Hallo

Mijn naam is Vicky en ik ben nu 21 jaar oud.

Helaas heb ik niet het makkelijkste verhaal gehad en ik ben zeker niet de enige.

Op 14-jarige leeftijd ben ik na een aantal traumatische ervaringen door de jeugdzorg onder toezicht gesteld en heb ik een aantal jaren in een woongroep gewoond.

Kort nadat ik daar was komen wonen, veranderde mijn leven 180 graden omdat ik plotseling geestelijk ziek werd na alles wat er was gebeurd.

Ik werd voor het eerst opgenomen in een psychiatrische kliniek voor kinderen en jongeren en begon symptomen te vertonen.

Helaas begon ik mezelf pijn te doen en wist ik niet wat ik met al mijn gedachten, gevoelens en woede aan moest.

Na een tijdje begon ik dissociatieve aanvallen te krijgen.

aanvallen en andere dingen, waardoor ik veel tijd in klinieken en ziekenhuizen moest doorbrengen.

Dus zelfs toen kon ik mijn leven niet leiden zoals andere jongeren van mijn leeftijd en was ik veel afhankelijk van hulp.

Op een gegeven moment moest ik medicijnen nemen en werd het chronisch.

Op dat moment realiseerde ik me niet wat dit allemaal voor me betekende, omdat het allemaal te veel voor me was.

Na een paar weken kreeg ik de diagnose PTSS.

Ik weet zeker dat veel mensen nu denken dat een psychische ziekte niet erg is, maar nee, dat is niet zo. De ziekte heeft net zoveel vitaliteit en wilskracht van me gevergd als iemand die kanker heeft en een lange chemokuur moet ondergaan, want PTSS kost veel tijd, veel therapie en vooral veel aandacht.

Helaas is de ziekte niet zo goed onderzocht en in de huidige maatschappij wordt alles gebagatelliseerd.

Je krijgt dingen te horen als dat het "maar" psychisch is en dat je je er niet zo druk over moet maken, maar helaas beseffen de meeste mensen tot op de dag van vandaag niet wat het eigenlijk met een mens doet.

Maar het heeft veel van mijn vitaliteit en levenslust weggenomen, waar ik nu hard voor moet vechten om het terug te krijgen.

Sinds 2022 woon ik niet meer met jeugdhulp maar alleen.

Ook door het wegvallen van de beschermde ruimte heb ik weer veel tegenslagen gehad die wat obstakels in mijn weg hebben gelegd ik heb een paar maanden niet kunnen werken of naar school kunnen gaan omdat het gevaar te groot was dat mij iets zou overkomen of dat ik weer zou terugvallen.

Ik ben nu op de goede weg, maar de ziekte werpt nog steeds obstakels op die ik niet alleen kan overwinnen.

Ik slik nu medicatie en heb al verschillende therapieën en ziekenhuisopnames achter de rug en ik wil een goede weg vinden die ik alleen niet kan bewandelen.

Ik heb zelf besloten dat ik geen medicijnen meer wil omdat de bijwerkingen niet zonder kunnen en daarom kwam ik op het idee van een hond.

Ik ben van nature een teruggetrokken persoon en geniet van het contact met dieren.

Natuurlijk is er veel veranderd en verbeterd in de afgelopen jaren, maar de ziekte is er nog steeds en helaas gaan de aanvallen nog steeds niet weg, wat nog steeds heel erg slecht voor me is omdat ik mijn leven wil leiden zoals iedereen van mijn leeftijd die gezond is.

Na wat onderzoek kwam ik op het idee dat ik graag een hulphond voor PTSS zou willen en hoop zo weer een normaal leven te kunnen leiden met minder symptomen.

Ik realiseer me dat de ziekte niet helemaal zal verdwijnen, maar de hond zou een enorme hulp voor me zijn, vooral nu ik alleen woon en niemand het merkt als er iets gebeurt.

Hij kan herkennen wanneer het gebeurt en me in noodgevallen zelfs medicijnen brengen of me kalmeren en me gewoon de geruststelling geven die niemand anders me kan geven.

Hij kan nog veel meer dingen doen die me hopelijk zullen helpen om mijn ziekte te overwinnen of onder controle te houden, zodat ik een normaal dagelijks leven kan leiden zoals andere mensen van mijn leeftijd.

De hond kan ook naar plaatsen gaan waar niemand anders kan komen en als ik geluk heb zelfs naar het ziekenhuis of de markt volgens de wet.

Net als een blindengeleidehond of iets dergelijks.

Dus ik zou heel blij zijn met elke cent en euro die gedoneerd kan worden om mij te helpen mijn doel te bereiken.

Het is niet bedoeld als bedelen maar ik zou het echt nodig hebben omdat ik als stagiair en student helaas niet zo'n goed inkomen heb om dit mogelijk te maken.

En bijna niemand kan het geld in zijn eentje bij elkaar krijgen, maar het zou superbelangrijk zijn voor mijn toekomst en voor het indammen van de ziekte.

Helaas wordt zo'n training of hulphond door geen enkele ziektekostenverzekeraar vergoed en moet je de kosten volledig zelf dragen als je er afhankelijk van bent, wat helaas bijna onmogelijk is en waardoor de meeste mensen afhankelijk zijn van de hulp van vreemden.

Tot nu toe dekt de ziektekostenverzekering alleen de kosten voor een blinde hond, alle andere hulphonden moet je uit eigen zak betalen, wat voor mij als student en stagiair helaas niet mogelijk is.

Maar voor mij zou het de laatste mogelijkheid zijn zonder verdere medicatie en andere maatregelen.

Ik zou zo dankbaar zijn voor elke hulp en elke cent!

Vriendelijke groeten