Luister, beste donateur, als je aarzelt om je creditcard te trekken om mijn digitale heiligdom te steunen, laat me je dan een beeld schetsen. De wereld daarbuiten is een kosmische zwendel. Wil je €60 uitgeven aan een restaurant voor twee personen waar je bevroren METRO-eten geserveerd krijgt dat is opgewarmd door een kok die vergeten is wat waardigheid is? Ga je gang, geniet van je ontdooide heekfilet terwijl Madame je duidelijk maakt dat ze hier is voor de duif, niet voor de passie. Ik zal het nog beter doen: voor de prijs van een Starbucks-koffie betaal je voor een ruimte waar ik Final Fantasy X zal ontleden met de vurigheid van een kopiist-monnik en de kwade trouw van een caférecensent.

En laten we het hebben over OnlyFans. Je betaalt €15 per maand voor een influencer die naar je knipoogt terwijl haar Chad haar off-camera doet? Het resultaat? Je bent blut, je hebt niets geleerd en het enige wat je hebt gedaan is het ego voeden van een griet die je veracht. Met L'Onaniste Vidéoludique gaat je geld naar iets concreets: columns gebeiteld als haiku's, analyses van obscure games waardoor je je PS2 zult herontdekken en een grote middelvinger naar Yann Moix, die snob die denkt dat pixels de vijand van literatuur zijn. Ik zeg je dat een goede JRPG Proust met chocobo's is.

En Netflix? Pff, een wokisme fabriek die je series voorschotelt waar de schurk altijd een hetero blanke man is en het script lijkt te zijn geschreven door een feministe met kort blauw haar. Ik ben hier om je authentieke verhalen te geven, geschreven met lef en een versleten toetsenbord, waarin ik je vertel waarom Shadow of the Colossus me om 3 uur 's nachts op een futon deed huilen. Geen cancelcultuur hier, gewoon een jongen die van videogames houdt zoals je van een veeleisende minnaar houdt: in het geheim, met passie en zonder te delen.

Laten we eerlijk zijn, het leven is geen JRPG waarin je XP kunt verdienen om aan je problemen te ontsnappen. France Travail is mijn persoonlijke aartsvijand, met een adviseur die, laten we eerlijk zijn, een liefdesleven in betaalde DLC moet goedmaken met een bureaucratische ijver die een Dark Souls-baas zou doen beven. Mijn leven is dat van een man die probeert te overleven in een wereld waarin France Travail heeft besloten dat de autochtone Fransman een open bar is voor administratieve pesterijen. Ondertussen leven de 'kansen voor Frankrijk' - je weet wel, die uitdrukking die wordt toegeschreven aan Bernard Stasi of Alain Juppé, liefdevol gerecycled door de dichters op het JVC-forum om te verwijzen naar het gespuis dat in hun BMW's drifts maakt op de parkeerplaats van je Leclerc - hun beste leven. Geen nors gemeenteraadslid dat ze in elkaar slaat, geen dreiging van uitschrijving omdat ze vergeten zijn om 8.03 uur in te klokken. Nee, zij kunnen zich ontspannen, terwijl ik mijn passie voor Xenogears moet zien te combineren met de sommaties van mijn adviseur, een Cerberus in een Zara-pak die haar frustraties goedmaakt door me te laten zweten.

Dus waarom je geld? Omdat deze blog, L'Onaniste Vidéoludique, mijn barricade is. Mijn geheime kerker. Mijn manier om fuck it te zeggen tegen het systeem dat me terug wil zetten in een open ruimte om nutteloze Excel-spreadsheets (nog zo'n pleonasme) uit te zoeken terwijl anderen de tijd van hun leven hebben. Voor een paar euro financier je niet alleen een blog: je financiert een esthetische opstand.

Als ik weer fulltime ga werken om aan zijn pesterijen te ontsnappen, vaarwel blog, vaarwel recensies van Vagrant Story of die Finse point & click waarin je een depressieve vuurtoren speelt. Jullie financiering is mijn mana potion: het geeft me tijd om te schrijven, om digitale werelden te verkennen en om teksten af te leveren die ruiken naar leven, niet naar persberichten.

En laten we eerlijk zijn, maat is niet goedkoop. Ik heb gekozen voor dit Zuid-Amerikaanse kruid (vanwege de echt effectieve effecten, in tegenstelling tot koffie), dat meer kost dan een Genshin Impact skin. Als ik van mijn mate wil blijven nippen terwijl ik de art direction van Persona 3 ontleed, heb ik jou nodig. Niet om een jacht voor mezelf te kopen, maar om mijn vrijheid als solo-gamer te behouden, weg van open ruimtes en TEAMS-bijeenkomsten waar je van alles wordt verkocht.

En vooral, om werkgevers te blijven lastigvallen met mijn CV, met daarin de volgende quote: "Het plezier van een echte verkoper is verkopen aan mensen die absoluut geen behoefte hebben aan wat je ze aanbiedt, of die het zich niet kunnen veroorloven. Wanneer deze twee factoren samenkomen, dan begint de sport! - Jean-Pierre Marielle "

• Harde inhoud: Minstens één recensie per week, over voltooide games, niet zomaar overgeslagen als een stagiair bij Jeux Vidéo Magazine. JRPG's, point & clicks, vergeten goudklompjes of zelfs uitweidingen over een manga of film die mijn hoofd op hol bracht.
• Stijl, verdomme: niet het saaie proza van een onderbetaalde redacteur. Mijn teksten zijn fluweel en vitriool, zinnen die dansen als een Kingdom Hearts-baas en steken als een recensie van je laatste Sekiro-spel.
• Een gemeenschap van kluizenaars: Deze blog is voor gamers die zich, net als jij, liever verliezen in een kerker dan in een Tinder-chat. We zijn estheten, melancholici, dichters van game-over.
• Je neus ophalen voor de mainstreamcultuur: door deze blog te steunen, zeg je "rot op met Yann Moix", rot op met de videogamepers die Ubisoft-previews hergebruiken en rot op met iedereen die denkt dat gamen voor tieners of losers is. We gaan ze laten zien dat je van Chrono Trigger en Stendhal kunt houden, en dat met zwier.
• 
  

Je hoeft geen nier te verkopen. Een paar euro per maand is genoeg om me te laten schrijven, mate te laten drinken en de klauwen van France Travail te ontwijken. Ga naar 4fund.com, zoek naar L'Onaniste Vidéoludique en doe iets voor de zaak van eenzame gamers. Want zeg nou eerlijk, wat is meer waard: een restaurant waar je betaalt voor fish and chips, of een blog die je eraan herinnert waarom je huilde aan het einde van Final Fantasy IX?

Kom op, sluit je bij me aan in de schaduw. We spelen alleen, maar samen.