Goedendag

Mijn naam is Andre.

Ik doe dit voor het eerst om andere mensen om hulp te vragen.

Ik woon al jaren op de Canarische Eilanden en werk daar als ober voor meer dan 230 uur per maand, 6 dagen per week.

Ik houd van mijn werk en ben tevreden. Hoewel ik hier in de eeuwige lente woon, maakt een bepaalde situatie me verdrietig en nadenkend.

Ik ben een 60-jarige Duitser (ik word 60 in maart :-)) die 24 jaar geleden nooit is teruggekeerd van een vakantie op de Canarische Eilanden.

Als kind wilde ik altijd ober worden, wat mijn ouders helemaal niet leuk vonden.

Als kind luister je natuurlijk naar het advies van je ouders, dus zocht ik eerst een stageplaats en rondde die na 3 jaar met succes af. In 1984 was er nog dienstplicht en heb ik 15 maanden bij de Bundeswehr gezeten.

Dezelfde dag, nadat ik te horen had gekregen dat ik nu gezel was en mijn examens had gehaald, meldde ik me meteen bij het vervangingsbureau van het district strijdkrachten en vroeg of ik meteen kon worden opgeroepen. Waarom? Het was verplicht om militaire dienst of burgerdienst te doen en ik had zoveel sollicitaties geschreven en kreeg altijd te horen. Sorry, maar we zoeken mensen die beschikbaar zijn bij de Bundeswehr. Toen ik in oktober 1985 eervol uit militaire dienst werd ontslagen, kon ik mijn beroepssituatie de baas worden. Ik ging toen werken, zoals iedereen, ontmoette een vrouw, trouwde en ontmoette iemand anders tijdens mijn huwelijk. (Dat was nooit mijn bedoeling geweest, maar na een paar maanden kwam ik erachter dat mijn vrouw was vreemdgegaan en tegen me had gelogen. Het was voor mij onvoorstelbaar dat zoiets kon bestaan. Het klinkt ongebruikelijk in deze tijd, maar het gebeurde. (Mijn ouders waren bijna 60 jaar getrouwd en als je dat van jongs af aan meemaakt, denk je niet aan overspel of andere slechte huwelijkservaringen). Oké, ik ben gescheiden en heb mijn leven geleefd. Ik heb mijn opleiding voortgezet en in de loop van de tijd heb ik onder andere 3 vakdiploma's en 2 staatsexamens gehaald en ben ik docent en lerares geworden. Tot mijn 24e heb ik geen slechte ervaringen gehad. Ik moet eerlijk toegeven dat ik een geweldige jeugd had en altijd door mijn ouders werd beschermd en nooit slechte of kwade gedachten had. Ik heb mijn leven geleefd en heb helaas moeten beseffen dat de wereld niet zo rooskleurig en eerlijk is als mij werd geleerd. Dat en nog veel meer, waaronder mijn professionele carrière, heeft me volwassen gemaakt. (Ik ben nog steeds niet volwassen nu ik bijna 60 ben, maar ik weet wat belangrijk is). Meest recentelijk heb ik vele jaren bij de openbare brandweer gewerkt als noodarts en trainer. Met mijn nieuwe liefde vloog ik in de jaren 90 voor het eerst. Naar Gran Canaria. Ik werd zo verliefd op het eiland dat ik er 3-5 keer per jaar heen vloog. In de loop der jaren leerde ik natuurlijk veel mensen kennen in Spanje. Op 7 maart 2001 vloog ik ook naar Gran Canaria, maar dan als alleenstaande. Ik was daar 3 dagen en ik werd gevraagd of ik 3 dagen in een bar kon helpen. Oh God, dacht ik, dat kan ik niet doen. Ik heb nog nooit een dienblad gedragen of een biertje getapt, laat staan een cocktail gemaakt. Maar ik stemde toe en had zoveel plezier en genot dat die 3 dagen nu in maart 24 jaar zijn geworden. Ik ben nog steeds in Spanje. Maar ik ben van eiland veranderd. Ik heb mijn kinderdroom als ober kunnen waarmaken. Tot vandaag. :-)

Het was en is nog steeds een geweldige tijd hier. Maar ik kende vroeger niet zoveel leed en ellende en begon er voor andere mensen te zijn, net als in Duitsland toen ik nog bij de reddingsdienst werkte. Toen ik bij de ambulancedienst werkte, zag ik veel door de jaren heen en ook hoe het met de familieleden of patiënten ging, waardoor ik anders ging denken en ik was toen al heel sociaal ingesteld.

Vrijwilligerswerk of er zijn voor mijn medemensen was nooit een probleem, integendeel, het gaf me een geweldig gevoel om iets goeds te doen voor anderen wat het individu zelf niet kon.

Ik vind het gewoon leuk om iets terug te doen voor mensen.

Ik denk dat wat ik heb geschreven je een kleine indruk geeft van mij als persoon.

Ik zou nog veel meer kunnen schrijven, maar dat zou buiten het bestek van dit artikel vallen.

Daarom kom ik nu ter zake.

Alles is hier anders dan wat ik gewend was in Duitsland.

Hier moet je werken (wat ik altijd doe) om te leven of te overleven. Dat was in het begin niet makkelijk omdat ik ook een buitenlander was of ben. Zonder werk, geen geld van de staat, geen steun, gewoon niets. Ondertussen krijg je iets van de staat dat niet genoeg is.

Ik zag hoeveel mensen hier op het randje leefden en zelfs op straat of op het strand sliepen, zonder water en zonder eten. Natuurlijk is er in 2025 veel verbeterd. Maar er zijn nog steeds mensen die het niet alleen redden of die van niemand hulp krijgen. Dus begon ik er voor mensen te zijn en deed ik wat ik vandaag de dag nog steeds kan doen.

Ik deelde bijvoorbeeld na het werk eten uit aan daklozen dat het restaurant of de cafetaria na het werk had weggegooid. Het doet pijn in mijn ziel om mensen te zien die niets hebben, zelfs geen broodje of iets te drinken, dat hier wordt weggegooid. Dat doe ik vandaag de dag nog steeds en dat zal ik blijven doen zolang God me de kracht geeft.

Nu had ik het idee om een website te maken (rubrieksadvertenties, kopen en verkopen) zodat mensen die geen internet hebben ook dingen kunnen verkopen die bij mij in bewaring zijn gegeven en ze dan kunnen doorgeven aan geïnteresseerden en afrekenen met de verkopers. Dat werkt heel goed.

Ik heb echter geen ruimte meer en wil graag een winkeltje openen waar mensen terecht kunnen om spullen, kleding, eten, drinken of dingen voor het dagelijks leven op te halen. Gratis. Ook hulp bij bezoeken aan instanties of hulp bij het vinden van huisvesting, borgsommen, kopieën, tips .... enzovoort.

Ik heb alles bereikt wat ik wilde in het leven en ik kan mijn kosten dekken. Ik heb niet veel meer nodig voor mezelf. Mijn voldoening en tevredenheid zijn nu beter bereikbaar voor anderen dan voorheen.

Als je me steunt, kan ik niet veel teruggeven.

Ik kan je als supporter gratis onbeperkt adverteren op mijn website.

Een percentage van het geld van de business gaat naar mensen die het zelf niet redden. Gedoneerde spullen gaan voor 100% naar mensen in nood, ongeacht wat het is.

Ik zal het succes aankondigen op mijn website zodra het klaar is en ik nodig elke supporter uit om erover te lezen of zelfs hier langs te komen als dat mogelijk is, zodat je kunt zien wat er gebeurt.

Je kunt me ook donaties in natura sturen. Deze worden op de website geplaatst en verkocht. Het geld wordt geïnvesteerd en komt ten goede aan mensen die het nodig hebben. Alles is begrijpelijk.

Bedankt voor je geduld om dit tot nu toe te lezen en ik kijk ernaar uit om samen met jou een verschil te maken.

Hartelijk dank en met vriendelijke groeten

Andre

Je kunt hier lezen over het armoedecijfer

https://teneriffa-heute.info/kanaren-armutsquote-weiterhin-an-der-spitze-spaniens