Ég missti ástkæra mömmu mína sem var 83 ára fyrir mánuði síðan.. Hún elskaði þetta sögulega næstum 100 ára gamla hús afa og ömmu. Snjór eða rigning gekk hún um 10 kílómetra með þungar töskur frá þorpinu afa og ömmu (kom að skipta um 2 rútur frá bænum sínum áður) til að ná þessu húsi því það var engin rúta að fara þangað frá þeim tímapunkti...ég var ósátt við hana fyrir að gera það, vegna þess að ég var hrædd við að missa hana einn daginn þannig..en hún hætti aldrei fyrr en hún gat ekki líkamlega gert það lengur...hún var ánægð og var heima á þessum stað...staðnum þar sem hún ólst upp með ömmu sinni og frændum eftir að hún kom til baka frá Síberíu 13 ára ein eftir að fjölskyldu hennar var flutt frá heimili sínu í Litháen.. húsið var sannarlega ánægjulegur staður, frændi minn eldaði nýtt brauð, söng og spilaði armonica og tók vel á móti ókunnugum. ..mér finnst skyldu mína við ástkæra mömmu mína og forfeður að endurheimta og varðveita þennan stað. Sem fyrsta skref þrifum við í gær húsið, sem var gríðarlega mikið af sóðaskap eftir að einhver var ítrekað að leita þar að fjársjóðum..og ég gat ekki hætt að dást að fegurð þess..Það væri gríðarlegur heiður að geta endurreist þetta. gimsteinn og varðveittur fyrir komandi kynslóðir. Ég myndi þakka af dýpt hjartans hvers kyns framlag til að koma í veg fyrir að þessi dýrmæta arfleifð langafa og ömmu tapist. Takk kærlega!♥️