Goedemiddag,

Wij zijn Aldona en Valdas.

We bekennen dat we geld inzamelen om onze schulden af te betalen, die niet onze schuld zijn...Mijn man had een bedrijf dat hij nu is kwijtgeraakt omdat hij zijn schuldeisers niet betaalde...Het bedrijf is klein en mijn man had er veel plezier in....Het bedrijf is klein en mijn man had er veel plezier in... En het belangrijkste is dat het al goed ging met hem en dat we langzaam aan het stijgen waren... Onze behoeften zijn erg klein... We hebben het altijd gedaan met wat we hadden, we zijn bijvoorbeeld 47 jaar oud en zijn nog nooit op vakantie geweest. We hebben geen huizen, geen boerderijen, geen land. We hebben een klein appartement waar we alle drie in wonen. We wilden gewoon ons huishouden een beetje verbeteren en rijkdom creëren voor onze enige zoon. We hebben nooit hulp van buitenaf gehad. We hebben alles zelf gedaan. Ik heb geen ouders en de ouders van mijn man erkennen ons niet en communiceren niet met ons... Maar we hebben er nooit ruzie over gemaakt. We waren gelukkig om samen te zijn, we waren gezond.

De schulden in het bedrijf ontstonden omdat ze haar vrienden hielp die zich ook probeerden te vestigen in hetzelfde vakgebied als het bedrijf van haar man. Ze hebben de schulden niet terugbetaald....Er valt niets meer te vertellen want we verdrinken in de schulden. We zitten zo diep in de schulden dat we nu ons enige bezit - ons appartement - kunnen verliezen... Mijn man is er erg kapot van.... Waarschijnlijk weet iedereen hoe pijnlijk het is als je in de steek wordt gelaten door mensen van wie je het niet eens verwachtte. Er was geen enkel teken dat ze zo achterbaks en onverantwoordelijk waren. En ik ga al zo'n 10-12 jaar met ze om. En ze hielpen elkaar in heel verschillende situaties, met andere woorden, ze waren "beproefd" .... Maar ze lieten mijn Valdas alleen wegrotten. Hij stortte in...Hij nam alle schuld op zich, ook al was het niet zijn schuld...Hij gaf zichzelf de schuld dat we al zoveel jaren aan het opbouwen waren en hij alles verpestte...En hij voelt zich schuldig dat mijn zoon en ik veel lijden door zijn fouten. Hij probeerde zelfmoord te plegen...Dankzij mijn grote inspanningen heb ik hem gered, althans fysiek....Wat is het volgende...Hoe moeilijk is het om naar een geliefde te kijken die zo'n moeilijke tijd doormaakt, en je kunt niets doen om hem te helpen....Zijn toekomst is erg zorgwekkend, want we moeten doorgaan met het oplossen van de problemen voor zover we dat kunnen.

Het is heel, heel moeilijk om hulp te vragen... Omdat je je...Ik weet niet eens hoe ik het moet schrijven...Je voelt je echt schuldig dat je in deze situatie zit vanwege je vertrouwen in anderen, vanwege je vertrouwen in anderen....

Maar aan de andere kant, is niemand te vertrouwen? Moet je niet iemand helpen die dicht bij je staat, of het nu een familielid is, een vriend of gewoon iemand die je niet eens kent...? Wat een leven dan...om dan in het bos te leven als een Moor....

Mijn man en ik kunnen gewoon niet begrijpen hoe het mogelijk is om anderen zo gemeen te behandelen. Wat moet er door het hoofd van zo iemand gaan als hij zo'n manier van leven kiest - anderen kwaad doen...