Hallo, mijn naam is Aggelos, ik woon in Athene Griekenland. Ik heb een gezin met een zoontje van 28 maanden en hij is zo'n lief jongetje als een engel, maar hij is niet verbaal en dat is het grootste probleem voor mij omdat het moeilijk is om zo snel te communiceren met of zonder uw steun ik ben bereid om alles te doen zodat ik kan beginnen met hem logopedie en dat probleem is niet het enige. Een jaar geleden, toen hij nog maar een baby was, had ik een ernstig ongeluk waarbij mijn schouder in stukken brak, het was een verbrijzelingsfractuur dus ik moest zo snel mogelijk een lange, extreem moeilijke operatie ondergaan, maar het duurde dertien dagen om de operatie voor elkaar te krijgen en uit te voeren, dus ik zat met een kapotte schouder totdat ik 2.500€ had kunnen vinden om de operatie uit te voeren. Ik gaf al mijn spaargeld en nog wat van mijn ouders en vrienden om het benodigde bedrag bij elkaar te krijgen. De ervaring was verschrikkelijk, het was angstaanjagend en om niet te spreken over de pijn die ik doormaakte die ondraaglijk was. Zoals je kunt begrijpen verloor ik alles, mijn baan was de eerste, daarna moesten we verhuizen naar een ander huis en de revalidatie was de volgende grote stap omdat ik mijn hand helemaal niet kon bewegen nadat ik hem 2 maanden onbewogen had gehouden met een speciale spalk en ik eindigde met ankylose, maar dat was normaal omdat dat het proces is, stijfheid en spierstijfheid en atrofie dat is normaal voor deze situatie maar zodra ik van de spalken af was dat de tweede ronde voor de pijn die natuurlijk nog steeds pijn doet nu 14 maanden en ik heb nog een lange weg te gaan volgens de pijn en de fysiotherapieën en speciale trainingen die ik moet doen. Het is me gelukt om maar 2 cycli fysiotherapie te doen omdat het duur voor me is en geloof me, ik heb veel pijn moeten doorstaan om mijn hand op 40% of het normale niveau van voor het ongeluk te kunnen bewegen en daar ben ik nog steeds dankbaar voor omdat ik mijn baby nu kan knuffelen! Ik ben gewoon blij dat ik mijn zoontje na 6 maanden weer kan pakken, maar dag na dag gaat het een beetje beter. De dokter heeft me opioïden voorgeschreven in een hoge dosering die heel zwaar is en nu ben ik op het punt dat ik beetje bij beetje probeer de dosering te verlagen omdat ze me hebben verteld dat ik er niet meteen mee kan stoppen, ik moet het heel langzaam doen. Dus nu moest ik gaan werken omdat we het niet alleen konden redden met het salaris van mijn vrouw, dat hier het minimumloon is. Om een voorbeeld te geven: ze verdient minder dan € 880 per maand en alleen de huur is € 450 als je de andere rekeningen, elektriciteit, water, voedsel voor onze zoon op de kleuterschool en we moeten een manier vinden om hem logopedie te geven. Het lukte me om werk te vinden van een overheidsprogramma voor 3 maanden, ik begon 1 april en niet eens met het minimumloon maar zelfs nog lager op 630€ per maand als elektricien-monteur en de tweede dag dat ik op mijn werk terug naar huis ging, sprong er plotseling een auto voor me, ik kon niet hard genoeg remmen om hem te ontwijken en mijn auto werd vernield en de persoon in kwestie startte de auto en reed weg, mij achterlatend met het voertuig in zijn huidige staat. Ik eindigde met een nek- en wervelbreuk en spierpijn, dus gaven ze me nieuwe medicatie, een nieuwe cyclus pijnstillers en lag ik 7 dagen in bed met een kraag om mijn nek. De bloedtest en andere onderzoeken waren in ieder geval goed en de bladen en schroeven van de operatie zaten gelukkig niet in de weg.

Wat betreft de bestuurder die de weg afsloot en het ongeluk veroorzaakte: hij verdween en anderhalve maand later heeft de politie hem nog niet gevonden. Vandaag, 3 maanden later, is hij nog steeds niet gevonden en is mijn auto nog steeds total loss en volledig kapot en onbruikbaar.

Alsof dit alles nog niet genoeg is, heb ik niet eens een auto meer en wat ze me hebben verteld is dat het onhandig en duur is om te repareren en het is al een oude Seat Ibiza coupé tweedeurs uit 2002 die niet geschikt is voor een gezin en het heeft ons leven toch al moeilijk gemaakt.

Dus ik zit in de onaangename positie dat ik om hulp en steun moet vragen zodat ik weer op eigen benen kan staan en een normaal leven kan leiden.

update: vanaf de eerste dag van deze maand ben ik officieel werkloos en uiteindelijk had ik naar mijn arts moeten luisteren en zoveel moeten wachten als mijn lichaam nodig had, dus ik betaal nu voor mijn beslissing na 3 maanden werken ben ik 14 kg gewicht kwijt en vooral spiermassa. Ik ben in slechtere conditie dan voorheen en echt ongezond en zwak. Ook eindigde ik zonder geld dat ik wilde sparen van wat ik betaald kreeg. Ik heb in ieder geval geholpen met de rekeningen en alles wat ik kon geven.

Als iemand wil helpen zal het universum een manier vinden om je vriendelijkheid te herstellen, op de een of andere manier gebeurt dat altijd.

Alvast bedankt aan iedereen die mijn familie wil en kan helpen.