til moja pierwsza dziewczyna i wiadomo jak til spøk... człowiek zakochany iw związku med tym bardzo ufny, zaślepiony... wydawało mi się żliczze jestem na świecie. Wreszcie miałem swoją własną rodzinę… moje największe, życiowe, marzenie od wielu, wielu lat. Po paru latach bycia razem namówiła mnie bym wziął kredyt samochodowy na auto dla niej. Du er ikke kredittverdig bo w tym momencie nie pracowała ale obiecała że du będzie spłacać raty z 500+ (posiadała dziecko z poprzedniego związku) ai też jak to tylko tylko tylko znajdzie. Zgodziłem się. Gdy pojawiło się już auto wpadła na pomysł byśmy otworzyli mały sklepik z chemią gospodarstwa domowego. Długo mnie namawiała a ja byłem oporny bo na prowadzeniu sklepu i tych tematach to się nie znam. Powiedziała że wszystkim się zajmie jeżeli chodzi o sklep i księgowość bo ma w tym wiedzę i doświadczenie. Znowu jej uwierzyłem i mieliśmy sklep. Cieszyłem się że mamy coś własnego, własny biznes… oczywiście na jego otwarcie zaciągnąłem kolejny credit. Radość ikke trwała długo. Pierwszy szok doznałem gdy bank poinformował mnie że z powodu nie płacenia rat za auto wypowiada mi umowę i przejmuje auto. Dziewczyna mnie przeprosiła, płakała że owszem to jej wina bo faktycznie nie płaciła a nie chciała mi mówić że musiała te pieniądze wydać na coś innego i że prje prjecryza ża bank uzeprasza że. Kochałem ją i uwierzyłem że to wszystko pech ale że damy sobie radę. Wierzyłem że kreditt "sam" się załatwi bo auto kupione było za większą kwotę niż kreditt i że samo się spłaci. Okazało się że jestem w wielkim błędzie bo zostało wycenione przez rzeczoznawcę zatrudnionego przez bank na mniej niż 1/3 rynkowej wartości. Okazuje się że rzeczoznawca doszukał się dużej ilości zewnętrznych wad auta (oraz bardzo ogólnikowych wewnętrznych) więc obniżył wartość. Dodatkowo nie uwzględnił pełnego wyposażenia auta co też obniżyło wartość. Dużo ciekawiej jest gdy porównać raport rzeczoznawcy z protokołem jaki został sporządzony przy odbieraniu ode mnie auta przez prcownika banku. Velge uszkodzeń auta widnieje w raporcie ale nie było ich w momencie podpisywania protokołu i nie ma ich tam. Wisienką na torcie jest stan licznika wpisany w protokole iw raporcie. Jest mocno różny co oznacza że ktoś od momentu przekazania przeze mnie auta bankowi do momentu gdy zabrał się za nie rzeczoznawca to nim jeździł. Na nic były moje reklamacje w banku, nie znalazłem też prawnika który by mi pomógł. Wszyscy słysząc nazwę banku rezygnowali. Byłem załamany. Jeszcze gorsze nastąpiło później… sklep nie miał się za dobrze. Kolejny cios od dziewczyny... brała towary, podpisywała umowy ale ikke płaciła. Kolejny raz wszystko ukrywała przede mną a ja za późno się zorientowałem. Mimo natychmiastowego zamknięcia sklepu były na nim długi. Ikke byłem w stanie tego spłacić jak i też w wielu przypadkach nawet nie wiedziałem o zadłużeniu u tej czy innej firmy. O takich rzeczach dowiedziałem się już na etapie komorniczym. Prawnicy rozkładali ręce mówiąc "było domniemanie pełnomocnictwa więc wszystko jest na twojej głowie". Doszło do tego że z pieniędzy które mi zostawiał komornik miałem do wyboru albo spłacać inne zobowiązania które do tej pory normalnie spłacałem albo mieć za co jeść, żyć. Til w oczywisty sposób ostatecznie doprowadziło do eskalacji komorników kolejnych egzekucji.

Dziś mam 41 lat i ikke den komplette nic... ikke widzę swojej przyszłości... choć pracuję til samo oprocentowanie długów i opłaty egzekucyjne i to wszystko... to przewyższa finans mojeżdolnośm spłacić do końca życia. Wg informacji z mojego banku na ti moment suma kwot wynikających z zajęć egzekucyjnych na moim koncie bankowym wynosi ponad 220000zł. Życiowe marzenie poszło do kosza. 8 lat żyje w tych długach i nigdy nie wiem czy nagle coś jeszcze nie wyskoczy, jakiś inny dług który wygenerowała moja była i ukryła to przede mną. Strach ten potęguje fakt że nawet po latach od zamknięcia sklepu coś faktycznie wychodzi… mówiąc w skrócie moja była trafiła do więzienia za to że ludzie nie dostawali rzeczy rzeczy za płaccy u naj płaccy u naj płaccy u naj płaccy u naj płaccy u. a sprzedaż odbywała się jako że niby ja to sprzedaje. Wtedy też, przy okazji rozpraw sądowych dowiedziałem się że gdy była ze mną to i tak przyprawiała mi rogi. Do końca życia będę płacił za moje marzenie bycia w związku, bycia kochanym...

Ikke wiem jakie zdjęcia tu dodać, czy czegoś brakuje. Proszę o informację jak ktoś chciał av wiedzieć więcej.