I thought for a long time about whether to ask for support here since it is obvious that many of the fundraisers here are about bigger tragedies and problems than me. However, I decided to do it when I stopped seeing the light at the end of the tunnel.

I got into huge debts because of my girlfriend (we are no longer together) and my own stupidity.

I met her online, we quickly hit it off and we were a couple. I was super happy because she was my first girlfriend and you know how it is... a person in love and therefore very trusting, blinded... it seemed to me that I was the happiest person in the world. I finally had my own family... my biggest, life-long dream for many, many years. After a few years of being together, she convinced me to take out a car loan for a car for her. She has no creditworthiness because she was not working at the time but she promised that she would pay off the 500+ (government funding for those who have a child) installments (she had a child from a previous relationship) and also as soon as she had a car, she would quickly find a job. I agreed. When the car arrived, she came up with the idea of ​​opening a small shop with household chemicals. She tried to persuade me for a long time and I was reluctant because I don't know anything about running a shop and such. She said that she would take care of everything regarding the shop and accounting because she had the knowledge and experience in this. I believed her again and we had a shop. I was happy that we had something of our own, our own business... of course I took out another loan to open it. The joy didn't last long. I experienced the first shock when the bank informed me that because of non-payment of car installments, they were terminating my contract and taking over the car. The girl apologized to me, cried that yes, it was her fault because she hadn't actually paid, but she didn't want to tell me that she had to spend the money on something else and that she was sorry for hiding information from me from the bank. I loved her and believed that it was all bad luck but that we would manage. I believed that the loan would take care of itself because the car was purchased for a larger amount than the loan and that it would pay off by itself. It turned out that I was very wrong because it was valued by an appraiser employed by the bank at less than 1/3 of the market value. It turns out that the appraiser found a lot of external defects in the car (and very general internal ones) so he lowered the value. Additionally, he did not take into account the full equipment of the car, which also lowered the value. It is much more interesting when you compare the appraiser's report with the protocol that was prepared when the bank employee collected the car from me. Many damages to the car are shown in the report, but they were not there when the protocol was signed and are not there. The icing on the cake is the odometer reading entered in the protocol and in the report. It is very different, which means that someone was driving it from the moment I handed the car over to the bank until the appraiser got to it. My complaints to the bank were in vain, and I did not find a lawyer who could help me. Everyone resigned when they heard the name of the bank. I was devastated. Even worse things happened later... the shop was not doing too well. Another blow from the girl... she took the goods, signed contracts but did not pay. Once again she hid everything from me and I realized too late. Despite the immediate closure of the store, there were debts on it. I was not able to repay them and in many cases I did not even know about the debt to this or that company. I found out about such things already at the bailiff stage. The lawyers threw up their hands saying "there was a presumption of power of attorney so everything is on you". It got to the point that with the money that the bailiff left me I had the choice of either paying off other liabilities that I had been paying normally until then or having something to eat and live on. This obviously ultimately led to the escalation of the bailiffs' further enforcements. Today I am 41 years old and I have absolutely nothing... I do not see my future... although I work the same interest rate on debts and enforcement fees and all that... it exceeds my financial capabilities and I know that I am not able to pay it off by myself for the rest of my life. A life dream has gone to waste. I have been living in these debts for 8 years and I never know if something else will suddenly pop up, some other debt that my ex generated and hid from me. This fear is intensified by the fact that even years after the store closed something actually comes out... in short, my ex went to prison because people did not receive things they paid for on auction portals... and the sale took place as if I was selling them. Then, during the court hearings, I found out that when she was with me, she was still fucking me. I will pay for my dream of being in a relationship, of being loved for the rest of my life... I don't know what photos to add here, or if something is missing. Please let me know if anyone would like to know more.

Długo myślałem nad tym czy poprosić tutaj o wsparcie skoro widać że wiele zrzutek tutaj dotyczy większych tragedii i problemów niż ja. Postanowiłem jednak to zrobić w momencie w którym przestałem widzieć światło w tunelu.

Popadłem w ogromne długi za sprawą mojej dziewczyny (już nie jesteśmy razem) i własnej głupoty.

Poznałem ją przez Internet, szybko zaiskrzyło między nami i byliśmy parą. Byłem mega szczęśliwy bo była to moja pierwsza dziewczyna i wiadomo jak to jest… człowiek zakochany i w związku z tym bardzo ufny, zaślepiony… wydawało mi się że jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Wreszcie miałem swoją własną rodzinę… moje największe, życiowe, marzenie od wielu, wielu lat. Po paru latach bycia razem namówiła mnie bym wziął kredyt samochodowy na auto dla niej. Ona nie ma zdolności kredytowej bo w tym momencie nie pracowała ale obiecała że ona będzie spłacać raty z 500+ (posiadała dziecko z poprzedniego związku) a i też jak tylko będzie mieć auto to pracę szybko znajdzie. Zgodziłem się. Gdy pojawiło się już auto wpadła na pomysł byśmy otworzyli mały sklepik z chemią gospodarstwa domowego. Długo mnie namawiała a ja byłem oporny bo na prowadzeniu sklepu i tych tematach to się nie znam. Powiedziała że wszystkim się zajmie jeżeli chodzi o sklep i księgowość bo ma w tym wiedzę i doświadczenie. Znowu jej uwierzyłem i mieliśmy sklep. Cieszyłem się że mamy coś własnego, własny biznes… oczywiście na jego otwarcie zaciągnąłem kolejny kredyt. Radość nie trwała długo. Pierwszy szok doznałem gdy bank poinformował mnie że z powodu nie płacenia rat za auto wypowiada mi umowę i przejmuje auto. Dziewczyna mnie przeprosiła, płakała że owszem to jej wina bo faktycznie nie płaciła a nie chciała mi mówić że musiała te pieniądze wydać na coś innego i że przeprasza że ukrywała przede mną informacje z banku. Kochałem ją i uwierzyłem że to wszystko pech ale że damy sobie radę. Wierzyłem że kredyt „sam” się załatwi bo auto kupione było za większą kwotę niż kredyt i że samo się spłaci. Okazało się że jestem w wielkim błędzie bo zostało wycenione przez rzeczoznawcę zatrudnionego przez bank na mniej niż 1/3 rynkowej wartości. Okazuje się że rzeczoznawca doszukał się dużej ilości zewnętrznych wad auta (oraz bardzo ogólnikowych wewnętrznych) więc obniżył wartość. Dodatkowo nie uwzględnił pełnego wyposażenia auta co też obniżyło wartość. Dużo ciekawiej jest gdy porównać raport rzeczoznawcy z protokołem jaki został sporządzony przy odbieraniu ode mnie auta przez pracownika banku. Wiele uszkodzeń auta widnieje w raporcie ale nie było ich w momencie podpisywania protokołu i nie ma ich tam. Wisienką na torcie jest stan licznika wpisany w protokole i w raporcie. Jest mocno różny co oznacza że ktoś od momentu przekazania przeze mnie auta bankowi do momentu gdy zabrał się za nie rzeczoznawca to nim jeździł. Na nic były moje reklamacje w banku, nie znalazłem też prawnika który by mi pomógł. Wszyscy słysząc nazwę banku rezygnowali. Byłem załamany. Jeszcze gorsze nastąpiło później… sklep nie miał się za dobrze. Kolejny cios od dziewczyny… brała towary, podpisywała umowy ale nie płaciła. Kolejny raz wszystko ukrywała przede mną a ja za późno się zorientowałem. Mimo natychmiastowego zamknięcia sklepu były na nim długi. Nie byłem w stanie tego spłacić jak i też w wielu przypadkach nawet nie wiedziałem o zadłużeniu u tej czy innej firmy. O takich rzeczach dowiedziałem się już na etapie komorniczym. Prawnicy rozkładali ręce mówiąc „było domniemanie pełnomocnictwa więc wszystko jest na twojej głowie”. Doszło do tego że z pieniędzy które mi zostawiał komornik miałem do wyboru albo spłacać inne zobowiązania które do tej pory normalnie spłacałem albo mieć za co jeść, żyć. To w oczywisty sposób ostatecznie doprowadziło do eskalacji komorników kolejnych egzekucji.

Dziś mam 41 lat i nie mam kompletnie nic… nie widzę swojej przyszłości… choć pracuję to samo oprocentowanie długów i opłaty egzekucyjne i to wszystko… to przewyższa moje zdolności finansowe i wiem że nie jestem w stanie sam tego spłacić do końca życia. Wg informacji z mojego banku na ten moment suma kwot wynikających z zajęć egzekucyjnych na moim koncie bankowym wynosi ponad 220000zł. Życiowe marzenie poszło do kosza. 8 lat żyje w tych długach i nigdy nie wiem czy nagle coś jeszcze nie wyskoczy, jakiś inny dług który wygenerowała moja była i ukryła to przede mną. Strach ten potęguje fakt że nawet po latach od zamknięcia sklepu coś faktycznie wychodzi… mówiąc w skrócie moja była trafiła do więzienia za to że ludzie nie dostawali rzeczy za które u niej płacili na portalach aukcyjnych…. a sprzedaż odbywała się jako że niby ja to sprzedaje. Wtedy też, przy okazji rozpraw sądowych dowiedziałem się że gdy była ze mną to i tak przyprawiała mi rogi. Do końca życia będę płacił za moje marzenie bycia w związku, bycia kochanym…

Nie wiem jakie zdjęcia tu dodać, czy czegoś brakuje. Proszę o informację jak ktoś chciał by wiedzieć więcej.