Hallo, mijn naam is Michal en ik ben 35 jaar oud.

Ik had een enigszins normaal leven tot drie jaar geleden, toen er gezondheidsproblemen in mijn leven kwamen en het moeilijk was om de ware oorzaak te vinden.

Geleidelijk werd ik uit mijn normale leven gestoten, verloor ik mijn baan en bijna alles wat ik tot dan toe had, en bereikte ik een dieptepunt.

Ik begon een lange strijd met het medische systeem om een kans te krijgen om verder te leven.

Ik wist niet dat een onvermoede "banaliteit" mijn leven zou verwoesten en dat ik drie operaties zou moeten ondergaan waarvoor ik zou vechten met alle kracht die ik in me kon vinden.

De problemen werden erger toen ik zware dingen moest sjouwen. Ik ging van duivel naar duivel en alle onderzoeken, vaak met slechts een blik, eindigden met de conclusie dat ik gezond was en dat ik de problemen had overwonnen, dat het voorbij zou gaan, dat ik jong was.

Zo ging het een aantal maanden door totdat het hele jaar voorbij was en ik overmand werd door wanhoop en blij was voor elk moment dat ik kon gaan liggen, dan voelde ik me beter. Omhoog en dan weer omlaag. Zo lang als ik kon.

Geleidelijk aan begon ik ziek te worden na bijna elke maaltijd, kon niet goed naar het toilet, en daar kwam nog bij dat ik koude ledematen had en vaak bevroor, zelfs op warme en zonnige dagen. Bovendien verloor ik geleidelijk aan ongezond gewicht en sliep ik dagenlang.

Deze situatie culmineerde in een darminfectie waarvoor ik ontwormingsmedicijnen moest gaan slikken. Na weken kwam ik er met succes vanaf en ik dacht dat ik de strijd gewonnen had, dat het eindelijk goed zou komen. Maar ik voelde dat er nog steeds iets mis was in mijn lichaam, ik concentreerde me op mijn onderbuik waar het vreemd bleef borrelen bij het voelen en de pijn geconcentreerd was op één plek.

Week na week, dokter na dokter, en ik kon niets anders bedenken dan, onder het mom van sneupen, op zijn minst een echo aan te vragen om iemand in mijn lichaam te laten kijken, want daar had nog nooit iemand me voor gestuurd.

Daar het ijs bewoog, vertelde de dokter me dat ik een hernia in mijn lies had van enkele centimeters groot. Ik geloofde dat dat het was en dat het wel goed zou komen. Ondanks de angst dat ik geopereerd zou moeten worden, vond ik uiteindelijk met succes een chirurg die de hernia repareerde.

Omdat ik de hernia al lange tijd had, was het herstel erg pijnlijk, vooral het geleidelijke bloeden van het lichaam, maar ik doorstond en werd beter.

Helaas was het verre van 100% ..... en na een paar maanden werd ontdekt dat ik ook een hernia had aan de andere kant van mijn lies en opnieuw geopereerd zou moeten worden, anders zou ik niet kunnen bewegen.

Nogmaals, ik hoopte dat dit FUCKING IT zou zijn.

Dat was het niet. De operatiearts raadde te snel aan om weer volledig te gaan bewegen, wat later een heel slecht idee bleek te zijn.

Een paar weken na de operatie ging ik weer naar de dokter, die zei dat de problemen die ik voor de operatie had, terugkwamen, maar mij werd verzekerd dat mijn probleem alleen in mijn hoofd zat en dat ik me er maar overheen moest zetten, alles zou beter worden.

Ik overwon dit een aantal maanden totdat ik weer in een situatie belandde waarin ik niet naar de wc kon en ondraaglijke pijn had, en in plaats van naar mijn werk te gaan, belandde ik op de eerste hulp om nog een echo te vragen, zonder resultaat.

Pas in de herfst kwam er beweging in de zaak toen ik een echo kreeg, waarbij werd ontdekt dat het gaas dat was ontworpen om de hernia te repareren en de buikwand te verstevigen, niet hield, dat een deel ervan gebobbeld was en dat er een soort bobbel onder zat die op de darm drukte.

Hiermee ging ik terug naar de arts die me aan beide kanten van mijn lies had geopereerd, vol vertrouwen dat hij het probleem zou oplossen en ik eindelijk weer beter zou zijn. Ik kreeg echter een koude douche en een volledige weigering en dat ik dingen verzon, ondanks dat ik een duidelijke bevinding had van de echo die vaststelde wat er mis was en zei dat het niets was en geen probleem.

Pas na lange tijd vond ik hulp in Liberec, in een hernia-kliniek, waar ze me een oplossing boden voor de situatie, die ook snel was en ik me erop kon verheugen om eindelijk vrede te hebben.

Vandaag, op 9 december 2024, ben ik bijna 14 dagen na de operatie en revisie van beide liezen en de correctie van de eerdere fouten van de arts die eerder opereerde ... en mijn toestand wordt beter, bovendien met de verwachting dat ik in de toekomst al controles en mogelijk tijdige operaties zal hebben, zodat deze hele situatie zich niet herhaalt en zich jaren voortsleept ...

Ik wou dat ik genoeg tijd had om alles te laten genezen en niet overhaast aan het werk te gaan. Om te voorkomen dat dit alles zich herhaalt, heeft veel van me gevergd en mijn familie en vrienden op vele manieren uitgeput.

Ik zou echt willen dat ik weer als een man kon functioneren en de mensen om me heen tenminste weer wat vreugde kon schenken door mezelf te herpakken, alles voor elkaar te krijgen en mijn leven weer op te pakken.

Bedankt voor het lezen en de kans om in ieder geval deze ontberingen te delen.

Ik wens je een goede gezondheid,

Michal