Precies acht jaar geleden stond mijn leven op zijn kop. Ik werd letterlijk op het nippertje gered. De artsen gaven me een kans van 20% dat ik het zou overleven. Ik gaf niet op en vocht. En ik vecht nog steeds. Maar nu met iets anders. Toegegeven, ik ben nog steeds afhankelijk van een machine en een levensreddende procedure om de dag. Het duurt allemaal een halve dag. Om de dag. Ik heb geen recht op pensioen omdat : 1) Het is niet mogelijk geweest om vast te stellen wanneer de handicap is ontstaan, wat betekent dat ik zelfs geen recht heb op een sociaal pensioen (dit is beschikbaar voor mensen die al vanaf hun 16e ziek zijn) 2) Hoewel ik vanaf mijn 17e heb gewerkt, en ik heb ook echt gewerkt, helaas niet op een arbeidscontract. Ik zat in een moeilijke situatie en heb altijd toegestemd om te werken onder welke voorwaarden dan ook, dus vaak op freelance contracten en zo. ZUS heeft ook mijn aanvraag afgewezen voor de uitkering die mensen met een ernstige handicap krijgen, die ik ook heb. Op papier ben ik iemand die niet zelfstandig kan wonen, maar ik krijg helemaal niets van ZUS. Op dit moment word ik alleen ondersteund door een uitkering van mops, die 320 zł bedraagt. Daarnaast heb ik een verpleeguitkering van 215 zł. Ik heb verkocht wat ik kon. Ik heb mijn flat zo klein mogelijk gemaakt. Nu kom ik geld tekort voor alles, voor medicijnen, voor betalingen, voor eten. Ik heb alles opgegeven wat ik kon. Ik vraag jullie hulp omdat ik geen andere keuze heb. Ik heb zelf altijd anderen geholpen nu ben ik het weer (omdat ik 12 jaar geleden een tijdelijke slechte situatie had) die mijn trots in mijn zak moet steken en mezelf moet vernederen door om hulp te vragen. Help mij om anderen te helpen. Ik leid nu al 5 jaar het project Dialyse is geen zin. Elke dag help ik mensen met dezelfde ziekte als ik om hun weg te vinden in deze moeilijke situatie - ik leer ze wat wel en niet mag, ik heb tabellen gemaakt met wat belangrijk is voor dialysepatiënten, elke dag praat ik op internet met mensen die geen kennis krijgen van hun artsen. Om verschillende redenen. Ik ben fantastische artsen tegengekomen die me veel hebben geleerd. Ik leid een steungroep en ook een social media account waar ik het leven met deze ziekte laat zien. En ik laat ook recepten zien, tot voor kort wilde ik graag een ebook maken. Op dit moment kan ik me de producten daarvoor niet veroorloven, maar ik denk dat ik daar wel op terugkom. Ik heb mijn podcast voor dialysepatiënten en hun familie omdat zij hier ook steun bij nodig hebben. Door mij te steunen, help je mij om anderen te helpen. Ik moet mijn rekeningen betalen, net als iedereen, ik heb alleen niet echt het geld om dat te doen. Om een voorbeeld te geven: ik heb mijn rekening van 300 zł voor elektriciteit aan mops gegeven en ze hebben me 50 zł steun gegeven. Ondanks het feit dat mijn gezondheidstoestand me op dit moment niet toestaat om fysiek te werken, ben ik naar een paar sollicitatiegesprekken gegaan - wanhopig - want bij het zien van mijn CV nodigen ze me overal uit en willen ze me meteen aannemen - maar als ze horen dat ik om de dag dialyse heb, val ik af en nodigen ze me uit na de transplantatie. Daar wil ik me nu op richten. Ik moet mijn tanden laten doen, en dat zal ook een kostenpost zijn van wat ik kan, da zal ik doen.op de National Health Service, maar sommige dingen zal ik privé moeten doen. Daarom vraag ik zo vaak om hulp. Ik heb mijn beroepskwalificaties verbeterd, mezelf een nieuwe naam gegeven en ik hoop dat ik terug kan keren op de arbeidsmarkt zodra ik mijn gezondheid kan stabiliseren. Want nu is het ook niet zo dat ik alleen maar val op dialyse dagen. Vaak kan ik de dag erna niet eens het huis uit, laat staan naar mijn werk gaan. Heel veel dank aan iedereen die besloten heeft om me te helpen <3