De laatste keer dat ik het volkslied van mijn land zong, was tijdens de demonstratie op 11 juli 2021. Iedereen in Cuba zong het volkslied die dag, vervuld van een onuitsprekelijk gevoel. Toen kwamen de verdwijningen en stilte over het hele eiland. Sindsdien is het volkslied niet meer op dezelfde manier gezongen.

Mijn naam is Frank D. Blanco. Ik ben een Cubaanse onafhankelijke filmmaker en schrijver, en sinds de dood van mijn grootvader in februari van dit jaar, ben ik bezig met het ontwikkelen van een documentaire over het verhaal van zijn leven, de droom van de generatie waartoe hij behoorde (de generatie die de taak had om de socialistische revolutie op te bouwen), en hoe mijn tijd de erfenis van die droom aanneemt die is verbroken.

Mijn grootvader was de belangrijkste stem bij de microfoon toen de officiële opname van het volkslied van mijn land werd gemaakt. Hij vertelde altijd hoe hem werd gevraagd om in het midden te gaan staan, iets meer voor iedereen, en te zingen alsof hij in gevecht was. Hoewel hij in 1977 naar de oorlog in Angola was geweest, had hij nooit rechtstreeks gevochten. Voor de opname van het Cubaanse volkslied zette hij al zijn verbeelding en wilskracht in. Hij werd vergezeld door de kracht van een liefde die hoogstwaarschijnlijk noch ik, noch iemand van mijn generatie ooit nog zal kunnen ervaren.

Toen ik de brieven van mijn grootvader las en familiefoto's bekeek, ontdekte ik dat er achter zijn leven echt een soort wonder schuilging: iets dat hem vervulde met geloof en passie, dat zich aan hem openbaarde in een droom toen hij in de oorlog in Angola zat. Tijdens de laatste jaren van zijn leven bleef mijn grootvader hiernaar verwijzen. Hij noemde het zijn beschermengel. Tegelijkertijd, in deze fase van zijn leven, wijdde hij zijn inspanningen aan het uitknippen van vele papieren sterren, die hij verzamelde totdat hij een zak van enkele kilo's vulde. Volgens hem deed hij dit om de ziekte van Parkinson te bestrijden. Toen ik het beeld zag van hem die sterren uitknipte, kreeg ik voor het eerst in mijn leven zin om te filmen. Nu, na zijn dood, heb ik me voorgenomen om een film te maken met die eerste beelden die ik met een camera maakte.

Dit jaar is mijn filmproject geselecteerd voor de Master's Degree in Film Creation aan de Elías Querejeta Zine Eskola (EQZE), in Donostia/San Sebastián. Dit is een van de meest gerenommeerde filmscholen ter wereld.

Zowel vanwege de uitstekende begeleiding als vanwege het programma dat zich richt op experimenteren, archiveren en alternatieve manieren om een verhaal te vertellen, heeft de EQZE mij altijd de ideale school geleken om op te leiden tot documentairemaker en om de structuur te ontwikkelen die ik zal gebruiken om het verhaal van mijn film te vertellen.

In Cuba heb ik niet langer de mogelijkheid om dit soort studies te volgen. Ik heb een diploma in TV Productie en NNA van de Escuela Internacional de Cine y Televisión (EICTV), en dit betekent onder andere dat ik niet langer Documentaire Film kan studeren aan de enige filmschool in mijn land. Voor mij is het een geweldige kans om dit jaar geselecteerd te worden voor de Master of Creation van de EQZE. Er zijn altijd veel kandidaten en het is niet makkelijk om geselecteerd te worden.

Op dit moment heb ik al 20% van het collegegeld betaald met mijn eigen bijdragen om mijn plaats te reserveren, wat neerkomt op 940,00 euro. Gezien de omstandigheden in Cuba was het erg moeilijk om dit geld bij elkaar te krijgen; daarom start ik deze crowfunding met als doel de 7500,00 euro bij elkaar te krijgen die ik nodig heb om de rest van het collegegeld, de vliegreis en het onderhoud van de eerste schoolmaanden te betalen, totdat ik een werkvergunning krijg. Iedereen die wil bijdragen aan de crowfunding komt op de aftiteling van de uiteindelijke versie van de film, waarvan de voorlopige titel "El Blanco de la Estrella" (Het doelwit van de ster) is. Het geld dat met deze crowfunding wordt opgehaald, zal op de volgende manier worden gebruikt:

- Collegegeld

- 3760,00 euro

- Vliegtickets

- 640,00 euro

- Betaling van drie maanden huur + borg

- 400,00 x 3 maanden + 700,00 = 1900,00 euro

- Onderhoud

- 400,00 x 3 maanden = 1200,00 euro

Tot nu toe heeft de film de steun en het advies gehad van Paz Encina, via de online workshop Compañero del Viento, van Silencio Lab, waar ik na 18 weken de structuur en het script van de film heb ontwikkeld, en me heb voorzien van referenties en ideeën die me hebben geholpen de aanpak te begrijpen waarmee ik verder wil gaan.

Bibata Uribe, die zich sinds 2009 inzet voor de promotie van Latijns-Amerikaanse cinema in Europa, sloot zich ook aan bij dit project na een zeer bijzondere ontmoeting op het EICTV. Daar deelden we een intense professionele ervaring, waarbij we, tussen gesprekken, vertoningen en reflecties over film, een gemeenschappelijke gevoeligheid ontdekten. We zijn verenigd door het verlangen om ruimte te geven aan herinneringen die zich verzetten tegen stilte. Met haar achtergrond in curatorschap en verspreiding brengt Bibata een waardevol perspectief mee dat dit project verrijkt en begeleidt op zijn weg naar voltooiing.

Het is grappig, een paar maanden geleden was dit project nog gewoon een idee dat in een lade lag, samen met de familiefoto's. Mijn studie aan EICTV had me nog niet geholpen. Mijn studie aan EICTV had me niet de tijd gegeven die ik nodig had om het te onderzoeken. Nu, elke keer als ik weer aan het schrijven en onderzoeken ben, voel ik dat mijn kijk op de wereld en op cinema zich herformuleert. Ik voel dat ik de betekenis van liefde in de beelden van mijn land net zo sterk begin te begrijpen als mijn grootvader de inspiratie voelde die hem hielp om de hymne te zingen. Een vriend vertelde me eens dat mijn grootvader me vergezelde in dit proces. Ik begin er ook over na te denken: deze film is mijn manier om naar hem terug te keren, om te begrijpen wat die Grote Liefde is die achter alles zit, zelfs als het lijkt alsof het land stervende is.