Ik dacht altijd dat als we jong waren, we steun nodig hadden, als we volwassen waren steunden we onszelf en als we volwassen waren en volwassen werden, kregen anderen misschien wat wij hadden.

Maar gelukkig heb ik geleerd hoe dom dat is.

Ik ben Dora. Als biologe ben ik laboratoriummanager bij een bedrijf in medische diagnostische apparatuur in München, Duitsland, dat is geïntegreerd in een van 's werelds grootste printerfabrikanten. Omdat het een internationaal bedrijf is, heb ik collega's van veel verschillende nationaliteiten. Sommigen zijn vluchtelingen uit de oorlog in Oekraïne en anderen komen uit IJsland, een van de veiligste eilanden ter wereld. Ze hebben allemaal een reden om te geven. Sommigen weten wat het is om het zonder te moeten stellen, anderen hebben van jongs af aan liefdadigheid geleerd dankzij de sterke economie van hun land.

Zij hebben mij geleerd hoe het voelt om te geven.

Een jaar geleden, vlak voor Kerstmis, gingen een paar collega's en ik eten uitdelen aan mensen in nood. Ik dacht dat helpen, een beetje geven, goed zou zijn. Maar ik had niet verwacht hoeveel ik zou krijgen. Wat ik daar zag, mensen die vreemden voor elkaar waren, voelden zich dichter bij elkaar, depressieve gezichten lichtten op en er ging een kanaal open tussen mensen die onder andere omstandigheden nooit met elkaar gesproken zouden hebben. Een vreemd geluk vestigde zich in de plaats. Het was magisch. Wat daar gebeurd was, kon niet vergeten worden. Het was noodlottig. Zeker voor mij en wie weet hoeveel andere aanwezigen.

Toen we klaar waren en ik naar huis ging, voelde ik een pijnlijke leegte en wenste ik dat het niet al laat op de avond was en dat de voedseldistributie nog langer zou duren.

Dus besloot ik dat ik niets anders wilde doen. Ik wil overal anderen helpen. Maar ik kan en wil niet kiezen wie hulp krijgt. Er is te veel ontbering en te veel economische ongelijkheid in de wereld.

Omdat ik nooit klein heb kunnen denken, heb ik besloten om piloot te worden die hulp brengt waar het nodig is.

Ik wil iets doen voor de wereld, om het een beetje beter te maken, om een beetje liefdevoller te zijn, om een kanaal te zijn voor de liefde die in de wereld stroomt, waarvan er nooit genoeg kunnen zijn.

Mijn doel is om een stichting op te richten die hulppakketten per vrachtvliegtuig overal ter wereld aflevert.

Om dit te kunnen doen, moet ik een vliegbrevet halen. Om de pakketten te vervoeren, heb ik een meermotorig vliegtuig nodig. Het vliegbrevet kost ongeveer 4 miljoen HUF (10.000€) en het duurt 1,5-2 jaar om het te halen. Het cursuswerk is serieus, dus ik heb mijn uren verminderd, wat een verlaging van mijn salaris en een uitputting van mijn reserves betekent. Daarom heb ik steun nodig. Mijn bestaande reserve dekt mijn onkosten voor 2 jaar halftijds.

Ik zou graag een subsidie krijgen voor de kosten van de pilotenopleiding.

Mijn droom is dat de wereld na het Rode Kruis een ander symbool kent dat er altijd is om te helpen. Het symbool van de stichting wordt de witte vlinder, vanwege het vlindereffect. Eén klein goed voornemen kan een enorme impact hebben op het leven van anderen over de hele wereld. De vlinder fladderde met zijn vleugels bij een voedseldistributie in München en wie weet hoe ver zijn impact zal reiken...

Heel erg bedankt voor al jullie hulp en ik wens jullie hetzelfde geluk dat ik had bij de voedseldistributie. Ik wens dat ik jullie op een dag kan helpen.