Ik heb er lang over nagedacht of ik hier om steun zou vragen, omdat het duidelijk is dat veel van de fondsenwervers hier grotere tragedies en problemen hebben dan ik. Ik besloot het echter te doen toen ik het licht aan het einde van de tunnel niet meer zag.

Ik heb enorme schulden gemaakt door mijn vriendin (we zijn niet meer samen) en mijn eigen stommiteit.

Ik ontmoette haar online, het klikte snel en we werden een stel. Ik was superblij want ze was mijn eerste vriendin en je weet hoe dat gaat.... een verliefd persoon en daardoor erg vertrouwend, verblind.... Het leek alsof ik de gelukkigste persoon ter wereld was. Ik had eindelijk mijn eigen familie... mijn grootste, levenslange droom voor vele, vele jaren. Na een paar jaar samen te zijn geweest, overtuigde ze me om een autolening af te sluiten voor een auto voor haar. Ze had geen kredietwaardigheid omdat ze op dat moment niet werkte, maar ze beloofde dat ze de 500+ (overheidssubsidie voor mensen die een kind hebben) termijnen zou afbetalen (ze had een kind uit een eerdere relatie) en ook dat ze, zodra ze een auto had, snel een baan zou vinden. Ik stemde toe. Toen de auto arriveerde, kwam ze met het idee om een winkeltje te openen met huishoudchemicaliën. Ze probeerde me lang over te halen en ik was terughoudend omdat ik niets weet over het runnen van een winkel en dergelijke. Ze zei dat zij alles zou regelen met betrekking tot de winkel en de boekhouding omdat ze daar de kennis en ervaring voor had. Ik geloofde haar weer en we hadden een winkel. Ik was blij dat we iets van onszelf hadden, een eigen zaak.... Natuurlijk sloot ik weer een lening af om het te openen. De vreugde duurde niet lang. Ik kreeg de eerste schok te verwerken toen de bank me vertelde dat ze mijn contract beëindigden en de auto overnamen omdat ik de afbetalingen niet had betaald. Het meisje verontschuldigde zich tegenover mij, riep dat het inderdaad haar schuld was omdat ze eigenlijk niet had betaald, maar dat ze me niet wilde vertellen dat ze het geld aan iets anders moest uitgeven en dat het haar speet dat ze informatie voor me verborgen had gehouden bij de bank. Ik hield van haar en geloofde dat het allemaal pech was, maar dat we het wel zouden redden. Ik geloofde dat de lening voor zichzelf zou zorgen omdat de auto voor een groter bedrag was gekocht dan de lening en dat het vanzelf zou afbetalen. Het bleek dat ik het helemaal mis had, want de auto werd door een taxateur in dienst van de bank getaxeerd op minder dan 1/3 van de marktwaarde. Het bleek dat de taxateur veel uiterlijke gebreken aan de auto vond (en zeer algemene inwendige gebreken), dus hij verlaagde de waarde. Bovendien hield hij geen rekening met de volledige uitrusting van de auto, waardoor de waarde ook daalde. Het is veel interessanter als je het rapport van de taxateur vergelijkt met het protocol dat werd opgesteld toen de bankmedewerker de auto bij mij ophaalde. Veel schade aan de auto staat in het rapport, maar die was er niet toen het protocol werd ondertekend en is er ook niet. De kers op de taart is de kilometerstand die in het protocol en in het rapport staat. Die is heel verschillend, wat betekent dat er iemand in de auto heeft gereden vanaf het moment dat ik de auto aan de bank overhandigde tot het moment dat de taxateur de auto in handen kreeg. Mijn klachten bij de bank waren tevergeefs en ik vond geen advocaat die me kon helpen. Iedereen nam ontslag toen ze de naam van de bank hoorden. Ik was er kapot van. Later gebeurden er nog ergere dingen... het ging niet zo goed met de winkel. Nog een klap van het meisje... ze nam de goederen, tekende contracten maar betaalde niet. Opnieuw verborg ze alles voor me en ik besefte het te laat. Ondanks de onmiddellijke sluiting van de winkel, stonden er schulden op. Ik was niet in staat om ze terug te betalen en in veel gevallen wist ik niet eens van de schuld aan dit of dat bedrijf. Zulke dingen ontdekte ik al in het stadium van de deurwaarder. De advocaten gooiden hun handen in de lucht en zeiden "er was een vermoeden van volmacht, dus alles is aan jou". Het kwam zover dat ik met het geld dat de deurwaarder me naliet de keuze had om ofwel andere schulden af te betalen die ik tot dan toe normaal had betaald, ofwel iets te eten te hebben en van te leven. Dit leidde uiteindelijk natuurlijk tot een escalatie van de verdere dwangbevelen van de deurwaarders. Nu ben ik 41 jaar oud en ik heb helemaal niets meer. .... Ik zie mijn toekomst niet ... hoewel ik werk met dezelfde rente op schulden en executiekosten en dat alles.... het gaat mijn financiële mogelijkheden te boven en ik weet dat ik het niet alleen kan afbetalen voor de rest van mijn leven. Een levensdroom is verloren gegaan. Ik leef al 8 jaar met deze schulden en ik weet nooit of er plotseling iets anders opduikt, een andere schuld die mijn ex heeft gemaakt en voor mij verborgen heeft gehouden. Deze angst wordt versterkt door het feit dat er zelfs jaren na het sluiten van de winkel nog iets uitkomt.... kortom, mijn ex ging naar de gevangenis omdat mensen dingen niet kregen waarvoor ze betaald hadden op veilingportalen.... en de verkoop plaatsvond alsof ik ze verkocht. Toen, tijdens de rechtszittingen, kwam ik erachter dat toen ze bij me was, ze me nog steeds neukte. Ik zal betalen voor mijn droom om een relatie te hebben, om geliefd te zijn voor de rest van mijn leven.... Ik weet niet welke foto's ik hier moet toevoegen, of als er iets ontbreekt. Laat het me alsjeblieft weten als iemand meer wil weten.

Ik heb er lang over nagedacht of ik hier om steun zou vragen, omdat je kunt zien dat veel van de druppels hier over grotere tragedies en problemen gaan dan ik. Ik besloot het echter te doen op een moment dat ik het licht aan het einde van de tunnel niet meer zag.

Ik had enorme schulden gemaakt door mijn vriendin (we zijn niet meer samen) en mijn eigen stommiteit.

Ik ontmoette haar op internet, het klikte snel en we waren een stel. Ik was mega gelukkig want ze was mijn eerste vriendin en je weet hoe dat gaat... een verliefde man en daardoor erg vertrouwend, verblind... Ik dacht dat ik de gelukkigste man ter wereld was. Ik had eindelijk een eigen gezin... mijn grootste, levenslange droom voor vele, vele jaren. Na een paar jaar samenzijn haalde ze me over om een autolening aan te gaan om een auto voor haar te kopen. Ze was niet kredietwaardig omdat ze op dat moment niet werkte, maar ze beloofde dat ze de aflossingen met 500+ zou betalen (ze had een kind uit een vorige relatie) en ook dat ze snel een baan zou vinden zodra ze de auto had. Ik ging akkoord. Toen de auto er was, kwam ze met het idee om een winkeltje te openen met huishoudchemicaliën. Ze heeft me lang overgehaald en ik was terughoudend, omdat ik niets weet over het runnen van een winkel. Ze zei dat zij voor de winkel en de boekhouding zou zorgen, omdat zij de kennis en ervaring had. Ik geloofde haar weer en we hadden een winkel. Ik was blij dat we iets van onszelf hadden, een eigen zaak... natuurlijk sloot ik weer een lening af om hem te openen. De vreugde duurde niet lang. Ik kreeg mijn eerste schok toen de bank me liet weten dat ze mijn contract beëindigde en de auto overnam omdat ik de afbetalingstermijnen van de auto niet had betaald. Mijn vriendin verontschuldigde zich bij me, riep dat het inderdaad haar schuld was omdat ze niet had betaald, maar dat ze me niet wilde vertellen dat ze het geld aan iets anders moest uitgeven en dat het haar speet dat ze de informatie van de bank voor me had achtergehouden. Ik hield van haar en geloofde dat het allemaal pech was, maar dat we het wel zouden redden. Ik geloofde dat de lening 'zichzelf wel zou oplossen' omdat de auto was gekocht met meer geld dan de lening en dat de auto zichzelf zou terugbetalen. Ik bleek het helemaal mis te hebben, want de auto was door een expert in dienst van de bank getaxeerd op minder dan een derde van de marktwaarde. Het bleek dat de taxateur een groot aantal uiterlijke gebreken aan de auto had gevonden (evenals zeer algemene inwendige gebreken) en daarom de waarde had verlaagd. Bovendien hield hij geen rekening met de volledige uitrusting van de auto, waardoor de waarde ook daalde. Het is veel interessanter om het rapport van de taxateur te vergelijken met het rapport dat is opgesteld toen de bankmedewerker de auto bij mij ophaalde. Veel schade aan de auto staat in het rapport, maar was er niet toen het rapport werd ondertekend en is er ook niet. De kers op de taart is de kilometerstand in het rapport en in het proces-verbaal. Die zijn heel verschillend, wat betekent dat iemand in de auto heeft gereden vanaf het moment dat ik hem aan de bank overhandigde tot het moment dat de taxateur hem overnam. Mijn klachten bij de bank mochten niet baten en ik kon ook geen advocaat vinden die me kon helpen. Iedereen die de naam van de bank hoorde, gaf het op. Ik was er kapot van. Later werd het nog erger... het ging niet goed met de winkel. Weer een klap van het meisje... ze nam goederen aan, tekende contracten maar betaalde niet. Opnieuw verborg ze alles voor me en ik besefte het te laat. Ondanks de onmiddellijke sluiting van de winkel stonden er schulden op. Ik was niet in staat om die af te betalen en in veel gevallen wist ik niet eens dat ik schulden had bij dit of dat bedrijf. Ik kwam achter zulke dingen in het stadium van de deurwaarder. Advocaten spreidden hun armen en zeiden "er was een vermoeden van volmacht, dus alles komt op jouw conto". Het kwam zover dat ik, met het geld dat de deurwaarder me naliet, de keuze had om ofwel andere schulden af te betalen die ik normaal had afbetaald, ofwel iets te eten te hebben en van te leven. Dit leidde er natuurlijk uiteindelijk toe dat de deurwaarders nog meer executies uitvoerden.

Vandaag ben ik 41 jaar oud en heb ik helemaal niets... ik kan mijn toekomst niet zien... ook al werk ik met dezelfde rente op schulden en executiekosten en zo... het gaat mijn financiële draagkracht te boven en ik weet dat ik het niet alleen kan afbetalen voor de rest van mijn leven. Volgens de informatie van mijn bank is op dit moment de som van de bedragen als gevolg van de executie op mijn bankrekening meer dan 220000zł. Een levenslange droom is in rook opgegaan. Ik leef al 8 jaar met deze schuld en ik weet nooit of er plotseling iets anders opduikt, een andere schuld die mijn ex-vriendin heeft gemaakt en voor mij verborgen heeft gehouden. Deze angst wordt nog verergerd door het feit dat er zelfs jaren na de sluiting van de winkel nog iets boven water komt... om een lang verhaal kort te maken, mijn ex ging naar de gevangenis omdat mensen niet de dingen kregen die ze bij haar hadden betaald op veilingportals.... en de verkoop werd gedaan alsof ik het verkocht. Toen, tijdens de rechtszittingen, kwam ik erachter dat als ze bij mij was, ze me toch toeterde. De rest van mijn leven zal ik betalen voor mijn droom om een relatie te hebben, geliefd te zijn....

Ik weet niet welke foto's ik hier moet toevoegen of dat er iets ontbreekt. Laat het me weten als iemand meer wil weten.