Hallo. Ik wil me graag inschrijven voor een cursus om de kracht van Manifestatie te leren.

De wet van aantrekkingskracht

Mijn blokkades identificeren. Zelfgenezing. Ik wil dichter bij mijn kinderen wonen, die op het platteland wonen. Het is daar zo stil en vredig vergeleken met hier. Ik heb twee dochters en een zoon, van wie ik meer houd dan van wat dan ook op aarde! Ze hebben erop aangedrongen dat ik weg moet van waar ik nu woon, omdat het hier niet veilig is en ik hier niet voor mijn kleinkinderen kan zorgen. En ik begrijp dat heel goed en respecteer dat ten volle! Dus ik zorg voor ze bij hen thuis. Laten we plezier maken 😊.

Ik wil gelukkig en sterk zijn en mijn dierbaren met verschillende dingen kunnen helpen, en ook mensen die worstelen met gedachten, angst, woede, verslaving, maar die niet naar buiten kunnen of niet met zorgpersoneel of andere instanties kunnen praten die ze graag zouden willen contacteren, maar dat niet kunnen. Ik kan degene zijn die helpt in zo'n moeilijke en kwetsbare situatie. En zonder geld te hoeven vragen. Ik heb eerder mensen met verschillende dingen geholpen. Ik heb ook eten voor iemand gekocht, zonder er iets voor terug te vragen. Ik weet nog dat het me een goed en warm gevoel en dankbaarheid gaf. Anderen, op wie mensen neerkeken, groette ik en kon ik ook een gesprekje aanknopen. Als ik geld bij me had, gaf ik altijd een cent. Iets wat ik nooit ben vergeten, was toen ik hoorde dat wanneer iemand over mij sprak en mijn naam niet meer wist of herinnerde, ze het zo uitlegden: Zij die altijd zo lief lacht en altijd hallo zegt. Oh ja, dat konden mensen toen wel zeggen. Het was zo ontroerend om te horen en ik moet zeggen dat het een geweldig gevoel was dat er daadwerkelijk iemand was die me herkende. Ik weet nog dat ik ermee opgroeide. Dit was vroeger, ik ging zelf ten onder. Ik heb ook altijd voor honden van anderen gezorgd. De afgelopen twee jaar heb ik er steeds meer over nagedacht hoe fijn het zou zijn om een hond te hebben. Eentje die mij als moeder wil en gezelschap krijgt en goed weet wat het met mijn gezondheid en psyche doet. Het is zo'n medicijn voor de ziel en mijn welzijn als ik voor een hond zorg. En dan ga ik er ook nog elke dag op uit. Ik vind het niet fijn om alleen te wandelen. Het is zo eenzaam. Ik wil familie bezoeken zonder me zorgen te hoeven maken en ik wil aanwezig zijn bij bijeenkomsten zoals dopen, vormsels, bruiloften, verjaardagen, kerstvieringen en mee op reisjes waar ik voor gevraagd word. En ik wil doktersafspraken, specialisten, oogarts, eventueel een bril en tandarts kunnen betalen. Ik wil al het gezonde voedsel, zoals vis, wit vlees, fruit, groenten, enz., kunnen kopen. Te duur voor ons, die alleen in Noorwegen wonen! Ik betaal bijna net zoveel huur voor mijn kleine appartement als een gezin dat eigenaar is van hun appartement en zowel een lening als huur betaalt! Noorwegen is rijk, maar de inwoners zijn helaas arm! Er staan veel en lange rijen voor voedseldistributiepunten in de grotere steden. Ik heb vaak geen eten, hygiëneproducten en medicijnen meer gehad, omdat er helaas niet genoeg geld is. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst kerstmaaltijden of iets dergelijks heb gehad met Pasen of andere feestdagen! Ik heb er tot wel vijf keer voor gekozen om thuis te blijven met Kerstmis, omdat ik altijd kerstcadeaus voor iemand miste. En het was altijd pijnlijk. Niemand in mijn familie weet dit. Ik zei dat ik was weggevraagd. Ik heb nooit naar zulke voedseldistributiepunten kunnen gaan, omdat ik me een bedelaar voel en als mens niets waard ben, en ook omdat ik als kind nooit iemand heb gehad die me heeft geleerd dat ik om dingen mag vragen. Ik heb geleerd dat je anderen nooit om eten, drinken of een appel moet vragen, want dat is bedelen. En het zit nog steeds zo diep in me, dat ik het niet aankan. Als kind was ik erg eenzaam. Ik had niemand om mee te spelen tot we verhuisden en ik 10 jaar oud was. Mijn ouders hielden van me, maar ze waren jong en onwetend. Ze werkten hard, wat uiteindelijk natuurlijk zijn vruchten afwierp. Ze waren financieel gezond en dat hielp mij, mijn broers en onze kinderen (en nu ook mijn achterkleinkinderen) enorm. Ik kreeg wat ik wilde en nog veel meer. En daar ben ik zo dankbaar voor! Maar het heeft me niet geleerd om emoties te begrijpen, of wat het leven echt inhoudt, en wat je kunt doen om vertrouwen in jezelf te hebben en gelukkig te zijn met jezelf. Ik herinner me bijna niets van mijn leven vóór mijn 10e.

Noch klasgenoten, noch leraren, noch de kinderen in de kleuterscholen, noch het personeel. Vanaf groep 4 herinner ik me meer. Werd buitengesloten, gepest en uitgelachen. Omdat ik teruggetrokken en erg verlegen was. Als anderen me niet hebben gestraft, dan heb ik het zelf gedaan, onbewust! Vandaag de dag Op 57-jarige leeftijd heb ik mezelf leren kennen en heb ik veel over mezelf en de omgeving om me heen nagedacht en een deel van mijn puzzel in elkaar gezet. Ik ben ook begonnen aan een privé-autobiografie, die, als ik hem lees, is alsof ik hem niet heb geschreven. Ik heb er een beetje over nagedacht, wat als het me lukt om een boek te schrijven, om het te publiceren? Geld verdienen. Toen mijn kinderen klein waren, wilde ik een sprookjesboek schrijven. Ik hield ervan om sprookjes te lezen en te zingen met mijn kinderen. En ik zou dat ook graag met mijn kleinkinderen doen. 2 meisjes, 1 1/2 jaar oud en 2 1/2 jaar oud. Ik moet zeggen dat ik langzaam begon te hopen op een beter leven nadat ik oma was geworden. Maar... er stond hier nu eenmaal veel. Ik weet niet wat ik hier moet bewaren en wat ik moet weghalen? Oké. Als ik nu alles hier verwijder, weet ik dat ik hier nooit meer terugkom.

Dit stelt me in staat om een nieuw leven te beginnen met een goede gezondheid, er te zijn voor mijn kinderen en kleinkinderen, mijn ouders, mijn broers, nichten en neefjes, en contact te kunnen opnemen met de beste vriend ter wereld, die ik ooit had, die ik in de steek heb gelaten en die ik heel erg mis. Iedereen heeft me misschien 2 tot 3 keer per jaar gezien. Soms was het meer dan een jaar. Mijn ouders zijn me jarenlang kwijtgeraakt. Ik weet dat ze hebben gehuild, en ik ook. Ik heb altijd geworsteld met een vreselijk slecht geweten tegenover iedereen. Ik heb mezelf sinds ongeveer 12 jaar geleden afgesloten en iedereen buitengesloten van mijn leven! Het is zo triest dat je geld MOET hebben om beter te kunnen worden. Je moet geld hebben om hulp te krijgen om een diagnose te stellen van wat er mis met je is. Het is zo triest dat geld alles betekent, terwijl dat absoluut niet zo zou moeten zijn! Als iemand me wil helpen, ben ik heel dankbaar! Hoewel ik me nu schaam en vernederd voel, vraag ik voor het eerst in mijn leven: Wil je/wil je me helpen? Met vriendelijke groet, Heidi