Beste vrienden en vriendelijke mensen,

Mijn naam is Zvonimir. Ik kom uit Kroatië en ik vraag om hulp op een moment dat ik geen andere keuze heb.

In 1991 brak er een brute oorlog uit in mijn land. Ik was als burger betrokken bij de dienstplicht en hielp onze verdediging op alle mogelijke manieren. In maart 1992 raakte ik ernstig gewond aan mijn knie. Ik kreeg osteomyelitis en sepsis en maandenlang hing mijn leven aan een zijden draadje. Ik lag bijna vier maanden in een lichte coma met constant hoge koorts. Dankzij bekwame artsen en Gods genade overleefde ik het.

Maar de weg naar herstel was lang en pijnlijk. In de loop der jaren onderging ik verschillende ernstige operaties en uiteindelijk werd er een knieprothese geïmplanteerd. Omdat ik niet meer kon werken, kreeg ik een invaliditeitspensioen - een extreem laag pensioen dat niet genoeg is om van te leven.

Later moest ik nog een knieprothese-operatie ondergaan toen het eerste implantaat versleten was. Deze was veel gecompliceerder, met nog meer metaal en een moeilijker herstel. Lopen is nu erg moeilijk. Er wordt nog een operatie verwacht in het komende jaar of de komende twee jaar en mijn algehele gezondheid is ernstig verslechterd.

Ik had nooit gedacht dat ik in een situatie terecht zou komen waarin ik op deze manier om hulp zou moeten vragen. Het is niet gemakkelijk om deze woorden te schrijven, maar de waarheid is: mijn inkomen is veel te laag en de basisuitgaven (eten, huur, rekeningen) zijn meer dan ik aankan. De staat biedt onvoldoende steun aan burgerslachtoffers van de oorlog en ik voel me vergeten.

Ik vraag niet om veel. Zelfs een kleine maandelijkse donatie zou een groot verschil maken in mijn leven. Alles wat je geeft, helpt me om medicijnen, voedsel en elektriciteit te betalen. Ik dank je uit de grond van mijn hart voor het lezen van mijn verhaal.

Moge God je zegenen.

Met dankbaarheid,

Zvonimir