Kæru vinir og gott fólk,

Ég heiti Zvonimir. Ég er frá Króatíu og ég leita til þín til að biðja um hjálp á þeim tíma þegar ég hef engan annan kost.

Árið 1991 braust út grimmilegt stríð í landi mínu. Ég var óbreyttur borgari í skylduþjónustu og aðstoðaði varnarstarf okkar á allan mögulegan hátt. Í mars 1992 særðist ég alvarlega á hné. Ég fékk beinbólgu og blóðeitrun og í marga mánuði hékk líf mitt á tánum. Ég var í vægu dái með stöðugum háum hita í næstum fjóra mánuði. Þökk sé hæfum læknum og miskunn Guðs lifði ég af.

En leiðin að bata var löng og sársaukafull. Í gegnum árin gekkst ég undir nokkrar alvarlegar aðgerðir og að lokum var mér grætt gervilimur í hné. Þar sem ég gat ekki lengur unnið var ég settur á örorkulífeyri — örorkulífeyri sem er afar lágur og ekki nægur til að lifa af.

Seinna þurfti ég að gangast undir aðra hnéskiptaaðgerð þegar fyrsta ígræðslan slitnaði. Þessi var mun flóknari, með enn meiri málmi og erfiðari bata. Ganga er nú mjög erfitt. Önnur aðgerð er væntanleg eftir eitt eða tvö ár og almenn heilsa mín er alvarlega hrakin.

Ég hefði aldrei trúað því að ég myndi lenda í þeirri stöðu að þurfa að biðja um hjálp svona. Það er ekki auðvelt að skrifa þessi orð, en sannleikurinn er sá að tekjur mínar eru alltof litlar og grunnframfærslukostnaður (matur, leiga, reikningar) er meiri en ég get ráðið við. Ríkið býður ekki upp á fullnægjandi stuðning við óbreytta borgara sem eru fórnarlömb stríðsátaka og mér finnst eins og ég hafi verið gleymd.

Ég er ekki að biðja um mikið. Jafnvel lítið mánaðarlegt framlag, ef mögulegt er, myndi skipta miklu máli í lífi mínu. Allt sem þið gefið mun hjálpa mér að greiða fyrir lyf, mat og rafmagn. Ég þakka ykkur innilega fyrir að hafa jafnvel lesið sögu mína.

Megi Guð blessa þig.

Með þakklæti,

Zvonimir