Ik ben zeer geïnteresseerd in psychologie, dus ik kan veel van wat er met me gebeurd is beschrijven, maar het zijn slechts woorden. Ik kan het emotioneel niet bevatten of medeleven voor mezelf voelen.

Ik voel me ontmenselijkt, als iets waar je overheen kunt stappen, doorheen kunt kijken, kunt vergeten. Alsof mijn grenzen nooit hebben bestaan. Ik weet niet hoe ik de omvang van het gewicht van alles wat ik meemaak moet uitdrukken, het voelt veel te zwaar voor mij om het aan te kunnen. Ik heb echt hulp nodig en dit is de eerste keer in mijn leven dat ik de moed heb om erom te vragen.

Het meisje op de foto ben ik in mijn kindertijd. Ik kan niet zeggen dat ik dit ben toen ik een kind was, want ik heb me nooit een kind gevoeld. Zo werd ik ook niet behandeld.

Ik werd behandeld alsof ik op de een of andere manier gebroken was, alsof ik voor mezelf moest zorgen, mezelf moest opvoeden vanaf de allereerste dag op deze aarde.

Dat deed ik dan ook. Iedereen was onverschillig over mijn behoeften en gaf me zelfs het gevoel dat ik slecht was omdat ik ze had. Ik stopte met het hebben van behoeften. Ik wiste ze uit.

Ik trad voor iedereen op, deed alsof ik zoveel wist, alsof ik alles aankon.

Ik had het nooit echt voor elkaar, maar lange tijd dacht ik van wel. Ik was een cyborg, geen kind. Ik legde mijn authenticiteit het zwijgen op. Ik legde het kleine meisje in mij het zwijgen op.

Ik negeerde haar behoeften, net als iedereen.

Ik ben nu 22 en mijn lichaam ontwaakt eindelijk uit die bevroren toestand.

Haar pijn, de pijn die zoveel jaren begraven is geweest, schreeuwt nu door me heen. Door mijn lichaam.

Ik dacht altijd dat ik al op jonge leeftijd emotioneel volwassen was.

Maar de waarheid is dat ik alleen maar afstand nam.

Ik was als een robot, of een zombie.

Ik heb dat kleine meisje vermoord.

De pijn die nu in golven komt is soms buitenaards.

Ik was te lang bevroren.

En nu is het ondraaglijk en toch op de een of andere manier zo vertrouwd.

Het herinnert me eraan dat het nooit goed is geweest.

Dat het altijd zoveel pijn heeft gedaan.

En nu ik me volledig realiseer wat me is aangedaan en wat ik mezelf ben blijven aandoen, kan ik zo niet doorgaan. Ik kan mezelf niet blijven pijn doen.

De persoon die het dichtst bij me staat. Mijn partner.

Heeft me eigenlijk nooit gezien.

Omdat hij zichzelf ook niet ziet.

Hij is ook bevroren.

Maar hij ervaart nog niet wat ik ervaar.

Maar ik weet dat het voor hem ook komt.

Hij had een vergelijkbare jeugd en ik zag altijd zoveel van mezelf in hem.

Nu pas begin ik te beseffen wat dat werkelijk betekende.

Maar dit deel van mij dat zo lang afgesloten is geweest...

ervaart zijn gebrek aan zorg en gesloten hart elke keer als een verse dood als ze eraan terugdenkt. We maken veel ruzie omdat ik terugval van al deze pijn.

En als ik geen pijn heb van buitenaf, dan bevries ik en

neem ik niet echt deel aan het leven, maar doe ik alleen alsof.

En mijn lichaam raakt steeds meer uitgeput.

Net als dat kleine meisje.

En ik haat haar. Ik haat mijn levendigheid.

Ik kan haar niet helpen. Ik kan mezelf niet helpen.

De persoon die het belangrijkst voor me is, negeert mij, mijn gevoelens, mijn behoeften, mijn strijd.

Ik weet niet hoe ik mezelf anders moet behandelen.

Dus keer ik me ook van mezelf af. En de cyclus begint opnieuw.

Totdat ik uiteindelijk een burn-out krijg van alle stress.

Ik kan het niet meer.

Ik wil mezelf en mijn partner geen pijn blijven doen.

Ook al doet hij alsof het hem niets kan schelen, ik weet dat het wel zo is.

Ik heb het ook meegemaakt. Ik heb hetzelfde gedaan, afgesloten, losgekoppeld.

Ik moet een tijdje of misschien wel langer afstand nemen van mijn partner.

Maar ik ben volledig afhankelijk omdat ik nergens anders heen kan.

Zelfs als ik het me zou kunnen veroorloven om in een hotel te verblijven, ben ik vreselijk bang om alleen te slapen, vooral nu, op dit moment in mijn leven waarop ik ongelooflijk kwetsbaar ben. Ik voel overal gevaar. Ik heb geld nodig voor therapie, medicijnen, eten voor mezelf en om mijn partner te betalen voor de kamer, alsof we gewoon kamergenoten zijn. Ik kan niet gaan werken. Niet nu. Maar ik wil minstens twee maanden van niemand afhankelijk zijn en me op mezelf concentreren. Als ik afhankelijk ben, zal ik waarschijnlijk terugvallen in een klein kind. Help me alsjeblieft om een tijdje onafhankelijk te zijn, zodat ik echt op mezelf kan staan. Anders lukt het me niet. Ik kan het niet helemaal alleen en ik voel me het eenzaamst als ik bij mijn dierbaren ben. Met het geld wil ik er voor mezelf kunnen zijn, mezelf hervinden en me niet zo eenzaam voelen. Ik wil mezelf niet langer haten.

Ik heb iemand nodig die om me geeft, al is het maar een beetje. Dat ik niet alleen ben op deze wereld. Het is eng. Ik kan er niet voor mezelf zijn. Ik kan er niet voor mezelf zijn als mijn naasten me er bij elke stap aan herinneren dat ik niet belangrijk ben.

Op die momenten haat ik mezelf alsof er geen genade is en tegelijkertijd beef ik van angst voor mezelf en de energie van haat die van mij naar mezelf stroomt.

Ik kan dat kleine meisje in mij niet knuffelen. Laat haar sterven, ze doet er niet toe. Zij is de schuldige, de reden waarom niemand haar wilde, niemand haar als een levend wezen behandelde.

Met geld kan ik proberen mezelf de ruimte te geven om bij mezelf te zijn.

Om voor dit kleine meisje in mij te zorgen.

Om haar misschien voor het eerst te laten zien

dat ze er toe doet.

Het is niet alleen geld. Je geeft me het recht om te leven. Het recht om belangrijk te zijn, om de mens in mezelf te zien en om met vriendelijkheid naar mezelf te kijken.

Iemand investeert in mijn welzijn. Ik kan niet beschrijven hoe gelukkig deze gedachte me maakt. Het geeft me echt het gevoel wat ik nodig had toen ik kind was. Dat ik belangrijk ben en dat er voor me gezorgd wordt.

Dit betekent alles voor me en dan bedoel ik ook echt alles, want ik ben zo bang dat ik weer in de steek gelaten word.