Ik weet niet echt hoe ik moet beginnen, misschien "in de media eigenlijk". Ik schaam me vreselijk, want op dit moment kan ik geen andere manier vinden dan om genade te vragen, om hulp. Ik heb een hond die iets meer dan een week geleden een blessure heeft opgelopen aan de voorste kruisband in haar rechterknie. Ze moet worden geopereerd en dat zou ongeveer 2000 euro moeten kosten, maar ik heb het al een paar jaar niet gezien. Zie je, ik ben een gehandicapte gepensioneerde, ik woon samen met mijn moeder, die ook een gehandicapte gepensioneerde is, en met mijn vader, die een vergevorderde vorm van dementie heeft (ik kan later bewijs sturen van alle handicaps en medische aandoeningen, op.p.).We kunnen ons geen bejaardentehuis veroorloven, we proberen zo goed mogelijk zelf voor hem te zorgen, maar ik heb zelden het gevoel dat ik daarin slaag. Als ik zie hoe ze pijn lijdt, word ik altijd overvallen door een schuldig geweten, een gevoel van hulpeloosheid, schuld, ... zie je, dat is waarom ik schrijf. Ik wil benadrukken dat ik geen schuldgevoel wil opwekken met de verwarring in mijn leven, maar alleen om hulp wil vragen. Als het niet werkt, begrijp ik het, de mens kan niet de hele wereld redden, maar woorden zijn geen paarden.