Je kent waarschijnlijk wel iemand die lijdt aan depressie of bipolaire stoornis. Welke hulp kun je bieden? Don Jaffe, van de National Alliance for the Mentally Ill, geeft dit wijze advies: "Verwar de ziekte niet met de zieke; integendeel, haat de ziekte, maar heb de zieke lief."

Een vrouw genaamd C.C.V deed precies dat: ze toonde liefde en geduld aan haar moeder die 7 jaar geleden de diagnose Alzheimer kreeg.

Ze leed aan een bipolaire stoornis en toch zorgde ze thuis voor haar zieke moeder. Soms kon ze het echt niet verdragen dat ik bij haar in de buurt was." In plaats van mijn vriendin in de steek te laten, ging ik op onderzoek uit om zoveel mogelijk te weten te komen over bipolaire stoornis. "Ik realiseer me nu hoezeer het gedrag van mijn vriendin beïnvloed is door haar ziekte", zegt ze, en ze is ervan overtuigd dat hard werken om de patiënt te begrijpen zeer de moeite waard kan zijn. "Het helpt je om meer te houden van de prachtige mens achter de ziekte en hem te waarderen".

Ik probeer haar te beschermen door alleen initialen te gebruiken, het is niet gemakkelijk voor haar wat ze doormaakt en heeft doorgemaakt.

Als de patiënt een familielid is, is oprechte steun van fundamenteel belang.

Steun van de christelijke gemeente

De Bijbel spoort christenen aan om 'troostende woorden te spreken tot bedroefde zielen en lankmoedig te zijn jegens allen' (1 Tessalonicenzen 5:14). Hoe kunnen we dit doen? Allereerst is het belangrijk om het onderscheid te begrijpen tussen een geestelijke en een spirituele ziekte. De bijbelschrijver Jakobus liet bijvoorbeeld zien dat gebed goed kan doen voor mensen die geestelijk lijden (Jakobus 5:14, 15). Jezus gaf echter aan dat mensen die lijden aan een lichamelijke ziekte een dokter nodig hebben (Matteüs 9:12). Natuurlijk is het gepast en nuttig om tot Jehovah te bidden voor elke zorg, inclusief onze gezondheid (Psalm 55:22; Filippenzen 4:6, 7). Maar de Bijbel zegt niet dat meer christelijke activiteit huidige gezondheidsproblemen zal oplossen.

Daarom zullen kritische Christenen niet impliceren dat depressieve patiënten verantwoordelijk zijn voor hun eigen lijden. Zulke opmerkingen zouden niet nuttiger zijn dan die van de valse troosters van Job (Job 8:1-6). De realiteit is dat de toestand van een depressief persoon in veel gevallen niet zal verbeteren tenzij hij of zij medische behandeling krijgt, vooral als de persoon ernstig depressief is.

Er zijn echter veel dingen die Christelijke collega's kunnen doen om ondersteuning te bieden. Natuurlijk is geduld nodig. Sommige aspecten van christelijk werk kunnen bijvoorbeeld erg ontmoedigend zijn voor mensen met een stemmingsstoornis. C.C.V., die aan bipolaire stoornissen lijdt, zegt: "Het is een echte strijd, het is moeilijk voor mij om het goede en opbeurende nieuws in de Bijbel met anderen te delen als ik me van binnen niet goed of gelukkig voel."

Om de zieken echt te helpen, moet je empathie proberen te tonen (1 Korintiërs 10:24; Filippenzen 2:4). Probeer de dingen door de ogen van de patiënt te zien, niet door je eigen ogen. Verwacht niet te veel van hem, want dan zal hij zich bezwaard voelen.

Ik zou willen dat ik mijn vriendin kon blijven helpen en steunen tegen het misbruik van overheidsinstanties en buren die haar alleen maar stigmatiseren en veroordelen, haar marginaliseren en haar rechten schenden!

Ik wens dat ze toegang heeft tot de steun die ze nodig heeft om weer op de been te komen, om zichzelf van de grond op te rapen en zichzelf te beschermen tegen het misbruik van vandaag en de toekomst.

Bedankt voor elk klein gebaar van steun!

Wat je hieronder zult lezen is geen medisch essay, geen pagina literatuur of een therapeutische techniek. Het is de rauwe kroniek van een paar dagen waarin een jonge vrouw uit Boekarest het contact met de realiteit verloor en van een functionerend mens veranderde in een patiënt die onder dwang werd opgesloten in een psychiatrische afdeling. Het is een persoonlijke aanklacht geschreven met de nauwgezetheid en wanhoop van een man die wil begrijpen wat er met hem gebeurt. We publiceren deze getuigenis in de hoop dat het de juiste mensen zal bereiken. En deze mensen zijn de tienduizenden Roemenen die bedreigd worden door ernstige depressies en psychotische episodes, hun families, artsen en verpleegkundigen in psychiatrische ziekenhuizen.

In Roemenië kan een geestelijk probleem het begin van het einde betekenen: iemand met een ziekte in dit spectrum wordt verkeerd begrepen door vrienden en familie en aan niemand overgelaten. Hij wordt een last voor de maatschappij, onzichtbaar als hij over straat loopt met een wezenloze blik, onbeduidend voor de autoriteiten, een last voor de zijnen en een niet-burger.

Als je een psychische aandoening hebt, kun je binnen een paar weken veranderen van een vrije, normale man met ambities en plannen voor de toekomst, in een krankzinnige, onvrijwillig opgenomen man, die niet begrijpt wat hem overkomt, verdoofd en bedlegerig, wat niet het geval was met mij als dagelijkse bezoeker. Maar ik kan geen commentaar geven op andere gevallen als de zieke niemand heeft en als een gevaar voor de maatschappij wordt beschouwd. Dan word je weer de wijde wereld in geslingerd, opgewekt, zo niet nog steeds psychotisch. Vanwege overbevolking, vanwege de tekortkomingen van het systeem, worden mensen met psychische aandoeningen zonder veel uitleg of zekerheid teruggestuurd in de maatschappij. Genezen of niet, ze worden rechtstreeks in de armen van hun familie ontslagen die hen meestal weigert of niet begrijpt. Er is minimale begeleiding of ondersteuningsprogramma's. Je verlaat het ziekenhuis met een recept en dat is het wel zo'n beetje.

Weinig mensen weten zich echt los te maken van de realiteit en belanden op een psychiatrische afdeling.

Haar verhaal begint 9 jaar geleden, toen haar vader overleed en ze een zware depressie kreeg. Een jaar later ontmoetten we elkaar. C.C.V een knappe man en dierenliefhebber, we hebben twee bichonpups en een nieuwe aanwinst een kitten dat op straat werd gevonden. Hij was in het werkveld toen we hem ontmoetten een vrolijke en actieve man een zeer rustig en warm karakter.

Kort daarna kreeg haar moeder de diagnose Alzheimer en begon haar fysieke, mentale en materiële achteruitgang. Toen sloeg de pandemie toe, die ons allemaal trof. Worstelen met de ziekte van Alzheimer, thuis zorgen voor de oude vrouw die als enige ouder nog in leven was en zij als enig kind, was moeilijk om mee om te gaan, zelfs voor een gezond persoon. Het trieste aan deze ziekte is dat je weet wie de persoon naast je was die aan Alzheimer leed, maar zij weten het niet meer. En nog triester is het als ze je niet meer herkent als dochter, want er waren dagen dat ze huilend naar me toe kwam om te vertellen dat haar moeder haar niet meer herkende en vroeg...maar wie noem je mijn dochter C.C.V!!!! De laatste tijd lag ze in bed en had ze infusen en pampers nodig!

De enige grote troost voor haar zijn de puppy's die we hebben en het nieuwste lid een kat die we op straat vonden toen hij klein was. De kat is ook een grote hulp voor haar moeder als therapie om haar een beetje actief te houden, omdat hij de hele tijd bij haar in de buurt is. En een kleine Prichindel, een babymus die een tijdje niet kon vliegen en geadopteerd werd, je kunt hieronder video's van hem bekijken. Deze nachtmerrie voor haar duurde 7 jaar en een beetje tot januari dit jaar toen haar moeder ons plotseling verliet.

Wat een bittere smaak achterlaat, is wat er gebeurde na de dood van haar moeder, dat ze in een diepe depressie raakte en haar ziekte activeerde. Een totaal gebrek aan empathie, begrip, hulp, steun en totaal onmenselijk gedrag tegenover C.C.V. van de autoriteiten, de vereniging van huiseigenaren en de buren!

Het politieoptreden en de procedure die op haar werd toegepast, alleen maar omdat ze een diagnose had, los van wat dan ook, laat je sprakeloos achter!

Ten tijde van de dood van haar moeder werd ze gedwongen opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis, in handboeien afgevoerd in de veronderstelling dat ze een publiek gevaar was, haar moeder in een zwarte zak gegooid en naar het IML gebracht, huis in beslag genomen! De man met wie ze al 7 jaar worstelde. De autoriteiten redeneerden dat dit de procedure is, voor 1% van de gevallen doen we het zo!!!!

Na 5 dagen werd ze ontslagen zodat we de begrafenis van haar moeder konden bijwonen, zij was het enige familielid.

De sequestratie bleef nog een paar weken, geen toegang tot papieren, kleding, persoonlijke dingen, bovendien als ze niet bij mij was waar woonde ze dan na ontslag, interesseerde en interesseert niemand! Toen werd de inbeslagname opgeheven maar ze was nog niet helemaal over haar depressie heen, er volgden nog twee politie-interventies op basis van klachten van buren en de vereniging van huiseigenaren. De behandeling van deze mensen die deze ziekte doormaken wordt unisono toegepast op alle getroffenen, de autoriteiten houden nergens anders rekening mee dan de diagnose!

De eerste rechtshandhavingsinterventie was effectief haar uit het huis zetten, ze was niet agressief tegen iemand, en de tweede werd genomen na de straatwandeling met de hond, alleen gebaseerd op de diagnose en klachten van buren, ze was geen gevaar voor iemand of zichzelf! Bij de eerste interventie werd ze ontslagen door de directie van het ziekenhuis op grond van het feit dat ze zich in een gemengde episode bevond en bij de tweede werd ze onvrijwillig opgenomen in het psychiatrisch ziekenhuis volgens de geldende wet. Het totale gebrek aan communicatie tussen de autoriteiten, buren en de verschillende situaties van mensen kan ernstige littekens en nawerkingen achterlaten bij mensen die door deze ziekte zijn getroffen.

Hoe jij kunt helpen

Elke donatie, groot of klein, brengt me dichter bij het doel van deze campagne. Als je in contact wilt komen, vragen hebt of meer informatie wilt, kun je contact met me opnemen via

[email protected]

Ik had nooit gedacht dat ik op deze manier om hulp zou vragen, maar dit bedrag en deze situatie gaan veel verder dan wat ik of mijn familie op dit moment alleen aankunnen.

Met jullie hulp is er een reële kans.

Bedankt dat je er bent, dat je ons verhaal hebt gelezen en voor alle steun die je kunt bieden.

Met veel dankbaarheid,

Cristian Laurențiu Stoica