Foreldrar mínir (60 og 62) voru alltaf duglegt fólk og frábærir 4 barna foreldrar. Lífið var ekki auðvelt fyrir þau en þau fundu alltaf leið. Einn daginn ákvað mamma að stofna sitt eigið lítið fyrirtæki - hún þénaði ekki mikið, en nóg til að geta séð fyrir fjölskyldunni eins vel og faðir minn gerði. Eftir næstum 20 ára afhending á sælgæti o.fl. um Vestur-par í Slóvakíu, hafði hún tækifæri til að kaupa loksins betri sendibíl sem skilur hana ekki eftir einhvers staðar á veginum. Hún keypti það af langtímabirgðum sínum (hann gaf henni betra verð þar sem hann veit hversu góð manneskja hún er) - en hún hafði ekki nóg til að borga reiðufé, svo hún borgar fyrir það með hlutum í hverjum mánuði. Faðir minn veiktist og þurfti að fara fyrr á eftirlaun, þannig að þeir misstu stærri hluta af tekjum sínum. Hún reyndi að vinna meira og lengur á hverjum degi og hjálpaði systrum mínum með litlu börnin sín. En einn daginn var hún mjög þreytt og sofnaði við akstur, lenti í slysi - marbletti og nefbrotnaði - sem betur fer var hún nokkurn veginn í lagi eftir það slys. En bíllinn eyðilagðist. Þar sem hún var að keyra þurfti hún að kaupa annan bíl sem hún átti ekki peninga fyrir og einnig að borga fyrir bílinn sem hrundi, sem var ómögulegt að gera við. Nú get ég ekki hjálpað þeim eins mikið og þeir þurfa og hjarta mitt er brotið. Enginn í fjölskyldunni okkar á peninga til að hjálpa þeim með skuldir, en kannski ef fólk með kemur saman getum við hjálpað þeim að lifa aftur. Eftir þetta slys misstu þau bæði brosið og lífsviljann... Þau eru bara tvær manneskjur sem anda og líta út eins og þær hafi gefist upp á hamingjunni og lífinu... ég er ekki að biðja þig um hjálp, það er fólk sem þarf þetta meira en foreldrar mínir. en kannski finna einhver ykkar fyrir örvæntingu minni þar sem þeir voru kannski einu sinni í svipaðri stöðu.

Þakka þér kærlega fyrir hvert sent - það mun örugglega hjálpa