Mijn verhaal is niet uniek. Maar het is diep menselijk. Ik werk. Ik worstel.

Ik heb veel overleefd, maar deze last draag ik al jaren elke dag met me mee. Niet zichtbaar. Niet schreeuwend.

Het is ondraaglijk.

Het begon allemaal met een oude lening. Als gevolg van werkloosheid werd het contract beëindigd, het ging naar incasso's en ik betaalde wat ik kon zoals afgesproken. Ik betaalde en de schuld groeide nog steeds. De oorspronkelijke schuld van 3 miljoen HUF (ongeveer 7500 euro) is nu 8 miljoen HUF (ongeveer 20.000 euro).

Nu heb ik eindelijk een kans:

Als ik de resterende hoofdsom kan innen, zullen ze de rente kwijtschelden.

Dit zou het punt kunnen zijn waarop het verleden eindigt en we opnieuw kunnen beginnen.

Ik heb al een deel kunnen ophalen.

Voor de rest vraag ik nu om hulp - niet om luxe, niet om verlangen, maar om duidelijkheid, lucht, rust.

Deze last trekt niet langer alleen mijn gedachten naar beneden. De laatste tijd maakt het me ook lichamelijk ziek. Ik ben vaak zwak, koortsig. En ik weet wat de oorzaak is: die verstikkende hopeloosheid die ik niet wil laten winnen.

Ik kan de toekomst niet aan zolang deze schuld er is. Geen bank wil met me praten. Ik kan niet eens rekenen op een paar honderdduizend forint van het systeem.

Ik ben bang voor wat er zou gebeuren als er iets zou gebeuren. Als ik mijn moeder verlies of als er plotseling iets misgaat - zelfs wat mijn familie met bloed en zweet heeft opgebouwd, kan weg zijn.

Het gaat niet alleen om geld. Dit is de sleutel tot mijn leven.

Als je ooit in zo'n situatie hebt gezeten, weet je hoe het is als je niet meer om geld vraagt, maar om lucht.

Als je denkt dat je kunt helpen, weet dan dit: je veegt niet alleen een schuld weg - je helpt iemand overleven.

Bedankt voor het lezen. Elke hulp kan voor mij een nieuwe dag zijn. Een dag die niet begint met een last.