Het was een rustige ochtend toen de aardbeving de aarde deed schudden. Het gezin, bestaande uit Alessandro, Marta en de kleine Sofia van 1 jaar en 3 maanden oud, kon zich niet voorstellen dat dit het einde zou betekenen van hun leven zoals ze dat kenden. Het gebouw waar ze woonden, een oud gebouw in het centrum van de stad, schudde hevig. De muren begonnen in te storten, de ramen spatten uiteen in duizend splinters en de vloer brokkelde onder hun voeten vandaan. Doodsbang greep Marta Sofia vast en probeerde naar de uitgang te rennen, maar er was geen tijd. Een oorverdovend lawaai overviel de lucht en alles werd donker. Toen ze wakker werden in het puin, was het huis weg. Weg waren hun bezittingen, de herinneringen aan een leven vol gelach en dromen, noch de warmte van hun veilige muren. De buurt was verwoest. Alessandro en Marta waren er kapot van en keken naar hun bevende kind, gewikkeld in haar kleine jas. Ze wisten niet wat ze moesten doen, waar ze heen moesten. Hulp was voor hen te laat gekomen en de dichtstbijzijnde schuilplaats was te ver weg. De angst dat ze geen veilige plek voor Sofia konden vinden, teisterde hen. Met hun laatste krachten baanden ze zich een weg naar het park, waar anderen net als zij hun toevlucht hadden gezocht, dakloos en hopeloos. De nachten waren ijskoud en Marta wikkelde haar kleine meisje in haar armen in een poging haar te beschermen tegen honger, kou en eenzaamheid. Elke dag liepen Alessandro en Marta door de straten om hulp te vragen aan degenen die een handje konden toesteken, maar er waren maar weinig antwoorden. De stad leek de meest kwetsbaren te zijn vergeten, degenen die alles in een oogwenk hadden verloren. Weken gingen voorbij en hun situatie verbeterde niet. Marta's kleine meisje, dat pas 1 jaar en 3 maanden oud was en niet begreep wat er gebeurde, bleef huilen van de pijn en de honger. Elke glimlach die ze uit Sofia wisten te persen leek een wonder. Maar ondanks alles was er nog steeds een klein sprankje hoop in de harten van Marta en Alessandro. De liefde die ze voor elkaar en voor hun kleine Sofia hadden, hield hen bij elkaar. Het idee om opnieuw te beginnen, om een nieuw thuis te vinden, ook al wisten ze niet hoe, gaf hen de kracht om te blijven vechten. Voor Sofia, voor haar toekomst En zo krabbelden ze elke dag weer overeind, in de hoop dat een nieuwe morgen een nieuwe kans zou brengen.