...er zijn momenten in iemands leven waarop woorden opraken en er alleen stille gebeden, smeekbeden en hoop overblijven. Dit is zo'n moment, ik moet nog spreken! Ik kan het niemand vertellen, dus vertel ik het iedereen!

Glioblastoom...

Op 6 oktober kwam het onverwacht, ongevraagd maar des te onverbiddelijker in ons leven. Het lachende gezicht van mijn lieve broer straalde die dag niet. Je bent gekomen en staat op het punt me alles af te nemen wat me zo lief is, schat! Maar ik zal het niet geven! Ik zal het nooit geven!!!

We hebben lange maanden achter de rug, pijn, zorgen, slapeloze nachten en tranen... Mijn Andika is aangevallen door de meest agressieve tumor ter wereld. Levensreddende operaties, 30 bestralingen, 21 chemo's en dan de hoop dat de gevreesde ziekte uit ons leven verdwenen was. Hoop dat onze wereld niet zou instorten. Toen kwam in januari het trieste nieuws... de ziekte was teruggekomen en agressiever dan ooit. De artsen hebben mijn sterke, dappere, geweldige broer opgegeven! (ze voorspelden 4-6 maanden) Nu kan het stilte zijn, een reeks onbeantwoordbare vragen, woede, hopeloosheid!

... maar ik geef niet op, ik kan mijn dappere, prachtige broer niet opgeven! Ik heb in Duitsland een procedure gevonden, immunotherapie, wat eigenlijk een behandeling is in de vorm van een vaccin dat ik zelf heb ontwikkeld. Het heeft extreem goede resultaten laten zien en er zijn enkele medepatiënten die al zes jaar overleven (Meer over de behandeling hier: https: //www.nature.com/articles/s41467-024-51315-8 )

De behandeling kost 80.000 euro, we moeten 20.000 euro betalen voor diagnostiek in de eerste ronde en de overige 60.000 euro voor het vaccin.

Hier heb ik jullie hulp nodig! Help me alsjeblieft in deze strijd, als je kunt, zodat mijn broer kan blijven stralen op deze aarde. Mijn dappere Broer, die nooit door het leven gespaard is gebleven, die zijn 3 jaar oude kind heeft begraven, wiens hart op de juiste plaats zit, die het zoontje van zijn broer liefheeft als zijn eigen zoontje, die niet bang is voor zichzelf maar zich zorgen maakt over wat er met ons zal gebeuren als hij moet gaan... het is onmogelijk om in woorden te beschrijven wat een geweldig mens, wat een broer, wat een tante, wat een geweldig kind voor onze Moeder... er is nog zoveel te doen hier onder ons! Ze is een geweldige vechter en als ze de kans krijgt, als we het samen kunnen doen, zal ze het doen! Met 54 jaar is het nog geen tijd om afscheid te nemen! Nog niet! Hij moet ons kleine neefje nog de fijne kneepjes van het hof maken leren, hem begeleiden naar zijn afstuderen, glimlachen op zijn trouwfoto's en hem nog zoveel meer adviseren!

Ik vraag jullie, als je ook maar een beetje kunt helpen in deze strijd voor genezing, de prijs van een reep chocolade of een zak suiker zal al helpen, want met kleine dingen kom je een heel eind!

Als je dat niet kunt, stuur dan alsjeblieft een attente knuffel, geloof me, het betekent veel! Ik geloof dat we het samen kunnen redden! Ik geloof dat hoewel we de strijd hebben verloren, we er als overwinnaars uit zullen komen, hand in hand, met opgeheven hoofd!

Dank je wel: Barbara